Akranes - 01.10.1951, Síða 16

Spámenn og sjáendur aldanna á undan
sögðu fyrir um þennan Messías, sem koma
ætti. Þegar leið að fyllingu tímans, kveður
sér hljóðs rödd hrópandans í eyðimörk-
inni. — Jóhannes skirari — flækingspré-
dikari þeirra tíma, klæddur skikkju af
úlfaldahári og girður leðurlinda. Hann
tekur sér stöðu við ána Jórdan í sand
auðninni og boðar lýðnum að iðrast og
skírast til þess sem koma á. Með spá-
mannlegum þrótd boðar hann komu þess,
sem valdið hefur.
Vitringarnir frá austurlöndum sjá jóla-
stjörnuna yfir fæðingarstað hans. Vitring-
arnir fara til Jerúsalem og biðja Heródes
konung að vísa veginn til hins nýja leið-
toga, þvi þeir vilja veita honum lotningu.
Konungurinn i Jerúsalem og þegnar
hans urðu skelfingu lostnir. Ef nýr kon-
ungur væri fæddur, þá var vald Heródesar
og hans ættmenna liðið undir lok. — Þess
vegna bað Heródes vitringana fi'á austur-
löndum að finna dvalarstað liins nýja
leiðtoga, svo hann mætti einnig veita hon-
inn lotningu.
Fláttskapur og undirferli er ekki nýtt
fyrirbæri, sem hefur orðið til á samkund-
um sameinuðu þjóðanna á liðnu ári. Þetta
var líka til á dögum Heródesar konungs
í Jerúsalem. Hans lotning var að stytta
aldur hins unga sveins áður en hann næði
að taka konungdóm yfir Israel.
Á langri leið virðast valdhafar þjóðanna
ekki halfa lært það, að enginn hlutur, að
ekkert sem á að ske, getur hætt að koma
fram. Hið nær tvöþúsund ára gamla dæmi
sannar það, að hvorki mannlegur né kon-
unglegur máttur nær að stöðva eða snúa
framvindu támanna. —
Englar drottins — örlagadísirnar —
vöktu yfir hinum unga sveini. Vitringun
um var sagt að fara aðra leið heim og
stjúpföður Krists sögðu englarnir að taka
barnið og móður þess og fara með til
Egyptalands, þvi konungurinn í Jerúsalem
vildi vermda völd sín með því að taka
líf hins unga sveins.-----
Heródes lét myrða öll börn á líklegum
aldri Krists, bæði i Betlehem og nálægum
stöðum til þess að tryggja vald sitt og tign.
Vér þekkjum þetta enn þann dag í dag.
Það skiptir ekki máli, hvort valdhafinn
situr í Jerúsalem liðins t-íma eða Moskvu
líðandi stundar. Þegar vernda þarf valdið
yfir börnum jarðar, þá eru börnin myrt
— munurinn er aðeins sá, að nú eru börnin
myrt á margvislegri hátt en áður var.
Hinn litli sveinn tekur að kenna og
lýðurinn undrast kenningu hans um mildi
og sátt við alla —Hann boðar ríki föður
síns eins og sá, sem valdið hefur, og safnar
að sér þeim aumustu og smæstu.
Hundraðshöfðinginn og hin bersynduga
kona finna skjól í mætti hans og mildi.
Sjúkir og vanheilir ganga og blindir fá
sýn. Hann mettar hungraða, lægir öldur
og storm — gleðst með glöðum og hryggist
með hryggum. 1 samkundum Gyðinga flyt-
ur hann boðskapinn um ríkið eilífa— ríki
kærleika og umburðarlyndis. Hann flytur
boðskap sinn við vatnið, í Grasgarðinum,
á götum og torgum. Hámarki hins yfir-
mannlega þróttar nær rödd hans og boð-
skapur í ræðunni á fjallinu.------
Á fjalli gaf Móses lýðnum 10 boðorð.
Á fjalli gaf Kristur mannkyni öllu — eitt
boðorð: Gerðu öðrum það sem þú villt að
aðrir geri þér. — Þetta boðorð Krists er
hin einfalda raunhæfa lausn allra okkar
félagslegu og fjárhagslegu vandamála dags-
ins í dag — lausn þeirra vandamála allra
sem hinar vitru samkundur okkar sam-
tíðar geta ekki leyst.
Þetta boðorð er friður i stað styrjalda,
velmegun í stað fátæktar, fyrirgefning í
stað gálgans — guðs vegur til nýrra heima.
—Hvar er kirkja Krists? Er hún á fjallinu
eða í dalnum?
Eins og voldug alda rýs kenning Krists,
hún skellur á borgarmúrum hins Róm
verska veldis, hún ógnar veldi þeirra, sem
drottna með vopnum og hörku. Hin nýja
rödd um að gjalda keisaranum það, sem
keisarans er, og guði það, sem guðs er
verður þrótt- og áhrifameiri með hverri
stund, sem líður. Veraldarvaldið sér, að
það hallar undan fæti, ef þessi kenning
á að lifa. Þá er settur á stofn dómstóll
æðstu prestanna og menntamannanna —
skósveina hins ríkjandi valds — til þess
að dæma ræðumanninn af fjallinu til að
deyja á krossi — og Kristur, mesti per-
sónuleiki allra alda, leggur líf sitt að veði
fyrir ræðuna á fjallinu.
