Akranes - 01.10.1947, Síða 25

SÉRA FRI6RIK FRISRlKSSOH:
STARFSÁRINIII.
Heimferðin.
Eftir fermingarnar síðasta vorið, fór ég að hyggja til heim-
ferðar. En samt drógst nú burtförin fram eftir sumrinu, þvi að
bæði voru það mörg bönd sem knýttu mig við þessa söfnuði og
svo hafði ég fengið að vita að um haustið ætti Gullfoss að koma
til New York og þótti mér fýsilegt að fara með honum. Svo lýsti
ég því yfir, að ég mundi leggja af stað frá Minneota um mánðar-
mótin ágúst—september.
Ég hefði getað ilengst þar vestra. Ég fékk seinni hluta vetrar
mjög heiðrandi tilboð frá „Jóns Bjarnasonar skólanum,“ að gjör-
ast fastur kennari við skólann. Það var mjög fýsilegt, en ég hafn-
aði því samstundis og tók það ekki nærri mér. En öðru máli var
að gegna um annað tilboð, sem ég fékk. Það var frá Minneota-
söfnuðinum að gjörast þar prestur áfram. Þeir færðu mér bréf
með tilkynningu um að söfnuðurinn hefði í einu hljóði samþykkt
að „kalla mig“, því að í Ameríku sækja söfnuðurnir um prest,
en ekki prestarnir um söfnuði. Þeir gjörðu mér stórkostlega glæsi-
legt tilboð: Fyrir utan þau venjulegu laun buðu þeir mér að ég
mætti hafa tveggja mánaða frí á ári, einn sumarmánuð til þess
að ferðast um Islendingabyggðir og einn vetrarmánuð, ef eg vildi
ferðast til stóru borganna og kynna mér starf þar, eða að „stud-
era„ eitthvað við háskólana. Enn fremur gjörðu þeir mér það til-
boð, ef ég færi heim til Islands þá um haustið að ég mætti þá vera
heima í 9 mánuði og fá full laun fyrir 6 hina síðustu og er ég
kæmi aftur skyldi standa bíll, min eigin eign, svo að ég gæti ekið
í mínum bíl heim til prestshússins. Þetta allt var nú freistandi
fyrir hold og blóð, því að ég hafði lært að aka bíl og þótti afar
mikið gaman að. En þó voru öll þessi vildarkjör engin freisting
í samanburði við þá löngun mína að halda áfram að starfa í
þessum söfnuðum, sem voru orðnir mér svo kærir, bærinn Minne-
óta þar sem ég átti svo mikið af vinum, kathólskum jafnt og evan-
geliskum, Islendingum og annara þjóða mönnum.
Sama var að segja um söfnuðina tvo út á landsbj’ggðinni. Þá
var og lika náskyldfólk mitt, sem höfðu borið mig á höndum sér
með svo miklum kærleika. Að eiga fyrir fullt og allt að hverfa
frá þessu starfi þar, var þyngri raun, en ég fæ lýst. En hins
vegar fann ég að starfssvið mitt var heima á íslandi. Þangað
hafði ég verið kallaður, ekki af mönnum heldur af Guði og það
starf meðal æskulýðsins heima var bindandi fyrir fyrir mig
þannig, að Guð einn gæti breytt því og sent mig annað.
Ég svaraði því söfnuðinum þannig: „Ég vil fúslega koma aftur
og verða hér prestur áfram ef Guð vill það, annars ekki.“ Þeir
spurðu mig: „Hvernig getur þú fengið að vita vilja Guðs í þessu
efni?“
Ég svaraði því: „Það er auðvelt, því ég veit að Guð hefur
kallað mig til starfs heima, ég er því bundinn við það, en Guð
einn getur sent mig annað, t. d. hingað, en þá verður hann að
grípa inn í og leggja öll drög að því að ég eigi ekki annars úr-
kosta, en að fara hingað. Hann getur gjört mig óþarfan heima,
og lokað öllum sundum fyrir mér þar, og með ýmsu móti getur
hann gefið mér vissuna ef hann vill að ég verði heima, því að
það hef ég vitað. En ég vil aðeins vera þar, sem ég veit að Guð
vill hafa mig.“
Þeir féllust á þetta og gáfu mér þrjá mánuði eftir að ég væri
kominn heim. En að þeim liðnum yrði ég að síma, hvort ég
kæmi eða ekki.
Ég ætlaði mér að þjóna söfnuðinum fram um miðjan ágúst
AKRANES
mánuð. Ég hafði fengið að vita, að „Gullfoss“ færi frá New York
í byrjun október.
