Ljósmæðrablaðið - 01.04.1966, Blaðsíða 8

32
LJÓSMÆÐRABLAÐIÐ
aldur og forða barninu þannig frá hugsanlegu aðkasti
frá hendi skólafélaganna.
Hvað sjóninni viðkemur hættir sjón með báðum aug-
um að þroskast frá því augnabliki, sem augun hætta að
starfa saman. Það, sem sagt var áður um þroska sjónar-
innar, það er hin meðfæddu og áunnu viðbrögð — gerir
það nú skiljanlegt hversvegna ekki þarf einungis tíma til
að augun þroskist, heldur þarf líka að nota þau saman.
Nema hvorutveggju þessu sé fullnægt nær sjónin ekki að
þroskast eðlilega.
Afleiðingin verður allavega sú, að um fullkomna sjón
verður ekki að ræða. — Það getur verið að barnið haldi
nokkurnveginn jafnri sjón á báðum augum — noti þau á
víxl eftir ástæðum — en allt eins getur það skeð og skeð-
ur mjög oft að hætt sé meira og minna að nota annað
augað og þá getur sjónin staðnað á því þroskastigi, sem
hún hefur náð, þegar augun skekktust. Síðar meir getur
sjónin svo dofnað meir. En setjum svo að slíkt auga yrði
rétt síðar, þá gæti sjónin á því lagast aftur, þegar farið
yrði að nota augun aftur saman — það er lagast upp að
því marki, sem þroskinn hafði náð — en ekki endilega
meira. Af þessu leiðir að tíminn verður svo mikilsverður í
þessu sambandi — það er að sem minnstur tími af hinu
eðlilega þroskaskeiði fari til spillis, ef svo má segja —
og þar af leiðir, að forráðamenn barna eiga ekki að bíða
of lengi og sjá til hvort augun réttist af sjálfu sér. Oft
heyrir maður sagt sem svo — þetta lagast með tímanum,
— bezt er að sjá til og sjá hvað setur. —. Þetta er mis-
skilningur, háskalegur misskilningur væri hægt að bæta
við, þar eð tíminn er því miður sjaldnast bandamaður í
þessum efnum. Það er þó rétt, að stundum réttast augu
með tímanum, sem höfðu áður verið skökk, — en það er
þá oftast á kostnað sjónarinnar á því auganu, sem skakkt
var, — og hefur þá biðin verið dýru verði keypt.
En hvað er þá hægt að gera ? — Er hægt að gæta augn-