Húsfreyjan - 01.07.1960, Síða 17

eignazt son. Þvílíkt nýár, þvílíkt krafta-
verk.“
Elísa reyndi að sofna, þegar Tom var
farinn, en það sóttu að henni of margar
og kveljandi hugsanir. Hún sá stöðugt
fyrir hugskotssjónum sínum hið glaða og
áhyggjulausa andlit Bents og heyrði í sí-
fellu rödd hans: ,,Sæta“.
Dyrnar opnuðust og hjúkrunarkonan
kom aftur inn. „Frú Bang,“ sagði hún,
„maðurinn yðar er áreiðanlega ekki
heima. Ég er búin að hringja oft, en eng-
inn svarar.“
„Þakka yður fyrir, þakka yður fyrir
ómakið. Hann kemur bráðlega, að minnsta
kosti hringir hann fljótlega. Sögðuð þér
ekki, að hann hefði ráðgert að hringja á
hverjum klukkutíma?"
„Jú.“ Dyrnar lokuðust aftur og Elísa
mætti augum frú Bang.
„En hvað blómin yðar eru falleg,“ sagði
hún og athugaði blómvöndinn, sem stóð
í vasa á náttborði Elísu, „og hvað það
var fallegt af manninum yðar að gera sér
svona mikið ómak til þess að ná í þau.
Mér skildist, að hann væri að fara í vinnu.
Það er ekki skemmtilegt á nýársnótt, þeg-
ar allir eru að drekka og skemmta sér.“
Elísa hvarflaði augunum til litlu stjörn-
unnar, sem fest var við armband frú
Bang. — „Maðurinn minn er benzínaf-
greiðslumaður," sagði hún. „Sttmdum
vinnur hann á daginn, en stundum á næt-
urnar, en maður venst þessu.“
„Það er ekki alltaf þannig," sagði frú
Bang litlu síðar. „Maðurinn minn hefur
líka mjög misjafnan vinnutíma. Hann er
leikari." Hún lyfti höfðinu og bætti við
með breiðu brosi: „Hann er orðinn mjög
vinsæll. Þér þekkið áreiðanlega nafn hans,
Bent Bang.“
Elísa kinkaði kolli og leit undan. „Já,
ég þekki nafnið, ég hef séð það í blöðun-
um.“
„Hafið þér ekki líka heyrt hann spila
og syngja á plötum?“ spurði frú Bang
með leiftrandi augum. „Hann er búinn að
syngja á marga grammofónplötuna."
„Nei, plöturnar hans hef ég aldrei
heyrt,“ sagði Elísa með undanfærslu. —
Gamla lagið hljómaði í huga hennar, hin-
ir blíðu tónar og blíðu orð, sem Bent hafði
svo oft sungið fyrir hana í þá daga, þegar
hún gaf honum innblástur, þegar hún var
,,sætan“ hans.
„Fyrsta Ijóðið, sem hann orti,“ sagði
frú Bang dreymandi, „var ort til mín.
Síðasta vísan er svo falleg. Viljið þér
heyra hana? Hún er svona:
Hví leitar þú gæfunnar langt yfir skammt
á lognöldum blikandi stjarna?
Að eltast við skugga, það er oss svo tamt
og undra fátt skiljum, en vitum það stamt
að jörð okkar er þó stjarna.
Er það ekki fallegt?“
„Jú,“ svaraði Elísa hljómlaust. Hún
lokaði augunum og barðist við sársauk-
ann, sem magnaðist í brjósti hennar. Þeg-
ar frú Bang talaði til hennar litlu síðar,
svaraði hún ekki, en lét sem hún svæfi.
Sársaukinn minnkaði smám saman, en
undarlegur tómleiki kom í staðinn. En
smátt og smátt vék tómleikinn og hugar-
léttir og friður gagntóku huga hennar.
Hún opnaði augun aftur og horfði lengi
út um gluggann. Úti í myrkrinu þutu sí-
fellt flugeldar upp í loftið og mynduðu
sólir og stjörnur.
„Er maðurinn minn ekki kominn enn?“
spurði frú Bang, þegar hjúkrunarkonan
læddist inn skömmu seinna.
„Nei, frú.“
„Hefur hann ekki hringt heldur?“
„Nei, frú, ekki ennþá.“
„Hvað er klukkan?"
„Klukkan er þrjú, frú Bang.“
„Þrjú?“ hrópaði frú Bang agndofa. „Já,
en hann ætlaði að hringja á hverjum
klukkutíma, sagði hann. Hann hefði eftir
því átt að vera búinn að hringja fyrir
mörgum tímum síðan!“
Elísa lokaði augunum aftur. Henni varð
hugsað til Bents og símtalsins um kvöld-
ið við konuna, sem hann kallaði ,,sætuna“
sína. Var hann nú í veizlu með henni?
Var hann ef til vill nú á þessari stundu
að dansa á þessum eða hinum staðnum
HÚSFREYJAN
17