Eining - 01.06.1963, Blaðsíða 12

12
EINING
Vingjarnleg orð
„Þú ert umhyggj usöm og elskuverð
kona. Ekki veit ég, hvernig ég kæm-
ist af án þín“, sagði hann morgun einn
um leið og hann fór til vinnu sinnar.
Hún gleymdi striti því og erfiði, sem
ávallt fylgir innanhússstörfum og söng
meðan hún var að laga til í húsinu eftir
morgunverðinn, og meðan hún sópaði
tröppurnar söng hún svo hátt, að ná-
grannakona hennar heyrði það og fór
einnig að syngja.
Þetta heyrði slátraradrengurinn, sem
gekk framhjá og einnig hann fór að
syngja. Þannig barst gleðin frá hjarta
til hjarta einungis af því, að maðurinn
hafði talað hlýleg orð til konu sinnar.
Hlýleg orð eru eins og litlir útsendir
englar.
Vingjarnlegt orð getur rofið skýin,
sem hjúpa hjartað og greitt ljósgeisl-
anum veg þangað inn.
Vingjarnlegt handtak getur frelsað
sál frá örvæntingu.
Góður lyfseðill
Sjúklingur mikilsmetins læknis, sem
nú er látinn, segir eftirfarandi frásögu
um hann: „Dag nokkurn, þegar mér
fannst ég vera mjög lítilf jörleg, heim-
sótti ég hann. Ég var orðin slæm á taug-
um, vegna of mikils erfiðis að undan-
förnu. Þegar ég hafði sagt honum frá
erfiðleikum mínum og þjáningum og
hann hafði spurt mig nokkurra spurn-
inga, sem ég hafði svarað, sagði hann
vinsamlega, en þó með djúpri alvöru:
„Frú, þér eigið að lesa í Biblíunni!“
„Hvað segið þér, herra læknir?“ hróp-
aði ég undrandi.
„Já, frú mín góð, farið þér heim til
yðar og lesið í Biblíunni yðar í einn
klukkutíma daglega“, endurtók þessi
mikli maður vinsamlega en ákveðið,
„og komið svo aftur eftir mánaðar-
tíma“.
Ég varð mjög gröm í fyrstu. En svo
fór ég að hugsa að ég gæti þó reynt
þetta. Þetta var óneitanlega ódýrt meðal.
Ég hafði lesið í Biblíunni þegar ég
var unglingur, en veraldlegar áhyggjur
og sorgir höfðu valdið því, að ég lagði
Vingjarnlegt bros getur stöðvað tárið
í auganu.
Send slíka engla út frá þér.
Ef vinnukonan leysir verk sitt vel af
hendi, þá segðu að það sé vel gert.
Ef barnið er duglegt í skólanum, þá
hikaðu ekki við að viðurkenna það í
orði. Það hvetur til enn meiri ástund-
unar. Hafi ræða prestsins verið góð,
máttu gjarnan segja honum það. Hann
verður ekki dramblátur af því.
Lát það ekki bíða, unz móðir þín er
lögst í gröfina, að þakka henni það,
sem hún hefur verið þér. Segðu henni
það nú, meðan hún lifir. Þegar hún er
dáin, þarfnast hún ekki framar upp-
örfandi orða þinna.
Hvers vegna er það miklu erfiðara
að tala viðurkenningarorð til hinna lif-
andi, en að tala um þá dána. Áhrif vin-
gjarnlegra orða eru ekki léttvæg. Þvert
á móti, þau eru eins og dúfan hans
Nóa, þau munu koma aftur að kvöldi
og færa með sér ný olíuviðarblöð.
Endursagt úr „Frækorni".
Ekki hafði ég lesið þessa litlu grein:
Vingjarnleg orö, þegar ég á yngri ár-
um mínum skráði eftirfarandi ljóð.
Stráðu blómum á veg þeirra
sem lifa.
Stráðu blómum á braut hvers, sem þjáist
af þraut,
jafnvel þótt ekki krafan sé troðin og full.
Það er hjartanu kært, allt sem frið getur fært,
þó að fái ekki ölmusu — silfur og gull.
Aðeins bros, sem er milt, getur fögnuði fyllt
hjarta ferðlúins, þurfandi beiningamanns.
