Dægradvöl - 01.06.1950, Blaðsíða 13

„Þér þurfið að vakna," sagði hann ljúfmannlega. „Upp nú!
Dansið!“
Það verður að gera ráð fyrir að hinn hafi ekki haft hótinu meiri
áhuga fyrir dansi heldur en sjónhverfingum. Hann sneri að
minnsta kosti bakinu í Dan og hallaði sér fram á skenkjinn, án
þess að segja orð. Náttúrlega var ekki hægt að þola svona fram-
komu eitt einasta augnablik. Þetta var bein árás á sjálfsvirðingu
Dan’s, enda gerði hann sínar ráðstafanir án þess að hika. Hann
hélt áfram að brosa. En þegar liann tók næst til orða, þá var
slíkur þungi í rödd hans og slik ákefo í augnalilliti hans, að yfir
hinn þéttskipaða bar færðist skyndileg þögn.
„Ég skipaði yður að dansa!“ sagði hapn. En þegar þessi fram-
gangsmáti framkallaði ekki annað en ofurlítið, dauft bros, á
varir unga mannsins, hleypti Dan mörgum skotum af skamm-
byssu sinni í skenkinn, og lentu þau rétt við fætur hins þrjózku-
fulla gests, sem væntanlega hefur látið sér að kenningu verða.
Næstu eitt til tvö árin, komu meira og minna svipuð atvik fyr-
ir, með skemmra 03 skemmra millibili. Auðvitað höfðu þau það
í för mcð sér að vinahópur Dan’s fór heldur minnkandi; en á hinn
bóginn voru þau einkar vel fallin til þess að seðja sjálfselsku
hans, og sökum þess, að hann var nógu skynsamur til þess að
takmarka þessar dægrastyttingar sínar við tiltölulega lítilsmeg-
andi alþýðu, óx hann fremur í áliti, heldur en hitt, á meðal félaga
sinna. Ekki leið á löngu þar til hann var orðinn hálfguð lög-
regluliðsins.
Og hann var engu óvinsælli á meðal yfirboðara sinna. Það var
opinbert leyndarmál, um það leyti, sem hann hafði verið full þrjú
ár í þjónustunni, að ákveðið væri að hækka Dan í tigninni. Sú
fullvissa, hlýtur að hafa styrkt hann í trúnni á það, að hann væri
algerlega óháður afleiðingum gerða sinna, því að framkoma hans
sem lögregluþjóns hafði á engan hátt vrið til fyrirmyndar. Þvert
á móti, frá því fyrsta að hann gerðist lögregluþjónn hafði hann
margoft gerzt sekur um fjölda brota á starfsreglunum, og hvert
einstakt brot var þess eðlis, að það hefði varðað hvern þann, er
hamingjudísirnar höfðu ekki því meira dálæti á, fyrirvaralausum
brottrekstri.
Dan hafði t. d. þann vana, að fara oft langt út fyrir takmörk
þess hv’erfis, sem hann átti að gæta, og spássera þess í stað um
götur og torg með einhverri vinstúlku sinni, eða þá að hann brá
sér inn í bar eða gildaskála til þess að fá sér hressingu með
kunningjum sínum. En jafnvel í andrúmslofti þess hugsana- og
athafnafrelsis, sem er aðal uppistaðan í skilningi Bandaríkja-
manna á aga og reglum, er litið afar alvarlegum augum á trún-
aðarbrot af þessu tagi. Dan hafði að vísu nokkrum sinnum feng-
ið ávítur fyrir þetta, en svo virðist sem yfirmenn hans hafi aldrei
fundið ástæðu til þess að taka hann mjög alvarlega í karphúsið.
Þag er að minnsta kosti víst, að þessi tilefni urðu hreint ekki til
þess að álit þeirra á Dan biði hinn minnsta hnekki.
Og svo kom að ]jví nð Dan lét það uppskátt, nð hann ætlaði að
fara að kvænast bráðlega. Allir starfsfólagar hans tóku sig saman
um að sýn honurn rausnarlegan virðingarvott. Yfirmenn lians
vildu ekki verða eftirbátar hinna óbreyttu liðsmanna, og útnefndu
hann til einnar þessara virðulegu embætta, sem í þeirra valdi var
hvað hún hefði fyrir stafni,
og hvort hún yfirleitt væri
heima, þegar ég kæmi heim.”
í geðshræringu sinni pat-
aði Denberg svo ákaft mcð
öllum öngum, að vegfarend-
ur sneru sér við á götunni og
gláptu á eftir honum.
„Þetta hef ég ekki verð-
skuldað,” liéft hann áfram.
„Á sínum tíma hirti ég hana
bókstaflega upp úr rennu-
steinunum og skapaði henni
yndislegt lieimili. Það kostaði
mig nokkia rninna beztu
vina, er ekki var neitt um
hana gefið, og reyndu að
sannfæra mig um að ég
myndi sjá eftir því seinna.
En ég var fullkomlega hug-
fanginn af fegurð hennar og
hinum stóru, brúnu augum,
og ég tók hana fram yfir allt
annað. Nú uppsker ég laun-
in. Hún hefur yfirgefið mig
og ekkert látið frá sér heyra
í fjóra daga.“
Walter hafði miklar áhyggj-
ur af því, hvernig þetta
myndi enda. Hann hafði
aldrei kynnzt þessari hfið á
Denberg, og þetta var í raun-
inni ckki vef gert af Friedu.
Hann hafði sjálfur, eftir jrví
sem árin liðu, lært að meta
hana, og hann skildi affs ekki,
hvað komið hafði að henni.
Þeir héldu inn urn garðs-
hliðið heima hjá Denberg,
og á trcppunum stóð Frieda.
Skömm og iðrun skinu út úr
hverjum drætti hennar.Walt-
er gaf vini sínum hornauga,
en hann virtist hafa stein-
glcymt öllum morðáformum.
Ándlit hans Ijómaði af
hugarlétti og endurfundar-
gleði, en Frieda, þessi dásam-
lcga, brúna tík, af loðhunda-
kýninu fræga, hoppaði flaðr-
andi og spangólandi upp um
hann, eins og hún ætti hvert
bein í honum.
DÆGRADVÖL
13