Akranes - 01.10.1951, Síða 29

SÉRA FRIDRIK FRIÐRIKSSON:
STARFSÁRIN III.
Á útmánuðum. 1929, sjö árum seinna, kom ég eitt kvöld í bíl
frá Hafnarfirði, og fór bíllinn upp til Vífilstaða að sækja fólk
þangað. Það voru nokkrir færeyskir sjómenn, sem komu þar i
bílinn. Á leiðinni til Reykjavíkur ávarpar einn þeirra mig og
segir: „Er það ekki pastor Friðriksson?“ £g varð undrandi og
spurði, því honum dytti það d hug. „Jú,“ sagði hann, „ég þóttist
þekkja yður. Við, ég og annar drengur mættum yðm- á veginum
rétt fyrir utan Þórshöfn fyrir allmögum árum.“ „Það stendur
heima,“ sagði ég. „Ert þú Hilmar eða Jakob?“ „Ég er Jakob,“
sagði hann, „en hvernig getið þér munað þetta?“ spurði hann
undrandi. „Það hefur nú sínar orsakir,“ sagði ég og sagði hon-
um frá bréfunum, sem aldrei komust. Hann sagði mér, að hann
væri skipstjóri á „mótorkútter,“ sem lægi hér við bryggjuna.
Morguninn eftir fór ég með bréfin og bað hann fyrir bréfið til
Hilmars. Jakob var mjög glaður við þetta, og þannig byrjaði
aftur kunningsskapur okkar. Hilmari mætti ég á götu á Akur-
eyri tveimur árum seinna eða svo. Hann var þá fyrirliði í Hjálp-
ræðishernum og trúaður maður. — Vinátta okkar hefur haldizt
við. Hann var um nokkra hríð yfirmaður Hjálpræðishersins hér
í Reykjavík. Mér þykir svo vænt um þetta atvik, að ég gat ekki
neitað mér um að geta þess hér.
Við Ferdinand Christensen héldum svo áfram ferð okkar til
Reykjavíkm. Ryrjaði nú vetrarstarfið, og Ferdinand varð stúdent
tun vorið og sigldi svo til Danmerkur og lagði stirnd á læknis-
fræði. Island á þar góða vini sem þeir bræðurnir eru.
Það var margþætt starf og talsvert líf í félaginu inn vetnrinn
og nóg að gjöra. Það voru alltaf að aukast starfskraftar, og dá-
fsamleg fórnfýsi og ósérhlífni komu æ betur og betur í ljós. —
Stjóm félagsins var samhent og einhuga. „Úrvölin,“ en svo
nefndum vér starfsmenn yngri deildanna, störfuðu með miklum
áhuga, og fundir voru fjölsóttir og fjörugir. Kvöldskólinn gekk
mæta vel. I Y-D, yngstu deildinni, var stór söngflokkur, sem
æfði einraddaðan söng. Jók það samheldni mikla í drengja-
deildunum.
Allir þeir, sem tekið höfðu þátt i sumardvölinni austur á
Vatnsleysu í Biskupstungum, höfðu, bæði drengirnir og foringj-
arnir, margar sögur að segja úr þeirri ævintýraferð. Þetta kveikti
nú áhugann að reyna nýja staðinn, sem vér höfðum fengið lof-
orð fyrir. Sigurður Eggerz ráðherra greiddi fljótt og vel fram
úr málinu, og skógræktarstjórinn, Koefoed Hansen, var þessa
mjög fýsandi og lofaði oss ráðum og dáð sinni, er til framkvæmda
kæmi, og vera hjálplegur að velja góðan stað þar upp frá.
Var nú allmikil tilhlökkun til næsta sumars. En lítið kom ég
nú samt við þá sögu, því að leið mín var nú lögð öðru vísi en
mig hafði grunað. En félagssagan verður síðar skráð um þessi
viðburðaríku ár hér heima. En hér held ég svo áfram sögunni
um ferðir mánar til utlanda og er ég nú að nálgast frásöguna
um þá ferð, sem mér finnst vera höfuðferð allra minna ferðalaga.
Þegar líða tók á veturinn, fóru fram mikil skrif Alþjóðastjórnar
KFUM í Sviss og mín út af fyrirhuguðu ráði, að halda stóran
alþjóðafund í Veraldarsambandi KFUM til að ræða um starfið
i félaginu fyxir únglinga og drengi innan 17 ára. I>að var lagt
mikið að mér að taka þátt í þessum fundi fyrir Island. Funduririn
átti að vera haldinn í Böhmen, en svo var breytt um fundarstað,
þannig, að hann skyldi haldinn í Kámtan í Austinriíki og byrja
30. maí 1923. Það fór svo, að ég gat lofað að boma þangað. En
nú kom upp hjá mér sú löngun að fá nú uppfyllta ósk mína að
sjá ættaróðal Latímmnar og hinnar Rómversku menningar. —
Hafði mig allt frá æskuánnn langað til að koma á þær sögu-
slóðir. Ég hugsaði líka sem svo: Ef ég nú ekki gripi tækifærið
til þess að komast suður yfir Mundiuf jöll, mundi ég aldrei kom-
ast þangað. Fyrir margvislega hjálp vina gat nú orðið úr þessu.
