Reykvíkingur - 18.10.1928, Blaðsíða 14

638
REYRVIKINQUR
Gulu krumlurnar.
------ (Frh.)
4. kafll.
Helena horfin.
Dr. Kumberly stóð við glugg-
ann i herbergi Dunbars leyndlög-
reglumanns, og þar voru líika
komin Henry Leroux rithöfundur
og Denise Ryland.
Dunbar tók upp skrifað blað.
„Petta er það, sem þér hafið
sagt" sagðd hann við bifreiiðar-
stjóra, er parna var einnig.
„Ég Friðrik Dean, sem er bif-
redðarstjóri, stóð hjá bifreið minni'
i Abboí-stræti, þegar klukkunn
vantaði fjórðung i níu. Ein bif-
reið var fyrir franxan mig. Kom
þá kvenmaður og l>að mig að
fylgja á efíir bifreiðiinni, er staðið
hafði fyrir framan mig í röðinni,
en ian-í hana hafði farið maður
með pípuliatt. Ég fylgdi á ef.ir
bifreiðinni par til ég kom að
Whitechapel stöð. Þar fór kven-
maðurinn út úr vagninum og bað
mig að koma í humátt á eftdr
sér, par eð hún ætlaði að veifcti
manninu.m eftdrför gangandi. En
eftir nokkra stund var stúlkan
horfin og mér virtist eins og hún
hefði verið tekin msð valdi upp
í bifreið, er fór fram úr mér, en
ég var ekki nógu nálægt ti/
pess að sjá nákvæmlega hvað
fram fór, Ég ók þama fmm og
aftur í stundarfjórðung. Fór síð-
an beint á lögreglustöðina og
sagði fréttirnar.“
„Hafið pér nokkru við petta að
bæta?“ sagði Dunbar, þegar hann
var búinn að lesa petta upp.
„Nei“ sagði bfireiðarstjórinn.
„Það er enginn vafii á pví“ sagði
Kumberly læknir í hásum róm
„að Helena hefir ætlað að reyna
að njósna um Glanapolis, og svo
hafa þeir náð hennd.“
1 þessu kom Gaston Max.
„Það var gott að pér komuð"
sagðx Dunbar „þetta mál er að
vaxa mér yfdr höfuð.“
Hann sagði Max nú nýjustu
fréttirnar, um hvarf Helenu. Den-
ise Rylands horfði stórum augum1
á Max, en hann skýrði hsnni fra
að Gastons-nafnið er hún pekb
hann undir væri fomafn sitt.
Þeir ræddu nú fratn og afiur
um málið og aö lokum sagm
hann:
„Annað kvöld ryðjum við hi-
býli Hó-Pins. Ég veit yður fmst
það hræði’ega langur tíini að bíða
pangað til, en nú má ekki stíga
nein víxlspor. Gerum við pað nu,
getur verið að — að hún konxi
aldred aftur.“
„Guð minn góður!“ stundi
Kumberly upp, en hann náði brátt
aftur valdi yfir tilfinningum sín-
um. Max tók í hendina á hon-
um. „Verið vongóðir, þ.að el