1 júní og júli ferðaðist ég um sveitasóknirnar til þess að kveðja
vini mina. Það var auðvitað næsta erfitt, því einnig eftir það er
ég hafði fastákveðið að fara, urðu mér söfnuðurnir ennþá hjart-
fólgnari. Samt var mér þetta ferðalag til mikils yndis, því lilýjan
og kærleikurinn andaði alls staðar á móti mér. Mér fannst á
liverjum bæ lífið þar svo skemmtilegt og hið óbrotna sveitalíf
svo fullt af ánægjulegu starfi og glaðværri ánægju. Ég sá líka
hve náið samband var milli fólksins og húsdýranna innbyrðis.
Það kom líka til af þvi að þau lifðu svo mjög saman.
Ég kom á einn bæ (farm) í austurbyggðinni. Þar bjuggu fjög-
ur systkini. Foreldrarnir voru dánir og systkinin héldu búinu
uppi, þótt ung væru. Systurnar tvær báðar fyrir neðan tvitugs-
aldur og drengirnir tveir 16 og 17 ára. — Þar var þó stórt bú og
mesti myndarskapur á öllu. Þau höfðu mikla hænsnarækt. Túnið
moraði allt af kjúklingum. Ég kom inn i peningshúsið, allstóra
byggingu, í senn bæði fjós og hesthús. I jötunni á einum hesta-
bás, sá ég hænu, sem lá kyrfilega á kjúklingum að ég hélt. Dreng-
irnir sem voru að sýna mér þetta, sögðu allt í einu: „Kis-kiss!“
Þá komu út undan vængjum hænunnar fjórir gráir kettlings-
hausar og um leið sá ég kisu sitja þar uppi á slá og „malaði"
ánægjulega. Ég varð svo forviða eins og ég hefði séð eitthvert
undur. Þeir sögðu mér að hænan hefði tekið upp á þessu og kæmi
á hverjum degi og lægi á kettlingunum langa stund, og er hún
kæmi, stæði kisa upp fyrir henni og settist á slána, eða færi út.
Á öðrum bæ sá ég kisu, sem hafði misst kettling sinn og svo i
sorg sinni tekið að sér móðurlausan hænuunga og sleikti hann
og annaðist um hann, en konan sagði mér, að kisa hefði verið í
vandræðum með að koma honum á spenann og auðsjáanlega
ekkert skilið í að kjúklingurinn hefði hafnað svo góðu boði.
Tíminn leið nú fljótt og kom þar að, að ég þurfti að kveðja
fólkið í bænum, ekki aðeins sóknarfólk mitt, heldur og vini mína
í hinum söfnuðunum, þeim norska og kaþólska. Allir voru mér
svo góðir. Safnaðarmenn mínir gáfu mér forkunnarfagra ferða-
kistu og sterka. Hún er líka hin mesta herbergisprýði. Margt
fleira gjörðu menn stórvel til mín. Father Stuart, kaþólski prest-
urinn, gaf mér tvær góðar bækur að skilnaði.
Morguninn síðasta gekk ég út að „Mauraþúfunum11 mínum.
þær voru fimm og hafði heimsótl þær á hverjum degi, er ég gat,
og athugað líf og atferli þessara smáu merkilegu skordýra. Ég
átti til nokkrar góðar bækur um maurana og lif þeirra. Ég hafði
mér til skemmtunar farið til þeirra og athugað þá svo oft og lært
þó nokkuð um þá, að það var í mér söknuður, er ég kvaddi þá.
Hinn síðasti dagur í Minneota var mér allþungur. En hann
leið þó eins og aðrir dagar og næsta morgun var ég í Minnea-
polis. Þar ætlaði ég að dvelja viku tíma. Ég átti þar marga vini,
bæði íslenzka og annarra þjóða manna. Ég fékk þaðan ágætar
minningar og sama er að segja um borgina sjálfa. Hún stendur
við stórfljótið Mississippi, sem þar er ennþá orðið afar breitt.
Þar eru stórir fossar í fljótinu, og Antony-fossarnir. Þar voru og
brýr yfir og þar hinum megin við fljótið stendur borgin St. Paul.
Eru þær tvær borgir oft kallaðar „tvíburabæir.“ — Þessar tvær
borgir eru til samans höfuðborg Minnesota-ríkisins. Ég á góðar
minningar frá þeim borgum báðum. Vil ég geta þeirra, þótt at-
burðirnir gjörðust á undan farandi heimsóknum mínum þessi
árin.
Fyrst vil ég þá minnast á frænda minn, Valdemar Peterson,
sem ég gat um að ég hefði heimsótt áður, en aðeins Wallace sonur
hans var heima. Ék kom til þeirra í hvert sinn er ég kom til
Minneapolis. Þau áttu tvo syni aðra en Wallace og eina dóttur
kornunga. Þessi þrjú voru öll óskírð, og skírði ég þau öll eitt
sinn, er ég var þar á ferðinni. Það var mikil hátíðarstund. Dreng-
írnir stóðu við borðið og skírnarskálina og nefndu sjálfir nöfn
oin, en litli Wallace, sem skírður var sem ungbarn, stóð hjá og
horfði á með mikilli eftirtekt. Þegar athöfnin var búin og átti
133