Freyr - 01.09.1938, Blaðsíða 5

P R E Ý R
131
getað tekið sér í munn heróp forsetans
mikla, „Aldrei að víkja“, án þess að það
yrðu tóm orð í hans munni.
Freistandi væri að taka upp langa
kafla úr þessum bréfum, ef tími leyfði, en
ég verð að láta nægja að taka hér upp-
haf fyrsta bréfsins, til þess að sýna snild-
arlegan stílshátt Torfa og það sprikklandi
fjör og áhuga, sem stýrir pennanum:
„Góði vin! Fyrst að ég er nú staddur
á þessu búsældarinnar landi, get ég ekki
staðið af mér að ónáða þig með dálitlum
búnaðarpistli, þó að þú segist ennþá vera
á báðum áttum með að fara að búa í vor.
Þér mundi bregða í brún, ef þú kæmir
heimanað á góu, þegar klakinn og frost-
ið reyrir allt í náhvítum
heljardróma á Fróni og feng-
ir að litast um einhverstað-
ar hérna á láglendinu, þó ekki
væri nema svo sem hálfan
dag, þar sem snjórinn læt-
ur ekki sjá sig nema svo
sem hálfsmánaðar tíma, rétt
til þess að skemta börnunum
og til að lífga hið sígræna
graslendi, þegar það fer að
fölna, þar sem frostið þorir
ekki nema einungis að drepa
gómunum á jörðina, og þegar
það er allra áleitnast seilist
máske svo sem 4—5 þuml-
unga ofan í moldina, og verð-
ur að hafa sig til vegar aft-
ur eftir nokkra daga, þegar
hógvær sunnanvindur kemur
og hvíslar að því, að hleypa
plógnum inn aftur. Þú veist
varla hvaðan á þig stendur
veðrið, þegar þú sér sáð-
manninn vera að þeyta sæði
sínu um dökkjarpa akurteig-
ana, sem breiða sig svo slétt
og fagurlega, hver við hlið-
ina á öðrum, þangað til eggsléttar og
grænar balabreiður taka við, sem teygja
auga þitt lengra og lengra, þangað til það
rekur sig svo ofur þægilega á hávaxinn
skóg, sem alltaf er að reisa sig hærra og
hærra, til þess að geta sent sinn hressandi
ilm sem lengst, og verndað sem mest af
nágrenninu í skjóli sínu. Þér dettur þá
máske í hug, að hér sé enginn vandi að
búa vel, í þessum Sólarheimi, en þú sér
fljótt, að náttúran hefir ekki gjört land-
ið svona fagurt, því mannshöndin hefir
ekki einungis lagða yfirborð þess, held-
ur alveg umsteypt það. Mikið af hinum
fögru ekrum og grænu grundum, sem
vöktu undrun þína, hafa verið fúaflóar,