Það var svo ráð fyrir gjört, að ég færi fyrst til Ítalíu og væri
þar maí-mánuð og færi svo þaðan norður til fundarins á Austur-
ríki. Fyrir milligöngu vinar míns, Guðmundar Ásbjömssonar,
bauð stjórn Eimskipafélags Islands mér ókeypis far héðan til
Danmerkur og þaðan aftur heim með einhverju af skipum þess.
Fór ég nú mjög að hlakka til slíkrar ævintýraferðar. Og nú tekur
hér við frásögnin af þessari merkilegustu af öllum mínum ferðum.
Suðurganga mín.
Nú var allt tilbúið til ferðarinnar. Vegabréf og allt annað í
góðu lagi. Það var í mér tilhlökkun til þess að mega nú enn
einu sinni fara með „Gullfossi.“ Náði tilhlökkunin ekki lengra
fyrst um sinn. Því að enga þekkti ég meiri nautn en þá að vera
með góðu skipi út á reginhafi. Var lagt af stað, að mig minnir,
þami 26. april og komum vér til Vestmannaeyja morgiminn eftir
og fórum þaðan rétt fyrir hádegi. Var þá e.s. Island að sigla inn
er vér sigldum út. Á ferðinni bar ekkert markvert við fyr en
vér sigldum nrilli Shetlandseyja inn á Norðursjóinn. Vér áttum
að fara heina leið til Kaupmannahafnar og ekki koma við i Leifh,
en þá komum vér auga á „Island,“ sem kom brunandi á eftir oss
og sigldi þannig, að brátt þóttumst vér sjá þess merki, að það
vildi reyna sig við oss. Það hófst nú kappsigling um stund, og
var það afar „spennandi“. — „Island“ vildi auðsjáanlega komast
fram fyrir oss, áður en það tæki stefnuna til suðurs, þvi að það
átti að fara til Leith. Kynntu skipin griðarlega, og um langa
stund sigldu skipin nær samsíða, svo nálægt hvort öðru, að
kallast mátti á milli þeirra. Allir farþegar beggja skipanna voru
uppi, og var veifazt á með öllu sem handbært var. Loksins varð
þó „Island“ hlutskarpara og sigldi fram fyrir oss, og voru far-
þegarnir á „Islandi" mjög hróðugir og komu með stóran borð-
dúk til að veifa með, eða það var ef til vill línlak úr einhverju
rúminu og gjörðum vér gys að þeim fyrir. Svo fór hvort skipið
sína leið. — Var nú haldið áfram, og komum vér til Kaupmanna-
hafnar á mánudagsmorgun. Ég vildi ekki að þessu sinni búa í
KFUM, eins og ég var vanur, þvi að mér var líka kunnugt um,
að á þeim tíma væru allir „vistmenn“ (pensionerar) heima og
því ekki laus herbergi á takteinum, og yrði þá að búa út eitthvað
sérstakt fyrir mig, og þar sem ég ætlaði aðeins að vera eina viku
í boi'ginni, fannst mér það óþarfi. Ég fór þvi af skipi beina leið
á „Missionshótelið“ í Longanstræde og fékk mér herbergi þar og
fór svo upp í KFUM. Fékk ég þar litlar þakkir fyrir ráðabreytn-
ina með húsnæðið. Vinur minn Carl Andersen sagði: „Vér höf-
imi alltaf húsrúm fyrir þig, og þarftu ekki að leita annað fyrir
þér.“ Ég vildi nú samt ekki segja upp herberginu á hótelinu, en
matur var mér til reiðu í KFUM. Carl Andersen var þá hag-
stjóri félagsins (Forretningsförer) og var frá stúdentsárum mín-
um tryggur vinur minn. — Ég var svö í Kaupmannahöfn liðugan
vikutíma. Einn vinur minn, bankastjóri, hjálpaði mér til að fá
vúxlað peningmn mínum í ensk pund og danskar krónur, sem
þá var góður gjaldeyrir í Suðurlöndum. Ég fór til sendiherra
vors, Sveins Bjömssonar, og skrifaði hann upp á vegabréf mitt
til öryggisauka. Hann gaf mér nafnspjald sitt með áritaðri kveðju
til eins af Kammerherrum páfans, norsks greifa, de Paus. — Það
kom í Ijós, að ég hafði líka bréf til greifans frá séra Maulenberg
í Reykjavík. — Á ferðaskrifstofimni á aðaljárnbrautarstöðinni
lét ég útbúa mér ferðamiða til Napoli á Ítalíu, þvi að þangað
ætlaði ég beina leið. — Á hótelinu, þar sem ég bjó, hitti ég vin
minn Brynleif Tobíasson kennara. Hann ætlaði suðm' til Þýzka-
lands og sammæltumst við til Múnchen. Þótti mér mikil fróun
i að fá svo góðan ferðafélaga suður rnn Þýzkaland og láta hann
hafa orð fyrir mér í þýzkunni. Svo leið nú tíminn fljótt, og mið-
AKRANES
137