Birtingur - 01.12.1960, Qupperneq 15

, En þetta er einmitt slysið sem um er
að ræða“, svaraði skáldið hissa, „er það
ekki auðskilið?"
„Það held ég varla“, sagði dr. Mejzlík
vantrúaður. ,,Ég get ekki fundið í þessu,
að hinn 15. júlí, klukkan fjögur að morgni,
liafi bíll númer þetta og þetta ekið yfir
drukkna beiningakonu á Zitnagötu, Bozenu
Machackovu, sextuga að aldri, og að téð
Bozena hafi síðan verið flutt á almenn-
ingssjúkrahús og liggi þar nú fyrir dauð-
anum. Ég fæ ekki með nokkru móti séð,
að kvæði yðar fjalli um þennan atburð“.
„En það, herra fulltrúi, er bara hinn
ytri veruleiki“, sagði skáldið og nuddaði
á sér nefið, „kvæðið fjallar um hinn
innri veruleika. Kvæði er frjáls, súrreal-
istísk hugmyndatengsl sem hinn ytri
veruleiki kallar fram í dulvitund skálds-
ins. Þar eru viss tengsl sprottin af sjón
og heyrn, og lesandinn verður að lúta
þeim, og með því móti verða þau honurn
skiljanleg“, sagði Jaroslav Nerad upp-
fræðandi og lauk máli sínu.
„Bull!“ æpti dr. Mejzlík. „En bíðum ann-
ars við, má ég lesa þetta pródúkt yðar.
Takk. Hm, hér er þetta þá: Skuggaleg
hús á göngu ... eitt, tvö, eitt tvö . ..
stanz. Gerið nú svo vel, að skýra þetta
út fyrir mér“.
„En þetta er Zitnagata“, sagði skáldið
með mestu ró“. Sjáið þér ekki húsarað-
irnar tvær?“
„Hvers vegna getur það ekki allteins verið
Narodnígata?“ spurði dr. Mejzlík fullur
efasemda.
„Vegna þess að hún er ekki eins bein“,
svaraði skáldið sannfærandi.
„Alia! Og áfram: „Dagsbrúnin spilar á
mandolín“ ... jaliá, það var og .. . „hvers
vegna, elskan mín, hvers vegna roðnar þú“
. . . Hm. Afsakið, en hvaðan kemur þessi
elska?“
„Það er morgunroðinn“, sagði skáldið
vafningalaust.
„Aha!.......við skulum aka á heimsenda
með 120 hestöflum“ . . . Nú, og með þessu
eigið þér við hvað?“
„Það hefur trúlega verið þá sem bíllinn
kom“, útskýrði Nei’ad.
„Og hann var 120 hestafla?"
„Það veit ég ekki, þetta þýðir bara að
hann fór hratt, eins hratt og hann ætlaði
á heimsenda“.
„Hm, einmitt, já ... „eða til Singapúr".
Hvers vegna í ósköpunum einmitt til
Singapúr?“
Skáldið yppti öxlum. „Það veit ég ekki.
Kannski vegna þess, að þar eru malajar“.
„Og hvað kemur bíllinn malajunum
við?“
Skáldið ók sér áhyggjufullur. „Kannski
var bíllinn brúnn, eða hvað haldið þér?“
sagði hann djúpt hugsi. „Eitthvað brúnt
hlýtur að hafa verið á bílnum, hvers vegna
ætti annars að standa Singapúr?"
„Jæja“, sagði dr. Mejzlík, „bíllinn var sem
sé rauður, blár, svartur, og nú brúnn.
Ilvern litinn eigum við að velja?“
„Veljið þann brúna“, ráðlagði skáldið.
„Það er þokkalegur litur“.
„ . . . ,,í rykinu liggur einasta ást mín .. .
ástin, kramið blóm . ..“ “ dr. Mejzlík las
áfram. „Þetta kramda blóm er svo náttúr-
lega betlikerlingin?"
„Haldið þér kannski að ég hefði farið að
skrifa „full betlikerling“?“ anzaði skáldið
Birtingui’ 13