Reykvíkingur - 27.09.1928, Blaðsíða 9

REYKVIKINGUR
561
Banamenn
Qg lj\ y
Natans Ketissonar.
(Sjá gireLnina Hundrað ára
8'Ömul íslenzk glæpasaga" í 17.
tbl. ,,Reykvíkiings“.)
I’egar Agnes sú er ásaimt tvehn
Öðrum myrti Natan Ketilsson að
kvöldi hins 13. marz fyrir 100
árum, að Illugastöðum á Vatns-
taísi í Húnavatnssýslu, var í \arð-
baldi á Stóru-Eorg, þá koirn þar
eitt sinn Skáld-Rósa. Haíði Rósa
unnað Natan og átt með honnni
Þrjú börn, og þó hann væri orð-
bin henni fráhverfur, þá tók hún
niorð hans eins nærri sér, einis
°g aldrei hefði neitt dofnað vin-
átta þeirra.
Eegar hún sá Agnesi, þá kvað
hún jiessa vísu til hennar:
»Undrast þarft ei, baugabrú,
Þó beizkrar kennir pínu:
hefir burtu hrifsað þú
helft af lífi mínu.“
ógnes hafði orð á sér fyrh
aö vera ágætlega hagmælt, og
Svaraði Rósu samstundis:
..Er mín klára ósk til þín
ar>gurs tárum bundin:
Vfðu’ ei sárin sollnu mín
sólar báru hrundin!
Sorg ei mínnar sálu herð!
Seka Drottinn náðar,
af því Jesús eitt fyrir verð
okkur keypti báðar.“
’ ?i
Fékk Agnes yfirleitt gott orð
þrátt fyrir ódæði það er hún
hafði unnið. Þó fékk Sigríður, er
verið hafði í vitorði um morðið,
enn betra orð, og hörmuðu allir,
er hana þektu, að hún skyldi hafa
ratað í slíka ógæfu.
Þegar Agnesi var birtur dauða-
dómurinn, þá kaus hún séra Þor-
varð Jónsson til þess að bíia sig
undir andlátið. Varð séra Þor-
varður hissa við það, því liann
vissi ekki til að hann hefði nokkru
sinni séð hana, en Agnes þekti
ekki annað til hans en það, að
hann hafði einu stnni þrem árum
áður reitt hana yfir Gönguskatðsá,
og henni þá þótt hann góðmann-
legur.
Þegar séra Þorvarður nú kom
að Kornsá, þar. sem Agnes var
þá í haldi, þá sagði hún honum
að sér þætti verst að hún gæti
ekki útrýimt úr huga sínum kala
til tveggja manna: sýslumannsins
og prestsins síns, því hún kVaðst
vera næslum viss um, að ef þeir
hefðu lagt það fram, sem þeir
hefðu getað, þá hefði þeim tekist
að milda svo sitt mál, að hún
hefði ekki þurft að deyja. Og
þetta gæti hún ekld fyrirgefið