Akranes - 01.10.1947, Blaðsíða 24

kærir vinir foræeldra minna. — Þá voru
Thorlacius-feðgar miklir vinir þeirra,
einkum þá Daníel kaupmaður, sem faðir
minn hafði miklar nætur á. — Richter
kaupmaður og frú hans voru líka góðir
vinir þeirra, einkum var þó kært með
móður minni og frú Soffíu Richter, sem
var glæsileg kona og göfug. — Hún var
systir Davíðs Scheving Thorsteinsson
læknis og þeirra bræðra. — Loks má geta
Hjaltalínanna góðu, sem öllum þótti vænt
um og höfðu verið verzlunarstjórar afa
míns í hálfa öld, og ekki ætla ég að gleyma
prófastinum, síra Eiríki Kúld, einstöku
ljúfmenni, og frúnni hans, henni Þuríði,
þeirri einkennilega gáfuðu konu, sem svo
erfitt var að átta sig á. — Þetta voru vinir
foreldra okkar, en á þessum árrnn tengd-
umst við börnin vináttuböndum við yngri
kynslóðina í Hólminum, sem nú er að
mestu gengin veg allrar veraldar, en sú
vinátta hefur oft verið mér meira virði en
allir peningar, en þess fólks ætla ég að
minnast annars staðar.
Um nýjárið, eða á gamlárskvöld, var
ekki sérlega mikið um að vera; stundum
álfadans og brennur. — Á nýjársdag
gengu menn um kaupstaðinn og óskuðu
hver öðrum gleðilegs árs og guðs friðar,
drukku glas af víni og gekk þetta fram á
kvöldið, en aldrei kom það fyrir, að menn
yrðu fullir eða eins og skepnur. — Hefði
slíkt komið fyrir, mátti hann eiga víst að
verða aldrei boðinn aftur, en einangraður
frá góðrnn mönnum. — Þessum augum
litu siðaðir menn þá á ofdrykkjumenn, en
þetta hefur víst eitthvað breytzt, og ekki
til batnaðar.
Þrettándinn, — síðasti dagur jólanna,
— var einn mesti hátíðisdagur okkar
barnanna í Stykkishólmi. Þá var stundum
álfadans og brenna, og þá áttum við alltaf
vísa góða veislu. — Það vildi nefnilega
svo til, að einn sonur mikilsmetins kaup-
manns staðarins, Reinhold sonur Richters,
átti fæðingardag þennan dag, en við vor-
um miklir vinir og samrýmdir þegar við
vorum drengir, en einn liðurinn á
skemmtiskránni var brenna, sem haldin
var um kvöldið í Súgandisey, sem er há
klettaeyja fyrir framan höfina, beint und-
an þar sem Richtershúsin stóðu. — Richter
lét um daginn flytja eldivið fram í eyjuna
og hlaða þar bálksöt og bera að honum
tjöru og olíu, en svo voru þar frammi
tveir gamlir karlar, sem áttu að tendra
bálið þegar gefið væri merki, með ljós-
keri, úr landi.
Þegar búið var að drekka súkkulaðið,
var kallað á okkur börnin út á hlað; venju-
lega var þá kolsvart myrkur, og þegar
Richter hafði gefið umtalað merki, bloss-
aði bálið upp í Súgandisey. — Þetta þótti
okkur þá mikilfengleg sjón og vorum við
Richter reglulega þakklát fyrir hugulsemi
hans og hugkvæmni.
Kæru börn!
Nú fara jólin að nálgast, og auðvitað
hlakkið þið feikna mikið til. Vonandi fáið
þið líka öll gjafir — „í það minnsta kerti
og spil,“ eins og stendur í gömlu jólavís-
imni. Ekki fáið þið víst öll jafn falleg jóla-
tré núna og undanfarin jól, en ekki skuluð
þið láta það skyggja á jólagleðina fyrir
ykkur. Jólin eru hátið ljósanna jafnt fyrir
því. Þegar afar ykkar voru börn, voru
engin jólatré, bara kerti, — og hvernig
kerti haldið þið? Já, það voru kerti, sem
voru búin til úr tólg heima á sveitabæj-
unum. Og samt þótti börnunum þá eins
gaman á jólunum og ykkur nú.
