Ljósmæðrablaðið - 01.03.1943, Síða 3

tfjósmajÁrablaðið H. 1ÍÍ4ÍJ.
Vanskapningur.
Það koma alltaf öðruhvoru fyi'ir vanskapningar, sem
oftast eru þá minni háttar og ekki valda neinum trufl-
unum á lífsskilyrður einstaklingsins, enda þótt því geti
fylgt andlegar áhyggjur. Meiri háttar vanskapnaðir valda
meiri og minni truflunum á athafnalífi einstaklingsins,
þótt á seinni tímum sé mikið orðið hægt að bæta úr mörg-
um þeirra. Enn eru meiri vanskapningar, sem ekki eru
samræmanlegir sjálfstæðu lífi einstaklingsins, og þess
vegna valda litlum óþægindum nema því foreldri, sem slíkt
má þola. Venjulega er það fyrsta spurning hverrar hugs-
andi móður eða föður, hvort barnið sé rétt skapað, og er
það sjálfsagt sú hugsun, sem hver móðir býr yfir þann
tíma, sem hún gengur með' barnið.
Mikið hefir verið ritað um uppruna og arfgengi van-
skapninga, og á hvaða stigi þróunarinnar slíkur vöxtur
byrjar. Það verkefni er engan veginn rannsakað til fulln-
ustu, og það er ekki meiningin með þessum línum, að
rekja það nánara. Mestu máli skiptir, að vanskapnaðir
eru arfgengir og þess vegna ætti að vera hægt að forðast
þá með því að gæta þess, að þeir einstaklingar tímgist
ekki saman, þar sem slíkt hefir komið fyrir í ættum. Þetta
er þó mjög erfitt að framkvæma hjá mannkyninu, því
meðal mannanna er ekki um neinn hreinan stofn að ræða
í erfðafræðilegum skilningi, og getur hver sem er átt von
á því að eignast vanskapað afkvæmi. Hættan er þó meiri ■*
hjá þeim, sem .vita af vanskapningum í ætt sinni.