Símablaðið - 01.11.1935, Blaðsíða 21

Útgefandi: Félag íslenskra símamanna.
XX. árg.
Reykjavík 1935
6. tbl.
HUCILEllDI
Um þessar mundir eru dagarnir
stuttir, en næturnar langar. Dagurinn
rís og roðar livíta fjallatindana, að
eins örskamma stund, en hörfar svo
óðar aftur undan veldi myrkursins.
Skammdegisrökkrið er nú liið ráð-
andi vahl hjá oss, er búum hér á
„lijara storðar". Þetla skammdegis-
rökkur, er sinn þátt liefir átt í þvi,
að gera oss íslendinga þunglyndari
og þyrkingslegri en þjóðir þær, er búa
í sólarsölum allan ársins hring.
Það er ekki undarlegt, þó svo sé.
Þessu tímabili ársins liefir frá upp-
liafi þjóðarlífs vors fylgt óblíð og
drápgjörn veðrátta, er herjað hefir á
oss í miskunnarleysi, og oft eftirskil-
ið djúpar undir, eins og liin fersku
dæmi um tjón og manndauða, er sein-
asta óveður olli, sanna átakanlega.
Þjóð vor væri því illa á vegi stödd,
ef órjúfandi lögmál náttúrunnar hefði
eigi fært oss sanninn um ])að, að sá
tími er í vændum, er magn myrkurs
og voða hverfur fyrir veldi sólar og
])irtu. Þess vegna er lífsvonin og ljós-
vonin kvíðanum og' skammdegisþung-
anum yfirsterkari. Vér heyrum kall
liins ókomna tíma, liins vaxandi dags,
boða oss að vera viðbúna að sækja að
nýju fram í áttina til þess, er allir
þrá, meira ljóss, meiri þroska, til sig-
urs þeim athöfnum anda og handa, er
fvrir koma í lífsstörfum allra manna.
Áður en íslenska þjóðin tengdist
þeirri menningu, er gaf lienni sam-
göngubætur, símaþræði, rafljós og ótal
önnur bætiefni, er teljast til liinna
liagnýtu visinda, var það helsta
dægradvölin á löngu rökkurstundun-
um, að segja sögur, rifja upp gamlar
endurminningar og gera áætlanir fyr-
ir komandi ár. Ennþá er það svo,
þrált fvrir gjörbreytta lífshætti þjóð-
arinnar, að kyrstaðan í öllu athafna-
lífi er einna mest í skammdeginu. Vinsl
þá bestur tími til að lita um öxl og
gera upp reikningana. Einnig til hins,
að líta fram eftir veginum og gera á-
ætlanir um það, hvernig göngunni
skuli liagað.
Þetta gildir jafnt um einstaklinga og