Akranes - 01.11.1946, Blaðsíða 18

126
AKRANES
vatninu, opnaði það augun aftur og allt í einu fékk ég
ákveðna vissu um að hér væri ekki dauðinn á ferðum. Svo
lauk ég við skírnarlesturinn, gekk svo að rúmi móðurinnar
og ætlaði að kveðja hana, en þá slapp fram úr mér: „Vertu
alls óhrædd; drengurinn deyr ekki!“ Hún þrýsti hönd mína
innilega. Ég kvaddi fólkið í skyndi og flýtti mér út í bílinn
og við þeystum af stað til jarðarfararinnar. Ég hafði svo
vonda samvizku út af því að ég skyldi hafa sagt þetta við
konuna og vakið hjá henni von, er gerði sorgina sárari við
vonbrigðin.
Svo jarðaði ég barnið á Grand og fór strax af stað til þess
að ná í lestina til Winnipeg. Þar hafði ég lestaskipti og náði
til Gimli nokkru eftir miðnætti. Ég gat varla sofið um nótt-
ina, svo hugsandi var ég út af fljótfærni minni. Það sem
eftir var af þinginu var ég leiður af þessu og átti von á að
hringt yrði til séra Friðriks að tilkynna honum dauða barns-
ins. Hún kom ekki.
Að þingi loknu fór ég upp til Winnipeg. Þar átti ég að
dvelja í nokkra daga þangað til ég færi í ferðalag vestur til
Saskatchewan. Það er næsta fylkið fyrir vestan Manitoba.
Ég dvaldi fyrst nokkra daga í Winnipeg. Þar stóð þá yfir
afar stórkostleg og hörð kosningabarátta milli stjómarinn-
ar og mótflokks hennar. Stjórnin féll og mótflokkurinn fékk
mikinn sigur. Ég get um þetta aðeins af því að íslendingur
fékk sæti í hinni nýju stjórn; það var Thomas Johnson og
varð hann ráðherra. Allur Winnipegbær var sem í uppnámi
og haldin var stór skrúðför út af sigrinum, voru í skrúðför
þeirri ég veit ekki hve mörg hundruð opinna vagna, sem
allir voru skreyttir. Thomas Johnson var hylltur á alla vegu.
Hann hafði með mæsku sinni og dugnaði mest stuðlað að
sigri flokks síns. íslendingar, sem hylltu þá stefnu, voru auð-
vitað yfir sig glaðir. Ég var með í skrúðförinni og ók í yfir-
fullum skrautbíl, sem Jón Vopni átti. Var elzti sonur Jóns
Vopna bílstjóri þótt ungur væri og öll fjölskyldan var í
vagninum.
Annar atburður vakti mikla athygli í bænum nokkru síð-
ar, enda þótt hann væri allt annarrar tgundar. Það var mað-
ur, dæmdur til dauða og tekinn af. — Var ekki um annað
talað meira á þeim dögum. Hann var að mig minnir Gali-
zíumaður, sem hafði gjört sig sekan í bankaráni og drepið
mann þá um leið. Hann náðist og málið stóð lengi yfir. Hann
var mjög glæsilegur maður og kunni mörg tungumál. Hann
iðraðist 1 fangelsinu og dó sem trúaður maður. Hann skrif-
aði síðasta daginn sem hann lifði átakanlega grein, sem kom
út í blöðunum. Það var átakanlegt ávarp til ungra manna
að varast þau víti, sem um síðir hefðu komið sér á kaldan
klaka. Hann bað alla góða kristna menn, sem seinna kynnu
að verða á vegi sonar hans, sem nú var í bernsku, að hjálpa
honum og leiðbeina, að hann mætti verða kristinn maður.
Svo að síðustu var mjög fallegur vitnisburður um það, sem
hailn hafði fundið of seint, sem þó væri nú hið eina, sem
dygði sér. — Það var líka frásaga prestsins í blöðunum, þess
er hafði verið sálusorgari hans. Þessi atburður hafði mikil
áhrif og það var eins og hljótt yrði yfir bænum þann dag.
Daginn eftir, þann 11. júlí, hélt ég svo til Saskatchewan.
Það var löng járnbrautarferð. I Saskatchewan eru allmarg-
ar íslendingabyggðir, og margir söfnuðir íslenzkir. Byggðin
liggur í lengju og eru þar einstakir bændabæir og svo smá
kauptún. Meðal hins unga fólks í þessum byggðum átti ég
að starfa. Fyrsti bærinn heitir Leslie. Þar átti ég frændfólk.
Þar rétt fyrir utan þorpið bjó náfrændi minn og nær því
uppeldisbróðir, Thomas Paulsson, sonur Þórðar Pálssonar,
móðurbróður míns. Var þar mikill fagnaðarfundur, því að
við höfðum ekki sézt frá því vorið 1884 á Sauðárkrók, er
hann ungur maður gjörðist vesturfari. Átti ég góðar stundir
hjá honum á bæ hans. Ég lék mér við sonarson hans, þá 3
ára. Annan frænda átti ég á þeim slóðum, Wilhelm Pauls-
son, er var mjög menntaður maður og verið hafði þingmað-
ur þar vestra alllengi og gefið sig mjög að opinberum mál-
Frú Lilja Þórhallsdóttir Finsen
Fœdd 22. ágúst 1917. — Dáin 17. september 1946.
Kveðja.
Sjá, hún er dáin, horfin, hvílir nár,
með hreinan skjöld!
Hún þráði líf og ást, sem ei var tár,
en ekki völd.
En hjartað brast, þó harms ei skiljum sök,
oss hulin eru lífsins duldu rök.
Drottins náð er meiri mannsins þrótt,
hans mildin blíð!
Við dáins beð er húmið kyrrt og hljótt
allt horfið stríð.
Til himins leidd, hún hefur englamál,
er herrann Jesús blessar göfga sál!
Vér þökkum líf þitt, látna unga frú!
Nú lokast gröf.
Af ást og bæn til himins byggð er brú
um banahöf.
Það er sú braut, sem andi svífur þinn,
er ástrík móðir verndar drenginn sinn!
Við heimför þína heilög slitna bönd,
því hníga tár.
Þín minning leggur ástarhlýja hönd
á hjartans sár.
Þú, sem til allra áttir kærleiksorð,
sért ætíð sæl á lífsins nýrri storð.
G. Kaldbdk.
um. Hann var ættaður úr Hjaltadalnum, náfrændi minn 1
móðurætt mína. Höfuðbærinn í þessum sveitabyggðum var
Winiard. Þar bjó prestur kirkjufélagsins, og var prestakall
hans að mig minnir um 50 enskar mílur á lengd. Presturinn
hét séra Sigmar og var tengdasonur séra Steingríms N. Þor-
lákssonar í Selkirk. Séra Sigmar var mjög skemmtilegur
ungur prestur og áhugamaður, virtist mér að hann mundi
verða einn af stólpum kirkjufélagsins. Söfnuðir hans vorU
margir: Foamlake, Leslie, Mosart, Winiard og Candahar-
Milli þessara safnaða fór ég með séra Sigmar fram og aftur
og' prédikaði og hélt samkomur. — Á þessu svæði eru og
söfnuðir, sem tilheyrðu stefnu og kirkjufélagsklofningi séra
Friðriks Bergmanns. Þar var prestur séra Ásmundur Guð-
mundsson (síðar prófessar hér við háskólann). í hans söfn-
uði átti ég líka margt skyldfólk. Þar voru börn Elísabetar