Eining - 01.06.1963, Blaðsíða 2

2
SI N I N G
%U\I J. JOHIVSEIV
„Bognar aldrei, brotnar í
bylnum stóra seinast". St. G. St.
Satt er þetta alltaf um hina sterku
og traustu menn. — Ekki grunaði okk-
ur, vini hans, er við sendum Árna J.
Johnsen heillaóskir okkar á sjötugsaf-
mæli hans 13. október 1962, að þessi
sterki maður félli svo fljótt, en nú er
hann skyndilega horfinn úr hópnum
og genginn til feðra sinna. Við kveðj-
um þar minnisstæðan samferðamann,
og við bindindismenn munum sakna
þess að sjá hann ekki framar á þing-
um okkar og fundum. Bindindisstarfið
var eitt af hans helztu áhugamálum og
því vildi hann allt gagn vinna og spar-
aði þar ekki krafta sína. Þeir menn
verða okkur jafnan kærir, sem rétta
fram hlýja og sterka hönd til vináttu
og samstarfs.
f nóvemberhefti blaðsins 1962 er all-
ítarleg grein um Árna J. Johnsen sjö-
tugan, og þar sem svo stutt er síðan,
verður það mál ekki endurtekið hér.
Þar er rakin ætt hans að nokkru leyti,
æviferill og athafnalíf. Handtök hans
voru víða sterk og góð. Við samherj-
ar hans í bindindisstarfinu þökkum
góða liðveizlu hans, og við vottum hans
nánustu syrgjendum innilega samúð
okkar, söknum vinar og samherja og
blessum minningu hans.
Pétur Sigurðsson.
Á TTRÆÐ
Guðrún Sigurðardóttir
ESKIFIRÐI
Þetta merkisafmæli átti frú Guðrún 7.
apríl sl. Blaðið er því nokkuð seint á sér
með heillaóskirnar til hennar, en þær á
hún þó vel skilið og það, að mynd hennar
geymist í Einingu.
Þegar ég á árunum laust eftir 1930 lifði
eitt af mínum skemmtilegu ævintýrum og
setti næstum allt á annan endann í Eski-
firði með nokkrum fyrirlestrum og stofn-
aði þar stúku með 70—80 félögum, þá var
frú Guðrún þar framarlega í hinni áhuga-
sömu fylkingu. Aldrei mun ég gleyma þeim
móttökum, sem ég fékk hjá blessuðu fólk-
inu í Eskifirði, en ofurlítinn skugga ber
þar þó á, því að oft hef ég haldið síðan,
að það hafi orðið fyrir vonbrigðum með
mig. Ég er með þeim ósköpum fæddur, að
ég hef það til að hneyksla fólk, segja eitt-
hvað í ræðum mínum, sem því fellur illa,
og þá dregur ský fyrir sólu. En eitt er víst,
að valinn hópur var það samt, sem hélt
tryggð við málefnið, og meðal þeirra var
frú Guðrún, sterk, heil og ósvikin, eins
og við önnur góð málefni, kirkju og krist-
indóm og fleiri, sem hún hefur unnað og
aldrei brugðist.
Meðal snjöllustu samherjanna í Eskifirði
voru þá menn eins og Ólafur H. Sveinsson,
sem seinna tók þó að sér að úthluta áfeng-
inu, og svo hann Árni minn Helgason, sím-
stjóri í Stykkishólmi, sem alls staðar er
fjörgjafi félagsmála. Hann var enn kunn-
ugri frú Guðrúnu Sigurðardóttur, en ég
og hann sveikst ekki heldur um að minn-
ast hennar á áttræðisafmælinu, og gjarn-
an vildi ég hafa ráð á að birta hér alla
grein hans, eins og hún er í Morgunblað-
inu, en til viðbótar því, sem þegar er sagt,
yrði það of langt mál, en hér eru smá
glefsur:
„Og eitt er víst: Hún Guðrún á Bakka
stóð fyrir sínu. Dugnaður hennar að
hverju sem hún gekk, var slíkur, að það
var sannkallað dauðyfli, sem ekki fór af
stað. Léttleikinn, fjörið og ákveðnin var
slík, að menn tóku eftir því. Guðrún þekkti
það vel að ekki svarar kostnaði að geyma
til morguns það sem hægt er að gera í dag.
Þess vegna urðu dagstörfin kannske nokk-
uð löng og ekki alltaf lagzt til hvíldar mjög
snemma, og stundum hafði maður það helzt
á tilfinningunni að Guðrún yrði aldrei
þreytt. Hve mörg skyldu þau vera, hlut-
verkin, sem hún Guðrún er búin að leika
á sviðinu heima á Eskifirði, og hversu
mörg eru ekki þau gerfi, sem hún hefur
komið fram í til að skemmta fólkinu. Hana
munaði svo lítið um að bregða sér úr
gervi huggulegrar ungmeyjar í Grasa-
Guddu, og allt lék í höndunum á henni.
Þá spillti söngröddin ekki meðan hún var
í fullum blóma ....
í Góðtemplarareglunni vann hún mikið
og gott starf. Hún var lengi æðstitemplar
stúkunnar Björk í Eskifirði, og hélt vel
á því starfi. Röggsöm og réttlát stýrði hún
fundi og undir hennar stjórn mun merki
Reglunnar í Eskifirði hafa gnæft hæst,
enda áhuginn þar hreinn og tær. Frá því
starfi á ég mínar helgustu minningar úr
heimahögunum, og mun seinna gera þeim
minningum betri skil.
Eskifjarðarkirkja naut og starfskrafta
hennar allt frá því að hún kom til Eski-
fjarðar um aldamótin, og nýtur þeirra
enn, þó í öðrum mæli sé. Um 60 ára skeið
var hún einn aðal söngkraftur við allar
guðsþjónustur og helgiathafnir, og aldrei
hef ég heyrt að hana hafi vantað, er hringt
var til tíða. Hennar ágæta söngrödd hljóm-
aði um kirkjuna og lyfti hugum til hæða.
Guðrún gerði meira fyrir kirkjuna. Hún
var í fylkingarbrjósti að stofnun félags-
ins Geislinn, sem hafði það veglega hlut-
verk, að prýða kirkjuna og umhverfi henn-
ar, og viðhalda kirkjugarðinum. Og kirkju-
garðurinn er þannig, að hann vekur athygli
vegfarenda er þeir aka til Eskifjarðar, og
eins ef þeir koma á skipi.
En garðurinn umhverfis húsið hennar
Guðrúnar er ef til vill sterkasta vitnið
um handbrögð hennar. Hann segir á und-
urfagran hátt sögu, sem ekki verður nokk-
urn tíma betur sögð. Þar speglast lífsrót
Guðrúnar skærast. Mörgu mætti hér við
bæta, en það skal ekki gjört. Og þó —
ég kemst ekki hjá að minnast þess í fari
Guðrúnar, sem ef til vill gerir hana veg-
legri í mínum huga, en það er fórnfúst
starf fyrir börnin, sem hún átti lengi þátt
í með sunnudagaskólanum heima, og svo
í starfi hennar í barnastúkunni Bjarkar-
rós, þegar hennar liðsinnis var leitað. Hún
vissi alltaf hvað bezt var að tala um við
börnin og þau skildu hana svo vel.“
Við þenna fagra og góða vitnisburð
Árna Helgasonar, bæti ég svo aðeins beztu
kveðjum mínum, heillaóskum og þakklæti
fyrir hin góðu kynni og fyrir gott og vel
unnið starf.
Pétur Sigurðsson.