En ekki megið þið gleyma því, litlu
frænkur og frændur, að jólin eru ekki
haldin bara til þess að fá gjafir, borða og
leika sér. Þau eru haldin til að minnast
þess, að þá fæddist jólabarnið, vinur ykkar
allra. Minnist þess, elskurnar mínar!
Gleðileg jól!
ykkar
JÖN FRÆNDI.
Jólin.
Það var orðið áliðið á aðfangadagskvöld
og ekki var Sigurður litli á Hvoli kominn
heim til sín. Hann bjó með mömmu sinni
og fimm ár systur fimm kílómetra frá
þorpinu. Hann var ekki nema 13 ára og
hafði misst pabba sinn fyrir þrem árum.
Móðir hans hafði sent hann niður í þorpið
að kaupa til jólanna. En nokkru eftir að
hann var farinn fór að snjóa og jafnframt
að hvessa. Mamma hans var því, sem von
var, orðin hrædd um hann. Því að hún
vissi, að þótt hann hefði komizt til þorps-
ins, mundi hann ekki vilja vera þar kyrr,
heldur reyna að komast upp að Hvoli
aftur. Og alltaf hvessti meir og meir. En
það er af Sigurði litla að segja, að þegar
hann var kominn miðja leið til þorpsins,
fór að snjóa. Hann sá að upp úr þessu
mundi gera vont veður. Hann reyndi að
hraða sér sem mest hann mátti til þess að
geta komizt heim til sin aftur.
Honurn gekk vel að komast til þorpsins.
Og þegar hann var búinn að verzla við
kaupmanninn, lagði hann af stað heim til
sín aftur. Honum sóttist ferðin seint, því
að nú var komin mikill snjór á veginn. En
honum var nú sama um það, ef hann
kæmist heim i kvöld með það, sem hann
keypti. Þá yrði hann ánægður.
Hann hugsaði um það, hvað það væri
tómlegt fyrir mömmu hans og systur, ef
hann kæmist ekki heim í kvöld. En nú
hlaut hann að vera farinn að nálgast bæ-
inn. Jú, þarna sá hann hann einhverja
þúst fyrir framan sig. Hann gekk nær
þessu og sá að það var varða, sem hann
hafði reist í sumar. Nú hlaut hann að rata
heim. Hann tók stefnu þangað sem hann
hélt bæinn vera og lagði af stað þangað.
Þegar hann hafði gengið dálítla stund, fór
hann að litast um. Sá hann þá ljós á vinstri
hönd. Gekk hann þangað og sá sér til mik-
illar gleði, að hann var kominn heim að
bænum sínum. Fór hann svo inn og varð
mamma lians heldur en ekki glöð, að hann
skyldi vera kominn heim aftur.
Fór hann nú úr blautu fötunum og borð-
aði matinn sinn. Síðan fór hann í spari-
fötin, því að klukkan var orðin sjö. Þá
kveikti mamma hans á jólatrénu og fór
svo að taka upp úr pokanum það sem Siggi
litli hafði keypt. Það var nú margt og
mikið.
Svo gengu þau kringum jólatréð og
sungu jólasálm og mamma Sigga litla las
úr biblíunni. Þá fór hún fram í eldhús og
sótti tvo böggla. Annan átti Siggi, en hinn
átti Gunna litla systir hans. Siggi flýtti
sér að opna böggulinn sinn og í honum
var lítill seglbátur, sem hann hafði lengi
langað til að eignast. Hann hoppaði af
gleði og hljóp svo til mömmu sinnar og
kyssti hana fyrir.
Gunna litla fékk fallega brúðu í íslenzk-
um búningi. Svo sótti Siggi litli lítinn
böggul, sem hann fékk mömmu sinni; í
honum var lítil klukka, sem hann hafði
keypt fyrir sparipeningana sína. Svo fór
hann að hátta og sofa, því að hann var svo
þreyttur eftir allt erfiðið um daginn.
Björn H. Björnsson.
★
Góður skóli.
„Þykir þér gaman að vera í skólanum,
Bjössi,“ spurði afi.
„Já, en mér þykir meira gaman í sunnu-
dagaskólanum,“ svaraði Bjössi.
„Mér þykir vænt um að heyra það. En
hvers vegna þykir þér það meira gaman?“
„Af því að ég þarf ekki að fara þangað
nema einu sinni í viku,“ svaraði Bjössi.
★
132
AKRANES