Akranes - 01.10.1951, Side 5

Anna Borg í hlutverki heilagrar Jóhönnu.
og þola samanburð mun stærri
húsa og fjölmennari þjóða. —
Þessi milda aðsókn stafar sjálf-
sagt af hinni óvenjulegu að-
stöðu, sem þetta nýja hús hefur
upp á að bjóða, miðað við það
sem við höfum átt að venjast.
Einnig ýmislegt það, sem tekið
hefur verið til sýningar á þessu
fyrsta starfsári. Ef til vill þó
ekki siður til betri fjárhagsaf-
komu almennings hér, en ná-
lægar þjóðir eiga að venjast.
Kannske er og leiklistaráhugi
hér almennari en sumst staðar
annars staðar. En hvað sem
öllu þessu líður, munu ýmsir
útlendingar undrandi yfir því,
að hægt sé að reka slíkt leik-
hús sem þetta, með svo góðum
árangri, sem raun ber vitni.
Nú mun einhver segja, að lítið
sé að marka eins árs rekstur í
þessu efni líka, því þar komi
margt til greina, sem lítt endist
til frambúðar. Þetta er vafa-
laust rétt, en í framtíðinni
kemur og annað til hjálpar að
einhverju leyti. Fólksfjölgun,
enn batnandi efnahagur, — ef allt er með
felldu —. Aukin menntun og leiklistar-
menning, sem stofmui þessi á að auka og
útbreiða, ef hún verður verki sínu fullkom-
lega vaxin. Enn er eitt, sem ekki þýðir að
loka augrmum fyrir, að aðsóknin fer nokk-
uð eftir vali leikrita, eins og þegar hefur
sýnt sig.
Á þessu fyrsta starfsári hafa farið fram
212 sýningar í húsinu, má áreiðanlega
telja það furðulega mikið, þegar miðað er
við svo stórt hús og lítinn bæ.
Þá er enn eitt
hlutverk Þjóð-
leikhússins, en
það er að ýta
beint og óbeint
undir innlenda
leikritun. Líklega
mun Þjóðleik-
húsið einmitt nii
þegar eitthvað
hafa ýtt undir
leikritaskáldin,
því þegar munu
því hafa borizt
ekki allfá leikrit,
þótt það telji fæst
þeirra sýningar-
hæf. Ráðamenn
hússins munu og
telja, að eldri is-
lenzk leikrit séu
dýr í uppsetn-
ingu og yfirleitt
dýrari en útlend
leikrit.
AKRANES
Kórónan.
Það er ekki tiltökumál þótt benda megi
á einhver mistök í byrjunarrekstri Þjóð-
leikhússins. Hitt er miklu meira um vert,
að á þessum stutta strafstíma ber margt
þess augljós merki að viljinn er fyrir hendi
rnn að gera vel. Ljósasti votturinn um það,
er sameiginlegt átak allra, sem þarna eiga
hlut að máli, um að leggja þar fram alla
sina orku.
Þá er enn fleira, sem sýnir að furðu
hátt er stefnt, — svo að smn-
um þótti um of, — þegar ráð-
ist var í að fá hingað erlent
listafólk til að flytja hér óperu
í fyrsta sinn, þó með allmikilli
aðstoð íslenzkrar hljómsveitar.
Þetta var framkvæmt, því að
hingað kom leikflokkur frá
konunglegu sænsku óperunni
og flutti hér Rrúðkaup Figaros.
Enn var þó hugsað hærra,
þegar ákveðið var að taka
óperu á svið, að lang mestu
leyti með íslenzkum kröftum,
bæði í leik og hljómsveit.
tmsum mun þó hafa þótt
hér of djarft spor stigið. Þeir
bjuggust viðmistökum, bæði
vegna ónógra krafta til að lyfta
svo stóru hlutverki, þar sem
hægt var um samanburð, en
einnig of stuttur undirbúning-
ur. Þetta var óperan Rigólettó
eftir Verdi. Nú er búið að sýna
þessa vinsælu óperu 29 sinn-
um, og hvert sinn svo til fyrir
fullu húsi áheyrenda. Með að-
alhlutverkið hafa farið: Stefán
fslandi í hlutverki hertogans.
Ungfrú Else Mulil og frú Eva Rerge í
hlutverki Gildu, og Guðmundur Jónsson
í hlutverki Rigólettó. Leikstjóri hefur
Símon Edvardsen verið, og hljómsveitar-
stjóri dr. Urbancic.
Stefán var vitanlega enginn viðvaningur
í þessu hlutverki, því hinn 21. september
síðastliðinn söng hann það í 100. sinn.
Einnig eru þær Else og Eva taldar hafa
leyst hlutverk sín vel af hendi. Að þess-
um tveim hlutverkinn frátöldum áttu ó-
vanir fslendingar að glíma við önnur
hlutverk í þess-
ari frægu óperu.
Því mátti sann-
arlega segja, að
í mikið væri ráð-
ist. — Stóð víst
Þjóðleikhússtjóri
svo til einn uppi
með þennan
djarfa leik, enda
voru vist margir
með böggum
hildar út af
hvernig takast
mundi, eins og
áður er sagt.
Strax á fyrstu
sýningu sigraði
Guðmundur með
miklum ágætum.
Eigi aðeins með
framúrskarandi
söng sínum á
þessu nýja sviði,
heldur engu síð-
113