Birtingur - 01.12.1960, Blaðsíða 14

óttaslegnum augunum og gat engan veg-
inn skilið, hvað hann vildi sér. „Verð ég
nauðsynlega að koma?“ spurði hann tor-
trygginn. „Ég man nefnilega alls ekkert,
ég var ofurlítið ...“.
„Fullur“, skaut lögregluþjónninn inn í,
skilningsríkur, „ég hef þekkt mörg skáld.
En nú skuluð þér flýta yður í fötin, viljið
þér að ég bíði frammi á meðan?“
Og skáldið og lögregluþjónninn voru áður
en varði farnir að rabba saman um næt-
urklúbba, um lífið og tilveruna eins og
gengur, um dularfull fyrirbæri og margt
annað; aðeins stjórnmálin leiddu þeir hjá
sér. Og svo hafnaði skáldið á endanum
niðri á lögreglustöðinni eftir vinsamlegar
og fræðandi samræður.
„Þér eruð Jaroslav Nerad“, sagði dr.
Mejzlík, „og þér voruð viðstaddur þegar
ókunnur bíll ók yfir Bozenu Machac-
kovu?“
„Alveg rétt“, stundi skáldið.
„Gætuð þér sagt mér, hverskonar bíll
þetta var? Opinn bíll eða ekki? Hvernig
litur? Hver sat í honum, og hvað var
númerið?“
Skáldið einbeitti huganum. „Það veit ég
ekki“, sagði hann, ,,ég tók ekki eftir
því“.
„Munið þér ekki eftir neinu sérstöku, engu
sérstöku atriði?“ spurði dr. Mejzlik og
gekk á hann.
,,Ónei“, svaraði skáldið í einlægni, „þér
skiljið, ég tek yfirleitt ekki eftir einstök-
um atriðum“.
„Nú, svo að skilja“, svaraði dr. Mejzlík
háðslega, „tókuð þér blátt áfram ekki eftir
neinu ?“
„Jú, allri stemningunni", sagði skáldið
dræmt. „Eyðilegri götunni, skiljið þér . . .
hún var svo löng . .. svo var það dögunin
... og svo konan sem lá þarna í göt-
unni ...“. Allt í einu spratt hann upp.
„Bíðum nú við, ég skrifaði eitthvað um
þetta, þegar ég kom heim“, hrópaði hann
og tók til að leita í vösum sínum, gróf
þar fram kynstur af pappírssneplum,
reikningum og öðru smádóti. „Nei, hér er
það ekki“, muldraði hann, „og ekki hér
heldur ... jú, það er kannski þetta hérna“,
sagði hann og grandskoðaði einn pappírs-
snepilinn að aftanverðu.
„Má ég líta á þetta“, bað dr. Mejzlík
vorkunnlátur.
„O, þetta er ekkert að sjá“, sagði skáld-
ið afsakandi, „en ef þér viljið, skal ég
lesa það fyrir yður“. Og þegar hann hafði
rennt augunum upp og niður í hrifningu.
las hann með syngjandi áherzlum:
„Skuggaleg hús á göngu ... eitt, tvö, eitt,
tvö ... stanz,
dagsbrúnin spilar á mandolín,
hvers vegna, elskan mín, hvers vegna
roðnar þú?
Við skulum aka á heimsenda með 120
hestöflum
eða til Singapúr,
bíllinn brunar, brunar ... stanzið!
Stanzið!
I rykinu liggur einasta ást mín . . .
ástin . . . kramið blóm,
svanaháls, brjóst og simbal og trumba . . .
Drottinn minn, hvers vegna græt ég?“
„Þetta er allt og sumt“, sagði svo Jaroslav
Nerad.
„Og hvern fjandann þýðir nú þetta?"
spurði dr. Mejzlík.
12 Birtingur