Freyr - 01.09.1926, Blaðsíða 15

FRE.YR
83
vel á næsta vetri og komast í heyfyrning-
ar eða halda þeim við. Heyfyrningar eru
það forðabúr, sem engin sveitbóndi getur
án verið. Allir bændur búa enn að hey-
leysisvorinu 1920. Rað er reynsla hins
nýrri tima þegar heyþrot verður: útlenda
fóðrið dýrt og reksturskostnaður búanna
svo mikill að fjöldanum af bændum er
ókleyft að stækka búin. Má þá nærri geta
hver afdrifin verða, ef skerða verður bú-
fjárstofninn á þann hátt, að borga með
honum útlendt og aðkeypt fóður. Lífs-
spursmál sveitabændanna er því fyrst og
fremst það, að þeir séu grónir í heyjum.
Það hefir alt af verið svo, en þó hefir
hættan aldrei verið eins mikil, ef heyleysi
verður, eins og nú á þessum tímum.
Hinn mikli heyfengur er raunar ekki ein-
göngu árferði að þakka. Retri nýting áburðar
eykst hröðum fetum, sem eílaust má mik-
ið þakka Ræktunarlögunum. Notkun til-
búins áburðar vex og árlega. Enda þótt
hann sé keyptur frá útlandinu, verður
hann í ílestum árum til mikils hagnaðar.
Einn poki af saltpétri með venjulegum á-
burði á túni — sem er alt af of lítill — gef-
ur að minsta kosti 6—8 hundruð punda
töðuauka á dagsláttu, auk þess sem hann
þéttir gróður, eykur ræktun þess lands,
sem hann er borinn á.
Mikið framboð er nú á heyi til sölu
víða um land og verðið telst ekki hátt,
þar eð græn og góð taða hefir jafnvel far-
ið ofan í 8 aura x/2 kg. Retta getur raun-
ar ekki talist mjög hátt verð, þegar taðan
er góð. Kýr i hárri nyt þarf ekki nema
30 Va kg. á dag og kostnaðarverð á töðu
getur farið upp í 5—7 aura V* kg. En
það fyrir sig er nú mjög misjafnt.
Innlenda verslunin með heyið gengur
miklu tregara vegna hins mikla innflutn-
ings á heyi frá Noregi. Fjöldi kaupenda
vilja nú ekki íslenskt hey. Pessi innflutn-
ingur vex hraðfara, landbúnaði vorum til
hins mesta meins. Pað má nærri geta,
hvort það dregur ekki til þess, að minna
sé ræktað og heyjað, ef haldin eru stór
gripabú á tómu útlendu fóðri. Nú er það
jarðræktin, sem fyrst og fremst verður að
fleyta okkur fram. Nú sem stendur er
eiginlega ekki hægt að flytja ínn hey nema
frá Noregi. Sá flutningur getur og líka
stöðvast og gæti það stofnað þeim í hættu,
sem hafa gripi sína á því fóðri og or-
sakað mjólkurskort í kaupstöðum. Að
öllu leyti væri hollast og best að nota
innlent hey.
í þessu máli vill »Freyr« leggja það til
að lög yrðu sett um innflulningstoll á hey
er næmi t. d. 5 aurum á kg. og að inn-
lent hey yrði matið á sölustöðum í hend-
ur kaupenda, svo að fyrirbygt yrði að
hrakið og illa þurt hey yrði selt eða keypt
fullu verði.
J. H. P.
Súrheystóftir
úr járnþynuum.
Á siðari árum hefir verið mjög mikið
rætt og ritað um súrheysverkun og þýð-
ing hennar. Öflast er umtalið mest þeg-
ar óþurkar hafa gengið yfir lengri tíma,
en svo gleymast erfiðleikarnir, að minsta
kosti hjá sumum, þegar styttir upp. —
Bændur ráðgera að byggja súrheystóftir,
en framkvæmdirnar verða minni. En í
óþurkatíð um hásláttinn eru lítil tök á að
bæta úr vöntun súrheystóftanna. t*ó hafa
ýmsir grafið ofan í öskuhauginn, þegar
öll von virtist úti um þurk á töðurnar.
Upp á von og óvon hafa ýmsir keyrt
töðum sínum i slíkar gryfjur og hepnast
vel. En slíkar gryfjur eru ekki varanlegar,
enda þótt þær séu hlaðnar úr streng. Með
góðri hirðusemi geta þær enst nokkur ár.