Eining - 01.10.1953, Side 3

EINING
3

í vök að verjast á ýmsan hátt, og það
„grúfir sorti yfir þjóðunum“, eins og
spámaðurinn kemst að orði. En Eng-
lendingar eru þroskuð þjóð og þraut-
reynd. Hún trúir á Guð og gæfu sína.
Hlutverk drottningarinnar er um-
\ svifamikið og erfitt. Auk hins háa og
vandasama embættis, er hún einnig
móðir og húsmóðir, og engin góð kona,
ekki einu sinni drottning, getur afrækt
mikilvægar skyldur, sem fylgja móður-
stöðunni. Dagur drottningarinnar er
jafnan erfiður og langur. Hún rís klukk-
an sjö árdegis, hlustar á útvarp á með-
an hún snæðir góðan morgunverð, lítur
^ svo yfir tvö eða þrjú helztu dagblöðin.
Svo hefjast móttökur, sem oft eru mikl-
ar. Tvisvar á dag berast henni skjala-
kassar og ver hún daglega tveim stund-
um til þess að yfirfara þessi stjórnar-
skjöl og undirrita þau, en án slíkrar
afgreiðslu stöðvast hin mikla gangvél
stjórnarathafna brezka heimsveldisins.
Þessum skjölum verður hún að sinna
^ alla tið, og eins’þótt hún sé í sumar-
leyfi eða skemmtiferðum. Auk þess
verður hún að eyða allmiklum tíma í
að lesa stjórnartíðindi. Stundum kemur
það fyrir, að hún verður að taka til við
lestur og undirskrift stjórnarskjalanna,
eftir erfiðan móttökudag og þegar gest-
ir eru farnir úr kvöldboði.
Drottningin hefur fengið gott upp-
^ eldi og verið búin hið bezta undir sitt
vandasama hlutverk. Hún er góðum
kostum búin og mikið eftirlæti þjóðar-
innar. Þegar Charles prins fæddist árið
1948, var það tilkynnt hóp vina og
vandamanna hennar, er voru í samsæti.
Þeir hófu upp fagnaðaróp, en þá sagði
einn þeirra: ,,Við látum sem þetta kæmi
okkur á óvart. Við máttum vita, að
_ Elisabet færði okkur prins. Hún lætur
okkur aldrei verða fyrir vonbrigðum“.
Krýning drottningarinnar var geysi-
lega viðhafnarmikil, og margar og mikl-
ar voru þær heillaóskir, er henni og
þjóðinni bárust. Verði þær allar að
áhrínsorðum, þjóðinni sjálfri og öllu
mannkyni til blessunar. P. S.
‘ *'
Við þurfum að eiga
dýrðarhiminn
Við megum ekki láta okkur nægja
að kroppa alla daga í moð hversdags-
f leikans — allt fræðslustaglið í blöðum
og bókum, ræðu og riti, sem okkur Is-
lendingum er svo tamt. Við verðum að
eiga okkar dýrðarhiminn, og þangað
verður hugurinn að hefja sig stöku sinn-
um, helzt sem oftast, á flughröðum
vængjum vonar og trúar, og dvelja þar
við lindir lífsins, sem umbreyta mönn-
um í nýja menn og gera þá jafnvel
guðum líka. Þar fer fram hin eilífa end-
urnýjun sálarlífsins og mögnun hins
guðlega eðlis í manninum.
H JÓIM IIM í HMITBJÖRGUIU,
frú Anna og Einar Jónsson
myndhöggvari
„Ógurleg er andans leið upp á sigur-
hæðir“.
Flestir miklir andar fyrr og síðar
hafa fengið að reyna þetta. Þeir menn,
sem stefna hátt, verða oftast að leggja
á sig erfiða brattgöngu, feta þyrnum-
stráða og grýtta braut, og bera jafnvel
stundum kross.
Fram að þeim tíma, er Einar Jóns-
son fékk nokkur vinnuskilyrði í húsi því,
er nú geymir verk hans, mun braut hans
ekki hafa verið blómum stráð, þótt oft
muni einnig hafa skinið bjartur geisli
á vegferð hans.
Jafnvel ráðagerðin um að reisa verk-
um hans ,,skúr“, og honum þar með
vinnustofu, og öll framkvæmd verks-
ins, var honum ekki sársaukalaust. —
Ríkið hafði veitt 10 þúsund krónur til
verksins, en ekki mátti hefja það fyrr
en komnar væru 20 þúsund krónur til
viðbótar. Um tíma leit út fyrir að ekkert
yrði úr ráðagerðinni um húsið, tímarnir
voru erfiðir, stríðsár og landið fátækt.
Þá mun listamaðurinn hafa háð sálar-
stríð og ekki séð fram á annað, en
hverfa af landi burt. Víkur hann að
þessu í bókinni Minningar. En hann
átti góða vini, og fleiri en hann vissi.
Margir höfðu þegar skilið, að þar var
á ferð mjög sérstæður listamaður.
Meðal þessara vina hans voru þau
hjónin, Hannes og frú Gerða Hanson,
kaupmaður. Eins og oft áður, og síðar,
varð það kona, frú Gerða Hanson, sem
leysti vandann, enda leynir það sér ekki,
að Einar Jónsson og frú hans minnast
þessarar konu með þeim hlýhug og
þakklæti, sem þau eiga svo ríkulega.
I Minningum segir Einar Jónsson sjálf-
ur um frú Gerðu Hanson:
„Frú Gerða Hanson varð til þess að
safna fé þessu. þessi hjálpsama góða
sál, sem alls staðar vildi hjálpa og
hugga og greiða á allan veg götur ann-
arra, hvar sem hún gat því við komið,
fór til allra þeirra, er hún vissi að vildu
veita styrk, og þeir voru margir, það
sá eg seinna“.
Einar var þó upphaflega algerlega
mótfallinn þessari fjársöfnun, eins og
hann greinir frá í Minningum, en þar
fékk hann þó engu um þokað. Vinir
hans voru sterkari. Þökk sé þeim. Nöfn
þeirra eru nú öll skráð stóru og skýru
letri á tvær allstórar vængjatöflur í
safninu. (Þótt hér séu skráð aðeins nöfn
karlmannanna, er skýrt tekið fram á
töflunum, að konur þeirra voru einnig
gefandinn). Nöfnin eru þessi:
Ásgeir Sigurðsson, konsúll.
A. V. Tulinius, sýslumaður.
A. Obenhaupt, kaupmaður.
Björn Kristjánsson, bankastjóri.
Bernhard Petersen, útgeröarmaður.
Carl Olsen, kaupmaður.
C. Zimsen, kaupmaður.
Egill Jakobsson, kaupmaSur.
Elías Stefánsson, útgeröarmaður.
Eyólfur Eiríksson, veggfóðrari.
GarSar Gíslason, stórkaupmaSur.
Goos, útgerSarmaSur.
Georg Copland, stórkaupmaSur.
GuSmundur Eiríksson, stórkaupm.
Gunnar Þorbjörnsson, kaupmaSur.
Halldór Thorsteinsson, útgerSarm.
H. S. Hanson, kaupmaSur.
Hallgrímur Benediktsson, stórkaupm.
Helgi HafliSason, útgerSarmaSur.
HólmfríSur Gísladóttir, forstöSukona.
Helgi Zo'éga, kaupmaSur.
Jes Zimsen, konsúll.