Eining - 01.07.1968, Síða 5

EÍNING
5
Ágústa Jónsdóttir og Oddur Jónsson.
I
Minning
Oddur Jónsson
VIÐ andlát Oclds Jónssonar á St. Vík-
ingur, Regla Góðtemplara og bindindis-
hreyfingin í heild á bak að sjá einum
sinna beztu félaga, í þess orðs sannasta
skilningi.
Oddur Jónsson var prúðmenni til
orðs og æðis. Glaður alvörumaður að
lífsskoðun og áhugasamur um öll þau
málefni, sem hann batzt trúnaði við.
Tryggur vinur og traustur félagi. Æðru-
laus og jafnhugaður. Oddur Jónsson
var upprunninn úr Skaftafellssýslu —
Skaftfellingur — það er sérstakur
hljómur í orðinu, sem minnir á nið jök-
ulvatna eða brimgný við sendna hafn-
lausa strönd. Aðstæður, sem öðru frem-
ur hafa alið með Skaftfellingum æðru-
leysi og jafnvægi hugans, sem m. a. var
svo einkennandi fyrir alla háttsemi og
framgöngu hins látna bróður, hvort
blítt eða strítt honum bar til handa.
Oddi Jónssyni var menntaþrá í blóð
borin. Hann vildi fræðast og auðga anda
sinn. I æsku aflaði hann sér þeirrar
fræðslu, sem honum var tiltæk á heima-
slóðum, og stundaði síðan nám að
Hvanneyri. Hann lagði mikla áherzlu
á, að byggja sem bezt ofan á þann
grunn, sem lagður var, og hann varð
vissulega vel að sér gjör. Hann vildi og
gjarnan miðla öðrum af þekkingu sinni
og tók að sér barna- og unglingafræðslu
í heimasveit sinni, og hann var í raun
og veru að fræða meðbræður sína allt
sitt líf með fögru fordæmi. um tryggð
við æskuhugsjónir og trúmennsku í
störfum, fyrir menn sem málefni. En
meðal þeirra hugsjóna, sem Oddur tók
trúnað við, var bindindismálið, er hann
gerðist félagi í St. Eygló, sem starfaði
í Vík í Mýrdal, en þar átti Oddur heima
um árabil. Síðar í Vestmannaeyjum um
skeið og svo aftur á heimaslóðum, þar
sem hann m. a. hafði verkstjórn á hendi
um fyrirhleðslu á skaðræðisvötnum, sem
ógnuðu og spilltu löndum. Þannig vann
Oddur jöfnum höndum, að koma í veg
fyrir landbrot, firinaflanna í eiginlegri
sem óeiginlegri merkingu.
Lengst bjó Oddur í Reykjavík eða
allt frá árinu 1938 að hann flutti „suð-
ur“ og sem félagi í St. Víkingi lágu
leiðir okkar saman, allt til aidurtila-
stundar. St. Víkingur og félagar henn-
ar hafa vissulega nú á vegamótum
margs að minnast og þakka í samstarfi
við Odd Jónsson, en um leið og það er
gert, er konu hans, Ágústu Jónsdóttur,
sem trygg og traust stóð við hlið hans
allt frá því árið 1919, að þau voru gefin
saman í Klausturkirkjunni, einnig
þökkuð störfin um leið og henni eru
færðar innilegar samúðarkveðjur, svo
og börnum þein-a og öðru skylduliði.
Hið glaðværa og gestrisna heimili
Odds og Ágústu, sem húsfreyjan öðru
fremur mótaði, stóð alltaf Víkingsfélög-
um opið, og þaðan er margra ánægju-
stunda að minnast. Þetta er og þakkað
nú á skilnaðarstund.
Megi drottinn allsherjar blessa oss
öllum, vinum Odds Jónssonar og félög-
um, minningu hans og fagurt fordæmi
um einlægni og trúfesti í lífi og starfi.
E. B.
Gulli betra
Flestir erum við mennirnir þannig
gerðir, að við viljum gjarnan eignast
eitt og annað, sem er nokkurs virði, og
eins þótt við stjórnumst ekki af neinni
ágirnd.
Gull hefur löngum verið eftirsótt, en
til er ýmislegt gulli betra, þar á meðal
fegurstu ljóðaperlur góðskálda og stór-
skálda. Reynum að vekja athygli æsku-
manna á þeim fjársjóði. Hvetjum þá til
að læra efnisbeztu stefin. Ekki er nauð-
synlegt að læra heil löng kvæði, þótt
það geti oft verið ómaksins vert. Að
þessu sinni skal hér bent á aðeins eitt
stef í ljóði Einars Benediktssonar: Vest-
mannavísur:
Þeim, sem gleyma þjóð og ætt,
þeim, sem hafa misst sig sjálfa,
verður tóm og auö hver álfa.
Andans tjón, þau verða ei bætt.
Þegar bam nam móðurmál,
mótuð var þess sál.
Þegar barn nam móðurmál,
mótuð var þess innsta sál.
„Andans tjón, þau verða ei bætt.“
Margt er unnt að tryggja á vorum
dögum, en andans tjón, segir skáldið,
er óbætanlegt, en einmitt slíkt tjón er
oft og víða umfangsmikið og á ótal stöð-
um. Viðvörun því alltaf tímabær.
Sá, sem gleymir „þjóð og ætt“ týnir
sjálfum sér. Það er tjónið mesta. Ljóða-
perlurnar geta verið gott varnarmeðal
gegn slíku tjóni.