Það er geisli, sem nær frá því hjarta, sem hlær,
inn í hálfdimmt og kuldalegt sálardjúp hans.
Aðeins orð, sem er hlýtt, getur gremjuna þítt,
sem að grær þar, er samúð og vinsemd ei fæst,
verið sætleikur sál, hjartnæmt huggandi mál,
eins og himindögg þeim, sem er örvilnan næst.
Aðeins handtak, sem ber eitthvað
hlýlegt með sér,
getur heillað þá sálu, er vináttu kýs,
yljað huga og önd, skapað bræðralags-bönd,
einnig brætt allan vonleysis kulda og ís.
Aðeins örlítið ljóð vekur öfluga þjóð,
verður ylríkur geisli á þjóðlífsins braut,
hefur lífgandi mátt til að lyfta því hátt
yfir lamandi hugleysi, kvíða og þraut.
Ef þú átt eitthvað til, sem að Ijós, líf og yl
getur leitt inn í hjarta þíns samferðamanns,
skaltu fórna því meir, því, er maðurinn deyr,
verða margir, sem blómskreyta kistuna hans.
Pétur Sigurðsson.
hana til hliðar og ég hafði hvorki lesið
Guðs Orð né beðið í mörg ár.
Þegar ég fór að hugsa um þetta, fékk
ég samvizkubit og ég ákvað því að fara
eftir ráðleggingu læknisins og gjörði
það einnig dyggilega.
Þegar mánuðurinn var liðinn, var ég
aftur á biðstofu læknisins. Hann tók
brosandi á móti mér og sagði: „Ég sé
að þér eruð hlýðinn sjúklingur! Finnst
yður nú að þér þurfið á öðru lyfi að
halda?“
„Nei, herra læknir", svaraði ég, „nú
finnst mér að ég sé eins og önnur
manneskja. En hvernig vissuð þér að
ég þurfti einmitt á þessu að halda?“
Þá tók læknirinn í hönd mína og
leiddi mig til skrifborðsins þar sem
opin Biblía lá og sagði með djúpri al-
vöru: „Frú, ef ég léti hjá líða að lesa
í þessari bók, þó ekki væri nema einn
dag, þá mundi ég glata hinni eiginlegu
uppsprettu krafta minna og elju. Ég
framkvæmi aldrei uppskurð, nema ég
lesi fyrst í Biblíunni minni. Ég sá að
þér þörfnuðust ekki lyfja, heldur utan-
aðkomandi uppsprettu kraftarins. Og
þess vegna gaf ég yður þann lyfseðil,
sem hefur verið mér sjálfum til hjálp-
ar og ég vissi að mundi hjálpa yður“.
„Samt sem áður verð ég að játa,
herra læknir, að ég var ekki fús til þess
í fyrstu, að nota hinn óvænta lyfseðil
yðar“, sagði ég.
„Það eru ekki margir sem eru fúsir
til þess að notfæra sér hann“, sagði
þessi eðallyndi maður. „En það eru
mörg tilfelli í starfi mínu, sem ekkert
mundi koma að betra haldi, en ef ég
gæti fengið sjúklinga mína til þess að
fylgja þessu ráði“.
Herópið.
□
Hreiður keppinautar guðs
Einhver hefur sagt, að þegar Guð hjó
manninum aldingarð, liófst djöfullinn
handa að reisa borg.
Borgir af vissri stærð, eru sannarlega
skemmtilegir menningarreitir, en fæstar
horgir hafa verið lausar við illkynjuð
graftrarkýli. í þeim finnast venjulega hin
verstu glæpamannabæli. í New York-borg
eru framin 10 morð á viku, 508 morð árið
1962. Þar af voru 131 kona, yfir 30 giftar.
Flest eru morðin framin á laugardögum.
31 maður myrti konur sínar og 10 konur
myrtu menn sína. Lögreglunni tekst að upp-
lýsa yfir 90 af hundraði morðanna. Flest
eru morðin framin í reiðiköstum og æs-
ingarástandi. — Spámenn ísraels töluðu um
liina „blóðseku“ borg og Jesús grét yfir
Jerúsalem. Myndi hann gráta yfir horgum
þessarar aldar, og myndu spámenn kalla
þær „blóðsekar" horgir?