Dægradvöl - 01.06.1950, Blaðsíða 12

STUTT FRAMHALDSSAGA:
MORÐINGI í
LÖGREGLULIÐINU
Eftir Fylgist mcð
HAROLD DEARDEN “ frá byrjun.
tveggja ára gamall, glæsilegur ungur maður, hár og þreklegur,
mittisgrannur og ákaflega herðabreiður, sem tók sig sérlega vel
út í einkennisbúningnum sínum. Það var deginum ljósara að hús-
bóndi hans var öldungis dæmalaust göfugmenni, og maður hefði
getað búizt við að Dan væri algerlega ánægður með hag sinn. En
einkennisbúningur bifreiðarstjóra bendir óneitanlega ekki til þess,
að sá sem hann ber, fari með nokkurt embættisvald af neinu tagi.
Það má vel vera, að Dan hafi haft í hyggju, að leiðrétta þennan
ófullkomleika með því að gerast nú liðsmaður í lögreglu New
York-borgar.
Og þar, alveg frá upphafi, gerði hann stormandi lukku, þ. e. a.
s. þangað til alveg undir það síðasta. Þar, sem hann var framúr-
skarandi íþróttamaður, var hann boðinn hjartanlega velkominn í
lögregluliðið, sem nýliði. Hann varð afar vinsæll meðal starfs-
bræðra sinna, og eðli starfs hans var með þeim hætti, að hann
hafði óþrjótandi möguleika til þess að skipa samborgurum sín-
um fyrir, og yfirleitt njóta lífsins og tilverunnar í hvívetna. En
það liggur samt sem áður ljóst fyrir, að á þeim fáu árum, sem
liðin voru frá því að hann var í skólanum og þangað til hann
náði fullorðinsaldri, hafði hann að minnsta kosti glatað nokkru
af hinum meðfædda og fölskvalausa hæfileika sínum til þess að
vera vingjarnlegur og viðmótsþýður við kunnuga jafnt sem ó-
kunnuga, en það hafði, allt til þessa, verið einhver snarasti þátt-
urinn í skapgerð hans og persónuleika. Hann hafði sí og æ viljað
fara sínu fram í einu og öllu, og það hafði honum undantekning-
arlaust heppnast. En þar sem hann áður hafði verið ánægður með
að ná tilgangi sínum með fortölum og elskulegheitum, þá var
hann nú farinn að líta á undirgefni annara við sig, eins og ekki
gæti annað komið til greina. Þessi, dálítið óhugnanlega hugar-
farsbreyting verður manni sérstaklega vel Ijós, ef maður rifjar
upp atvik eitt, sem átti sér stað skömmu eftir að hann gekk í lög-
regluliðið.
Kvöld nokkurt var hann staddur í bar einum og lék ýmsar
sjónhverfingalistir fyrir hóp gamalla aðdáenda sinna, með kylf-
unni sinni og skammbyssunni. En svo ótrúlega vildi til, að einn
ungur heiðursmaður, er var meðal áhorfendanna, kunni ekki að
meta leikni hans, og ugglaust hefur Dan fundizt að eitthvað þyrfti
hann að taka til bragðs til þess að hressa upp á sálarástand þessa
áhugalausa áhorfanda. Um íeið og hann hallaði sér aftur á bak í
stólnum, miðaði hann byssunni af handahófi, en þó þannig að
ekki varð um villzt hvað hann átti við.
F R I E D A
Denberg var svo æstur, að
honum valðist tunga um
tönn. Hann hvæsti og froðu-
i'elldi at reiði.
„Ég gæti skotið hana,“
hrópaði hann sárgramur.
„Það er ekki meira en hún
verðskuldar.“
Walter átti fullt í fangi
nreð að geta verið hinurn
æsta vini sírium samferða.
Hinir stuttu fætur hans
gengu eins og á veðhlaupa-
hesti.
„Þú mátt nú ekki alveg
ganga af göflunum," sagði
Walter í huggunartón.
„Mundu, að við vitum reynd-
ar ekkert um öll nánari til-
drög.“
En Denberg var alveg frá-
vita. „Ef ég hitti hana nokk-
urn tirna aftur, þá skýt ég
liana,“ endurtók hann í sí-
fellu.
Walter gat ekki fellt sig
við þetta. Honum var ljóst,
að þctta var mikið áfall fyrir
vin hans, en hann hafði ekki
húizt við því, að hann myndi
komast jaln gersamlega úr
andlegu jalnvægi.
„Blessaður, gerðu nú ekk-
ert í hugsunarleysi," sagði
hann. „Þú iðrast bara eftir
því síðar.“
„fá, en skilurðu ekki, hvað
ger/t hefur?“ svaraði Den-
berg reiðilega. „Ég hef alltaf
treyst henni eins og nýju
neti. Ég hef látið hana alger-
lega siálfráða, látið hana lil'a
og leika sér eins og henni
þóknaðist, jsótt guðirnirmegi
vita, að ég hef fengið margar
viðvaranir. Það skal aldrei
endurtaka sig. Jafnvel þótt
hún sneri heirn iil mín aftur,
]sá myndi ég aldrei verða í
rónni. Ég myndi alltaf vera
að velta því fyrir mér livar
hún væri niðurkomin, og
12
DÆGRADVÖL