Birtingur - 01.12.1960, Side 32

Fkol’.stúlku, eðlileg afleiðing og mjög al-
gengt fyrirbæri. Alsírskar konur hafa séð
bræður sína, eiginmenn sína eða syni
pínda, drepna fyrir augunum á sér. Ung-
um stúlkum hefur verið nauðgað í
húsum Arabahverfisins og um allt
Alsír, fyrir framan bræður þeirra, feður
þeirra, vanmegna andspænis vélbyssun-
um. Ég var flækt í stríðið, tengd örlög-
um þjóðar minnar, og hef barizt einsog
bræður mínir og systur mínar þeirri bar-
áttu sem mér var færð.
Bardagamaður A. L. N. hefur samþykkt
í eitt skipti fyrir öll, um leið og hann
kom í samtökin og gerðist hermaður í
skæruliðasveit uppi í fjöllum eða hermd-
arverkasveit i borg, að hann hættir lífi
sínu og lifir meðal manna sem vita að
lífi þeirra er ógnað hverja stund. Fyrir
þá sem deyja, hafa fallizt á að deyja.
sannfærðir um að dauði þeirra sé eklci
til einskis, eru búnir undir það og reiðu-
búnir að deyja hvenær sem er, skiptir
litlu máli hvernig þeir deyja; þeir eiga
þess ekki kost að velja. En fyrir okkur
sem eftir lifum eru aftökur alsírskra föð-
urlandsvina í fangelsum Alsír og Frakk-
lands hið grimmilegasta af öllum ógnum
stríðsins, það sem hefur markað okkur
dýpst og verið okkur sársaukafyllst, og
svo ég segi allan sannleikann, það sem
veldur því að gjáin milli Alsír og Frakk-
lands verður æ dýpri, og það sem mun
gera aðskilnaðinn óbætanlegan.
1 sex ár hefur verið haldið áfram hermd-
arverkum, barizt með því sígilda vopni
sem nauðsynlegt er í hverri byltingar-
baráttu, og þessi sex ár hafa sannað hve
Mélée á la guerre et liée au sort de mon
pays, j’ai lutté comme luttent mes fréres
et mes sœurs, dans le combat qui m’était
donné.
Le combattant de l’A.L.N. a admis une
fois pour toutes, quand il s’est engagé,
comme soldat dans les maquis ou dans le
terrorisme urbain, qu’il risque sa vie at il
vit parmi des hommes qui savent que la
leur est menacée, á chaque instant. Pour
ceux qui meurent, qui ont accepté de
mourir, convaincus que leur mort n’est pas
stérile, qui sont préparés et préts á
mourir á chaque instant, peu importe la
maniére dont ils mourront: il ne leur est
pas donné de la choisir. Mais pour nous
qui restons, l’exécution des patriotes al-
gériens dans les prisons d’Algérie et de
France, est, de toutes les horreurs de la
guerre, la plus atroce, celle qui nous aura
marqués le plus profondément et le plus
douloureusement, et pour tout dire, celle
qui fait que, de jour en jour, le fossé
entre l’Algérie et la France se creuse
davantage, celle qui rendra la rupture
irrémédiable.
Six années de terrorisme, arme classique
et nécessaire de toute lutte révolutionnaire,
montrent combien il est vain de vouloir ou
de croire pouvoir écraser le terrorisme —
et la guerre d’Algérie — par l’intimidation,
quelle que soit la forme qu’on lui donne:
torture, exécution collective de la popula-
tion civile, exécution en masse des prison-
niers.
En 1957, six et jusqu’á dix combattans
passaient á la guillotine en l’espace de
quarante-huit heures, dans chacun des
30 Birtingur