Mæðrablaðið - 23.05.1943, Side 6

G
MÆÐRABLAÐIÐ
ð1tó3ií/il4
Ég sat við rúm drengsins míns —■
þarna svaf hann rjóður og hraustur,
ársgamall, Var það ekki í gær, sem
hann fæddist í heiminn, svo ósköp
veikburða og hjálparvana?
Eftir tímakorn, sem aftur mundi
virðast mér eins og dagur, mundi
röskur drengur, þróttmikill ungur
piltur, fullorðinn karlmaður standa
fyrir framan mig, og litla barnið mitt
yrði horfið mér að öllu.
Ég minntist allra annarra mæðra
sem sjá börnin sín vaxa frá sér, brjót-
ast áfram og hverfa sér dag og nótt. Ó
hvað við mæðurnar elskum öll litlu
börnin okkar og getum þó ekki hald-
ið þeim. Milljónir smábarna allsstað-
ar í heiminn og sprungu allsstaðar út
hvít, svört, gul og brún, öll voru þau
elskuð og að þeim látið af milljónum
mæðra. Þau komu eins og blómhnapp-
ar í heiminn og sprungu allsaðar út
hverja stund, hverja mínútu, hverja
sekúndu. Um alla jörðina brauzt
mannlífið út í þessum mannblómum.
Á stuttum vikum, mánuðum, árum
fengu hnapparnir á sig nýja mynd
urðu að drengjum og stúlkum, körl-
um og konum.
Þcssi eilífa verðandi og dauði, þessi
látlausu umskipti milljónanna, urðu
fyiir sjónum mér að mynd eins ein-
asta lítils barns. Það kom greinilega
í ljós úr iðandi ókyrðinni. Andlits-
drættir þess skinu út úr mjúkum
þokuskýjum ems og óljósar línur
vatnslitamyndar. Úr mjúkum dráttun-
um ljómuðu skær, djúp, leitandi
bamsaugu.
Það var eins og hjartao í mér flygi
fagnandi á móti barninu. Eitthvað
brauzt fram í þvf sem var dýpra, víð-
■tækara, sterkara en nokkur tilíiniiing
sem ég hafði áður þekkt. Ég elsltaði
þetta barn heitara en ég hafci
nokkurn tíma haldið, að ég gæti elsk-
að.
Ég var ckki lcngur einstök móðir, ég
var móðirin. Og mér varð það ljóst
að bamið sem ég elskaði svona heit-t
var ekki einstakt bam, það var barn-
ið.
Það greip mig áköf löngun að ala
önn fyrir þessu bami, að hlúa að því,
Vernda það, þjóna því. I mér lögðust
milljónir mæðra á eitt um að elska
þetta eina bam. I elskulegu hjálpar-
leysi þess og skínandi vonum runnu
saman sálir milljóna barna.
í djúpum barnsaugunum las ég
sögu mannkynsins. Ég sá föður og
móður frumaldarinnar gæta barnsins
með sinni takmörkuðu þekkingu —
sá allar kvalir og villimennsku og
skuggaleg hindurvitni þeirra tíma, sá
bamiiiu fleygt á bál skurðgoðanna til
að bæta fyrir syndir foreldranna., sá
lifandi, hjálparvana, elskandi bamið
verða að fómarlambi.
Ég sá höfuð og fætur barnsins af-
skræmt vegna grimmdarfullrar hjá-
trúar, sá barnið rekið inn í hjóna-
bandið löngu áður en það var full-
vaxtai, sá barn-ekkjuna á indversku
bálunum. Ég sá barnið vanmegnast í
Spörtu og Róm á miðöldunum, sá
þa5 sæta illri meðferð, sá það ganga
fram af sér við þrælkunarvinnu og
áður en ég vissi, hrópaði ég upp.
,,Hvar var móðirin?”
Og bak við barnið' birtust milljónir
mæðra og mnnu saman og urðu að
cinni konu. Það var eins og hennar
hjarta væri í mínu brjósti, og þetta
hjarta kvaldist.
„Gaztu ekki bjargað barninu þínu
frá öllu þessu böli?”
Hún greip höndunum saman í
ráðaleysi sínu og örvæntingu. ,,Ég elsk-
aci barnið mitt”, sagði hún.
, Elskaðir, elskaðir”, hrópaði ég.
„Hefði ást átt að þola allt þetta, átti
ckki ástin að vcrnda og bjarga?” —
„Hvernig gat ég það?” — svaraði hún,
„Ég gaf baminu ástina. Ég átti ekki
annað til, hvorki þekkingu, frelsi eða
vaid. Ég gat ekki bjargað, ég gat
ekkert nema elskað, þolað og þjáðst”.
Á meðan við skiptumst þessum orð-
um horfði barnið allaf á mig með
djúpu augunum sínum, og ég fann
líka sársauka. þess.
Og fortíðin hvarf — nútíðin var
fyrir framan mig. Augu mín litu alla
jörðina, og allsstaðar var móðirin. Allt-
af elskaði hún, þjónaði og þjáðist.
Allsstaðar vantaði hana enn þekkingu,
frelsi og vald — enn í dag var hún
ekki fær um að vernda, lcenna og
bjarga.
Þarna biðu vofurnar, búnar til að
ráðast á barnið. Þar lágu í leyni veik-
indi, örbirgð, þrælkunaivinna, stríö
„Bjargaðu barninu”, hrópaði ég til
móðurinnar. Þá svaraði hún engu
orði, en stunur og andvörp heyrðust
frá brjóstum milljón mæðra. Hver
um sig kveinaði yfir sínu eigin
barni 1 vonlausri sorg.
„Barnið mitt dó” — stundi ein.
„Mitt barn er vesalingur”, sagói
önnur og grét sáran.
„Barnið mitt gengur fram af sér i
verksmiðjmmi”, sagði sú þrioja g-.-
andi.
„Mitt barn fór illa og í minni fá-
tækt og vesaldóm hafði ég engin rað
til að ná því úr sollinum”, sagði sú
fjórða og grét.
Þá hrópaði ég til þeirra:
„En þið eruð milijonir mæðra!”
„Þið þurfið ekki nema að vilja, þá
getið þið eignast þekkingu, frelsi og
vald — og getið vemdað bömin og
bjajrgað þeim?”
Þá hurfu allar myiidi.uar. — Bam
heimsins hvarf og bak við það flögr-
uðu milljónir smábama inn í þokuna
eins og fölnuð lauíblöð skógarins í
vmdi.
Fyrir framan mig lá aftur barnið
mitt sofandi. Og mynd heimsmóður-
innar hvarf. Milljónir sorgbit'nna
kvenaugná litu á mig — augu alira
mæðranna sem elska, þjóna og þjásc.