Bræðrabandið - 01.11.1987, Blaðsíða 33

því að sýna hann í lífi þínu. Hvar sem
þú ert getur þú verið eftirbreytandi
Oesú Krists, undirbúið veginn svo að
aðrir geti kynnst honum og lært að
elska hann eins og þú gerir. *
Mánudagur, 9. nóvember
JÓHAJNNESOG
FÓLKTOÍ
TRJÁNUM
Oóhannes arkaði eftir stígnum, sem
aldrei virtist ætla að enda. "Þorpið
hlýtur að vera nærri," sagði hann með
sjálfum sér. "Ég hef verið á gangi
klukkustundum saman. Hversu mörg fjöll
hef ég farið yfir?" Oóhannes var
orðinn dauðþreyttur, þyrstur og
svangur. Hvar var þorpið? Og áfram
hélt hann.
Það var heitt og mollulegt. Oóhannes
var rennsveittur. Laufin bærðust ekki
á trjánum. Litskrúðugir fuglar kölluðu
hver á annan.
Þegar Oóhannes kom fyrir beygju á
veginum kom þorpið loks í ljós. En
hvað það var skrýtið. Allir kofar voru
byggðir uppi í trjám! Hvers konar fólk
er þetta? hugsaði hann með sjálfum sér.
Mun ég geta talað við þau? Munu þau
bjóða mig velkominn eða reka mig á
brott?
"Kæri Oesús," bað hann. "Ég er
kominn þessa löngu leið til að kenna
þessu fólki. Viltu hjálpa þeim að
bjóða mig velkominn."
Oóhannes gekk inn í þorpið. Allt var
hljótt. "Selamat Sore!" kallaði hann
sem kveðju. Það heyrðist ekkert svar,
svo að hann kallaði aftur. Enn kom
ekkert svar.
Þá tók Oóhannes eftir hreyfingu bak
við tré. Tvö lítil andlit gægðust fram
sitt hvoru megin við tréð og horfðu á
Oóhannes. Hann talaði til þeirra en
þau gátu ekki skilið hann. Hvað gat
hann gert?
Oóhannes brosti breitt til drengjanna
Brœðrabandið 11. 1987
tveggja. Það skildu þeir og brostu
breitt til baka. Þeir störðu hvor á
annan, brosandi. Loks sneri annar
drengjanna sér við og hljóp inn í
skóginn.
Hinn drengurinn færði sig nær. Honum
fannst Oóhannes vera undarlegur
útlits. Hann klæddist skrýtnum fötum.
Ungi drengurinn kom nógu nærri til að
geta snert föt Oóhannesar. Þau voru
undarleg viðkomu. Hann hafði aldrei
séð neitt því líkt.
Brátt heyrði Oóhannes í þorpsbúum
þegar þeir komu heim af ökrunum.
Hvernig skyldu þeir taka á móti honum?
hugsaði hann sér. Mundu þau vera
vingjarnleg við hann?
Á morgun munum við ljúka við söguna
um Oóhannes, indónesískan nemendatrú-
boða frá Mount Klabat skóla og hvernig
hann svaraði kalli Guðs um að "senda
verkamenn" til uppskerunnar (Lúk. 10,2)
með því að segja trjábúum á eyjunni
Sulawesi í Indónesíu frá Oesú. *
Þriðjudagur, 10. nóvember
VERÐA
ÞORPSBÚAR
VEVSAMLEGIR?
Við skildum í gær við Oóhannes
einmitt þegar hann var að hitta
trjáfólkið í Sulawesi. (Við köllum
þau trjáfólkið af því að þau byggja
kofa sína hátt í trjánum til að halda
sig frá öndum jarðarinnar.) Þorpsbúar
voru nýkomnir af ökrunum til að heilsa
nýja kennaranum sínum. Skyldu þeir
verða vinsamlegir? hugsaði hann með
sér.
Þeir töluðu allir samtímis. Oóhannes
gat ekki skilið orð af því sem þeir
sögðu.
Þá kom gamall tannlaus afi til
Oóhannesar og brosti breitt til hans.
Hvílík huggun, hugsaði Oóhannes. Hann
er vinsamlegur. En Oóhannes gat ekki
T
33