Símablaðið - 01.11.1935, Qupperneq 25

SlMABLAÐlÐ
61
cDamn. urn íaunaÆjör ósÆ/paöra síarfsmanna
og £4. greín síarfsmannaregÆnanna.
Hér í blaðinu liefir lítið verið get-
ið þeirra samninga, sem verið hafa
á döfinni alt þetta ár, um launakjör
óskipaðra starfsmanna símans. En
þeim er nú svo langt komið, að telja
verður sjálfsagt, að félagsmenn úti
um land fái eittlivað um þá að lieyra
Þetta er fyrsta málið, sem samið er
um samkv. 24. gr. starfsmannaregln-
anna, — og árangur þess í því sam-
bandi mjög þýðingarmikill. Auk þess
er um að ræða að bæta að miklum
mun launakjör fjölda starfsmanna,
sem hingað til liafa engin lög liaft til
að styðjast við í þeim efnum, og enga
stoð í félaginu. En laun þeirra hvers
um sig hafa, sem kunnugt er, jafnan
verið ákveðin af símastjórninni um
hver áramót.
Hefir svo viljað brenna við, sem oft
þjóðlífsins og yfir vorum vilja ráða
þeir, er stjórna taflinu. En eitt getum
vér gert. í sókn og vörn getum vér
tekið saman höndum og staðið sem
einn maður gegn öllum þeim áhrifum,
er veikt gætu þá traustu veggi, er F.
1. S. hefir á 20 ára tilveruskeiði sínu
reist.
Með þann einlæga ásetning greypt-
an í hug og lijarta, geta félagarnir rétt
hver öðrum hönd og sagt:
Gleðileg jól, gott og farsælt nýár.
vill verða um slíkar ráðstafanir, að
þær hafa valdið óánægju, og ýmsir
jafnan þótst vera afskiftir.
Samningum um sjálf launin er nú
lokið milli landssímastjóra og félags-
stjórnarinnar. En eftir er að eins að
vita, livort Alþingi breytir þeim í
nokkru. — Enn hefir þó ekki verið
samið um það, frá livaða tíma hin
nýju laun skulu ganga í gildi; en mest
er um það vert, að árangurinn af þess-
um fyrstu samningum mun ekki vera
lakari en menn gerðu sér vonir um.
Að vísu liafa samningar staðið lengi
yfir, en það skal vel vanda, sem lengi
á að standa; og i þessa samninga hef-
ir mikil vinna verið lögð, — einkum
um flokkun starfsmannanna og regl-
ur fvrir launahækkun. Má það eink-
um þakka hinni miklu vinnu, sem
bæjarsímastjórinn, Bjarni Forberg,
lagði í það verk, og þeim skilningi,
er bann sýndi á kjörum starfsmanna
sinna, í hve fast og greinilegt form
launakjör þeirra eru nú að komast.
Vitanlega hefir ekki tekist að gera alla
ánægða, en sú óánægja, sem vart hef-
ir orðið, mun ekki byggjast á því, að
viðkomandi hafi í raun og veru bú-
ist við meiri árangri, hvað liann per-
sónulega snerti, lieldur hinu, að fyrst
náðst liefir betri árangur um laun og
launaflokkun ýmsra annara, telur
hann sig máske eiga samskonar rétt,
eða ekki vera i réttri röð, samanbor-
ið við ýmsa aðra.
Fram hjá slíku verður ekki kom-
ist, og mun slik óánægja meira og
minna réttmæt. Enda er enginn efi