Ljósmæðrablaðið - 01.03.1943, Blaðsíða 9

19
L J ÖSMÆÐR ABLAÐIÐ
minni. Útlit hennar þekkja flestir og þarf ekki að lýsa
því.
Egg sín límir kvenlúsin föst á höfuðhárin, með sér-
stöku límefni (chitin), sem hún gefur frá sér. Lím þetta
er svo sterkt, að mjög erfitt er að ná eggjunum af hár-
unum, án þess að leysa limið upp. Egg lúsarinnar eru grá
á lit, á stærð við sandkorn, og nefnast í daglegu tali nit.
Egg sín festir iúsin ætíð neðst niður við hársvörðinn.
Þegar hárið vex, færast gömlu eggin frá hársverðinum, og
Höfuðlús (kvenkyns). Nit. b. Kisarfóstur.
eftir því, hve langt þau sjást út eftir hárunum, má marka,
hve lengi maðurinn hefir gengið með lúsina.
Svo mikil getur nit orðið í hárinu, að hún bókstaflega
liti dökkt hár grátt. Af þvi er dregið orðtakið grár af lús.
Stungu lúsarinnar fylgir mikill kláði, sem hefir í för
með sér, áð þeir, sem óværuna hafa, eru sífellt að klóra
og aka sér. Myndast þá rispur og fleiður í hársverðinum.
Ofan 'í þessi smásár berast óhreinindi og sýklar. Þau
breytast þá stundum í vessaútbrot og hrúður, hingað og
þangað í hársverðinum. Vessarnir klínast í hárin, sem þá
h'mast saman, og séu óþrifin á háu stigi, getur farið svo,
að allt hárið fari í einn þófa. Hefir það verið nefnt „pólsk-
ur göndull" (plica polonica) og bendir til, að óþrif hafi
einhvern tíma verið mikil þar i landi. Þó að óþrifin komist