Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1893, Síða 81

Síðar|f)a vorn uppi. Einkum kynntist jeg vel Soult marskálki.
Var7v.SamdÍ sjÓóraarmaðurinn yið mig, að jeg skyldi fara til
fg ' ctl?u og rita honum hvað titt væri. Fékk hann mér ærið
aríh*n höi'fði á lukknspil áður en jeg fór úr París ogteygðist
JJ ur 1 ST3ÍlÍn. Varfí ipcr nrpicri no* cnlrli clrvrf.n míiici IVvir 7
0,. J i uoövin wiiiuriiuvi"i j, U 011X111 11 viui (1 u 1
síðiS°n a^St * kók, sem kom 1 Lundúnum 1817 og er 432
Íiérf 1 ° blaða broti. Munum vér taka sumt eptir henni, sem
j ter °ptir. «Jeg flakkaði nú í vesaldómi til hins litla bæjar
bótt'Cne ’ (enstcar) mílur frá París, og var þá örsnauður.
“■ekk r*ei' a® svelta ráðalaus, sá opnar veitingahússdyr,
]■)ai'ftnannlega inn, þó jeg væri fjelaus, og bað um rík-
anniegan miðdagsverð. Meðan jeg var að borða kom bæjar-
. Jori, sem var Bourbonasinni, til að sjá leiðarbréf mitt. Tók
j .§ n.PP með þvi annað bréf og lét detta á gólfið«. »þekkið þér
ondina utaná þessu bréfi?« spurði jeg. Hann kvað nei við.
eg sýndi honum að það var frá hertogafrúnni af Angouléme,
1 ,tiann fyllti hennar fiokk. Sagðist jeg vera íslendingur á píla-
| nnsíerð til landsins helga, »|>á megið þér ekki fara úr bænum
n þess að_ heimsækja hina ágætu barónsfrú D’Este, sem með
nukuli gleði mun taka manni, sem er á svo guðrækilegri ferð«.
Hitti jeg nú barónsfrúna og var fátæktin mér meðmæling
nennar augum. Borgaði hún fúslega skuldir mínar á veitinga-
nsinu og gaf mér peninga, sem jeg átti að koma fyrir við hið
netg_a skrín i Jerúsalem. Undi jeg mér nú svo vel, að jeg stóð
,10 1 10 daga og kynntist sóknarprestinum, sem var valmenni,
ærður og. vel viti borinn. þegar jeg kom til Rheims var jeg
aPtur orðinn félaus. Lögreglustjórinn þar var Napóleonssinni.
nomst jeg inná hann og blíðkaði hann svo mjög, að hann gaf
lner fé og bréf, sem veitti mér rétt til vissrar upphæðar íjár
lyrir liverju mílu vegar og t.il að fá hest ókeypis frá einni lög-
reglustöðinni til annarar. í þorpi einu vildi bæjarstjóri ekki fá
fner hest og sagði jeg væri latur og gæti vel gengið. Reiddist
jeg hroka hans og hæðni og gaf honum duglega utanundir.
varð nú óp mikið og flykktust þorpsbúar að með heitingum ofl.
°g var mér nauðugur einn að forða mér. Jeg komst til Metz_;
er þar töluð lágþýzka. Varð jeg þess skjótt var, að bæjarstjóri
kunm illa eða lítt frönsku. Dálítið snarræði er betra en gull,
þegar halda þarf á því. Lét jeg hann ekki gruna, að jeg vissi
ao. hann skildi ekki bréfið en fékk honum það og sagði: þér
sjaið hérí, hvað þér eigið að útvega mér. Leit hann á bréfið
með alvarlegum vitrings- og embættissvip, og kvað svo skyldi
vera, Komst jeg þannig að landamærunnm og var vegabréf mitt
þá endurnýjað. Jeg kom til Frankfurt holdvotur í húðarigningu.
Jeg ráfaði um göturnar. Gyðingur hélt jeg væri Gyðingur og
yrti á mig, en sneri fljótt við mér bakinu. Rann mér þá í hug
orðskviður Salomons, þó hann væri of ráðvandur til að segja
slíkt: það er betra að láta hengja sig fyrir heilan sauð en fyrir
lamb. Fór jeg á gott veitingahús, borðaði kostulega máltíð og