Reykvíkingur - 18.10.1928, Blaðsíða 20

652
REYKVÍKINGUR
Frh. frá bls. (549.
sást, [)ví slíkar fallbyssur höfðu
nú öll kaupför. En við gættum
pess að skjóta fremur of skaint,
til þess að reyna að tæla hann
í betra færi. í hálftíma lét hann
kúlunum rigna yfir okkur. Svo
hætti hann að skjóta og nálg-
aðist okkur par til liann var
um 1 kílómeter frá okkur, að
liann hóf skothríðina á ný. Gaf
ég nú skipun um að vera til-
búnir að ytírgefa skipið.
Kafbáturinn var nú svo nærri,
að pað sást af honum hvar skot-
in fellu á sjóinn, og pað gat
ekki liðið á löngu par til eitt-
hvert peirra hitti okkur, enda
féllu kúlurnar bæði framan og
aftan við okkur. Gekk petta
svona í stundarfjórðung. Fóll pá
ein lcúla svo nærri skipinu, að
ekki hefur munað ineira en feti.
Ég lét í sama vetfangi stöðva
skipið, og blása út gufu, svo alt
miðbik skipsins var hulið gufu-
mekki, pví ég vildi láta líta út
eins og kúlan hefði hitt ketil-
rúmið, en jafnframt pessu gaf
ég skipun um að fara í bátana.
Kafbáturinn stöðvaði ferðina,
sendi okkur prjár sprengikúlur
og liætti svo að skjóta. En ein
af pessum súlum hitti okkur, og
varð pá mikil sprenging. Hélt
ég fyrst að allar skotfærabirgðir
okkar hefðu sprungið, og hefði
leikurinn pá verið á enda. En
sem betur fór var pað ekki.
Ég sendi nú skeyti á leyni-
máli til brezkra herskipa að
halda sér frá pessari viðureign.
Pað voru sprengingarnar til
pess að kasta á kafbáta, sem
sprungu, og særðust par tveii'
menn, og pað kviknaði í skipinu.
I5eir sein áttu að pjóta í bát-
ana voru nú komnir í pá og frá
skipinu, en ég var í hinum
mesta vanda staddur, pví eldur-
inn var rétt hjá skotfærabyrgð-
um, sem voru undir 4 puml.
fallbyssunni. Ég gat búist við
að pá og pegar yrði ný spreng-
ing, og að peir sem gættu fall”
byssunnar spryngju í loft upp-
Ef ég hins vegar léti pá fara
frá fallbyssunni, sæu peir kaf-
bátsmenn að ekki væru allir
farnir úr skipinu og mundu fara
gætilega; ef til vill hverfa al-
veg á brott. Kafbáturinn var
nú að fara fyrir, par, sem reyk-
inn frá brunanum lagði yfir sjo-
inn, og pað var of snemt að hefja
skothríðina á hann. Hins vegar
mundi hann fljótlega koina út
úr reykjarsvælunni, og pá vssru
nokkur líkindi til pess að við
gætum fengið færi á honum.
Að fórna mönnunum við fall-
byssuna, virtist grimmúðugt, °S
ég mundi greinilega nöfn péirra
allra, en pað var skylda mín