Bræðrabandið - 01.10.1978, Blaðsíða 9

kærleika er ekki hægt að fela.
„Þegar sjálfið er falið í Kristi streymir kærleikurinn
fram sjálfkrafa.“ Christ’s Object Lesson bls. 384. Þessi
kærleikur hefur sig yfir allar hindranir sem skapast af
ólíkum hörundslit, kynstofni eða menningarsvæðum.
Hann virðist ávallt hugsa um það sem náunganum er
fyrir bestu sem er meira en rétt það að veita nauðsyn-
lega fæðu, fatnað og húsaskjól. Kærleikurinn gerir
meira en það að annast um líkamlegar og félagslegar
þarfir manna. Kærleikurinn gerir allt sem hann getur
til þess að leiða aðra í samfélag við Guð en í hans
mynd eru þeir skapaðir.
Hvötin sem liggur á bak við það að gera gott er hjá
sumum kristnum mönnum það að auka meðlimatölu
safnaðarins. Ef í þessu felst það að vinna sálir fyrir
ríki Guðs er hvötin réttlætanleg. Kristnir menn ættu
að vinna góðverk án þess að hugsa um endurgjald
hvort sem að þeir eiga þar í hlut sjálfir eða söfnuður-
inn. Hinn kristni maður mun vinna sín kærleiksverk
vegna kærleika síns til Guðs. Hann mun ekki þurfa á
samkeppni að halda eða öðrum uppfinningum manna
til að hvetja sig.
Milljónum manna finnst auðveldara að gjöra gott
heldur en að elska. Að gjöra gott veitir þeim vissa
fullnægingu. Það styrkir sjálfsmynd þeirra og eykur
orðstír þeirra. Eins og ríka ungmennið segja margir að
þeir uppfylli kröfur meistarans með því að halda sér
fast við kenningarnar og að framkvæma skyldur sínar.
Þegar Jesús benti á skort unga mannsins „fór hann
sorgmæddur í burtu“ (sjá Matt. 19, 16—22). „Ungi
maðurinn vildi enga frekari fræðslu. Hann hafði alið
með sér skurðgoð í sál sinni. Heimurinn var hans guð.
Hann þóttist hafa haldið boðorðin en hann skorti þær
meginreglur sem er andi og líf þeirra allra Hann átti
ekki sannan kærleika til Guðs eða manna. Með því að
skorta þetta skorti hann allt sem gerði hann hæfan til
að ganga inn í ríki Guðs. Með eigingirni sinni og
hugsuninni um heimslegan ávinning var hann kominn
úr samræmi við meginreglu himnanna“ Sama bók
bls. 392.
Þegar við elskum Jesúm höfum við áhuga á því að
bjarga öllum þeim sem Jesús elskar. Hver sá sem
kemst í snertingu við kristinn mann hlýtur að öðlast
vitneskju um þá möguleika sem hann getur öðlast í
Kristi. Pickett biskup sem gaf líf sitt í þjónustu í
Indlandi segir frá þræh sem leiddi húsbónda sinn sem
var Bramatrúar til Jesú. Húsbóndinn barði þræl sinn
sinn grimmilega fyrir að neita að taka þátt í að stela
ávöxtum frá nágranna. Vegna festu þjónsins varð
húsbóndinn æfareiður. Síðar þegar hann heyrði þjón-
inn biðja fyrir sér og biðja Guð að fyrirgefa honum
dvínaði steigurlæti hans og hann gaf Guði hjarta sitt.
Kœrleikur er það að veita
öðrum viðtöku
Margir hafa veitt athygli því góða sem hlýst af
áhuga bóksala sem fylltur er andanum, óeigingjörnu
starfi présts, þolinmóðum kærleika kennara eða lækn-
andi snertingu kristilegs læknis. Fyrir kærleiksríka
þjónustu þeirra vaknaði nýtt líf í brjósti manna sem
voru myrkvaðir af synd. Lampi kærleikans sem þeir
báru með sér kveikti vonarneista hjá þeim sem töldu
sjálfa sig vera vonlausa. Ef aðventistar gætu aðeins
komið auga á það sem þeir gætu gert með því að sýna
kærleika í verki mundi starfi Guðs verða lokið mjög
skjótlega. „Ef við auðmýktum okkur fyrir Guði og
yrðum vingjarnleg og kurteis, blíð og full samúðar
mundu eitt hundrað snúa sér til sannleikans þar sem
nú er bara einn.“ 9T bls. 1089
Þegar ferðast er um heiminn vekur það athygli
okkar að kristindómurinn hefur leitt af sér margt sem
ljómar vel í augum manna. Það eru frægar byggingar
með frábærum listaverkum sem tala til fegurðarskyns
mannsins. Það eru lærdómssetur sem hafa mótað líf
og örlög þeirra sem þangað hafa sótt nám sitt. Það eru
þekktar stofnanir þar sem hefur verið sinnt líkamleg-
um sjúkdómum manna. Það eru háleitar hugmyndir
um hegðun manna sem hafa haft áhrif á stjórnarskrár
margra þjóða. Allt þetta hefur leitt til þess að draga
fólk að kristindómnum. En þó að allt þetta hrífi og
töfri hungrar heiminn eftir einhverju sem uppfyllir
þarfir hjartans. Einhverju sem seður mannssálina.
Kœrleikur erþað að vitna fyrir öðrum
Mesta þörf safnaðarins er ekki að eignast fleiri og
stærri stofnanir, betri tæki eða jafnvel betri aðferðir í
vitnisburði sínum. Mesta þörf hans er kærleikur í lífi
hvers þess er vitnar. Hugarfar heimshyggju og efnis-
hyggju í söfnuðinum hefur herjað gegn vitnisburði
safnaðarins svo hann endurspeglar ekki lengur hið
óeigingjarna og kærleiksríka þjónsstarf frelsarans.
„Það er tómt mál að segjast játast Kristi ef þessi
einlægi kærleikur er ekki fyrir hendi, umbúðirnar
einberar, þungbær þrældómur," Vegurinn til Krists
bls. 52.
Fálmkennd viðleitni okkar er sem „hljómandi
málmur“ og „hvellandi bjalla," nema því aðeins að
athafnir okkar beri vitni um þennan kærleika. Söfn-
uðurinn þarf að bera umhyggju fyrir þeim sem eru
niðurbrotnir. Hann þarf að vekja hjá mönnum og
konum tilfinningu fyrir þörf þeirra á læknandi snert-
9