Þessi saga er gömul en ávallt ný. Þegar
einhver stórkostleg hugsjón er flutt mann-
kyninu, þá þekkist tign hennar á þvá hvern-
ig smámennskan tekur henni. — Enn í
dag er verið að dæma skoðanir og hengja
menn. —
Þessi heimur er samur við sig, hann sér
ekki fjöllin fyrir snörum og reyk----
Það hrikktir i söguspjöldunum, þegar
kenning Krists fer um þau. I Rómaveldi er
lærisveinum Krists kastað fyrir villidýr,
lýðnum til ánægju. Fávísir valdhafar
héldu, að framvinda tímanna yrði stöðvuð
með því að hengja og brenna þá ,sem trúa
á lifið og guð, — en sagan geymir þann
sannleika að ríki kærleika og friðar verður
hvorki krossfest né barið niður með blóði
og eldi. — Það kemur — kemur fyrr en
varir.
Tímarnir liðu og mennirnir sáu að
meira varð að ske til að hefta sigur litla
sveinsins frá Nazaret. — Þá stofnuðu þeir
Rannsóknarrétt til að dæma og drepa þá,
sem voru óþægir ráðandi valdi. Mennirnir
stofnuðu styrjaldir til að berjast og drepa
fyrir Krist — og enn á vorum dögum er
Kristur beðinn að blessa morðtólin beggja
megin víglinunnar, og friðarhöfðingirm
er beðinn um sigur í styrjöldum krossfest-
ingamanna.
Gegnum allt þetta moldviðri mannlegrar
vonsku er fæðing Krists, líf lians og starf,
jafn fagurt og hreint eins og það var hina
fyrstu Jólanótt, þegar vitringarnir frá
austurlöndum komu að jötu hans og beygðu
hné sín fyri höfðingja bræðralags og friðar.
Fæðing Krists, Fjallræðan, dómur hans
um bersyndugu konuna, líf hans allt og
starf, það er hinn skyggði málmur, sem
hvorki eldur né rið fá grandað. Fyrirmynd
Krists eru hin einustu verðmæti þessa
heims, og þau einu verðmæti, sem kjam-
orkan stendur aflvana fyrir.
Þótt vér höfum breytt fæðingarhátíð
Krists í matar- og markaðstíma, þá höfum
vér ekki og getum aldrei breytt lífi hans
né fordæmi í mat eða markaðsvöru. —-
Ef svo væri, þá fengist kristin lífsskoðun
í búðunum í fagurgjörðum pökkum ásamt
notkunarreglum.
Um jóladagana höfum vér gefið og tek
ið á móti meira og minna innihaldslausum
óskum um gleðileg jól, — óskum, sem
eins og allt annað í dagfari voru er komið
upp í innilialdslausan vana — vegna þess
að engin gleði er til án kærleika og engin
kærleiki til án fórnfýsi.
Vér höfum fært og þegið gjafir. Að
mestu leyti höfum vér gert það af tildri,
vana eða yfirdrepsskap, nema þær gjafir,
sem hafa laðað fram bros á vanga hins
unga og óspillta barns. — Þær gjafir mun
eilífðin launa. I_,átum oss fara að dæmi
vitringanna frá austurlöndum og færum
afmælisbarninu gjafir — því jólabarn-
inu, sem oftast gleymist. — Vér skulum
færa því gull, reykelsi og myrru. — Gullið
sé blettlaus framkoma vor við allt og alla,
reykelsið sé þakkarfórn vor fyrir leiðsögu
kristinnar trúar og myrran sé vor líkn-
andi og græðandi hönd á allt, sem þjáist
og þarf kærleika með.
Gleðileg jól fást hvergi keypt, — en
vér hver einn og einasti erum þess um-
komin að skapa gleðileg jóh
I Keflavik, á jólunum 1950.
Tveir menn komu fyrir sáttanefnd og leiddu
saman hesta sína. Tók að kastast í kekki, og segir
annar: — Það get ég sagt með sanni, að þú ert
sá langmesti grasasni, sem ég hefi nokkru sinni
augum litið. Þá stendur prófastur, sem var annar
sáttasemjarinn, upp og segir mjög alvarlega: —
Hægan, hægan! Þér virðist hafa gleymt þvi að
ég er viðstaddur.
Axel litli: — Má ég taka eina köku pabbi minn?
FaSirinn (lesandi í bók): — Spurðu hana
mömmu þina að þvi.
Axel: — getur þú ekki ráðið þvi, pabbi minn,
eða ræður þú engu hér á heimilinu?
,,Ég verð þvi miður að láta yður vita, að kaffi-
pundið, sem ég fékk hjá yður, var laklega vegið.“
„Nú einmitt það já. Það var leiðinlegt, ég vóg
það á móti smjörpundinu, sem þér selduð mér.'1
124
AKRANES