Símablaðið - 01.09.1938, Qupperneq 10

42
S 1 M A B L A Ð 1 Ð
Viðgerðarmenn
bæjarsímans.
í fréttadálki Símablaðsins 1.—2. tbl.
1938 stendur eftirfarandi:
„Viðgerðamenn bæjarsímans i Rvík
hafa nú fengið einkennishúfu, svo að
símanotendur þurfa ekki lengur að
vera í efa um hverjir þeir eru“.
Eg sem ætla að skrifa eftirfarandi
greinarlcorn, og hefi orðið þess vafa-
sama heiðurs aðnjótandi, að fá eina
slíka einkennishúfu, vil Ieyfa mér að
gera nokkrar athugasemdir, fyt'st við
fréttina og síðan við húfurnar.
Það var rétt af Símablaðinnu, að
geta um húfurnar, því að á þeim þarf
að vekja eftirtekt. Helst má að því
finna, að fréttin er ekki á meira áher-
andi stað í blaðinu. Hefði þurft að vera
á fyrstu síðu og prentuð með stórum
stöfum. Húfurnar auglýsa sig að vísu
sjálfar úti iá götu, eða smekk þeirra sem
létu gera skjöldinn, því að þær sjást í
órafjarlægð og vekja mikla eftirtekt,
vegna þess hve skjöldurinn glitrar. En
„það er ekki alt gull sem glóir‘„ og ein-
hvern óljósan grun liefi eg um það, að
skjöldurinn muni er stundir líða, verða
svartur.
Eins og eg hefi sagt, eru húfurnar
einhlítar úti á götu; vandræðin byrja
fyrst, þegar komið er inn í hús þar sem
maður á að sanna að maður sé það,
sem maður jsykist vera. Þegar eg kem
inn í hús þar sem eg á að vinna, þá
geng eg inn í anddyrið og her að dyr-
um, eða þrýsti á hnapp — eftir því
sem við á, — síðan híð eg svars með
húfuna í hendinni. Komi einhver til
dyra, þá spyr eg hvort eg megi líta á
símann. „Alt í lagi með símann hér“,
segir einhver varkár notandi, um leið
og hann skellir aftur hurðinni. Ef eg
er þá ekki nógu fljótur að setja upp
húfuna, verð eg að herja aftur, eða fara
við svo búið. — Eg er ekki að álasa
notandanum fyrir framkomu hans. Það
gegnir furðu hve greiðan aðgang síma-
menn eiga að húsum og híhýlum
mannað svo mislitir sem þeir eru. Yæri
eg símanotandi og óháður símanum, að
öðru leyti, myndi eg loka húsum mín-
um vandlega fyrir hverjum þeim, sem
segðist vera í þjónustu símans, og gæti
ekki sýnt það eða sannað. Því hvernig
gæti eg vitað nema sá ímyndaði sínra-
„Betra er lieilt en vel gróið“.
Þetta gamla spakmæli á erindi til allra, jafn vinnuveitenda sem
vinnuþiggj enda.
Brotinn limur eða hrákaður líkami verður aldrei fullbættur með fé.
Gætið því fylstu varúðar við störf vkkar og í götuumferðinni.
„Flas er ekki til fagnaðar“, og veldur ætíð miklu, að uudirstaðan
sé traust. 1
Venjið ykkur því á vandvirkni og athygli.
Varúð gegn slysum er heilsuvernd.
Besta tryggingin er að f o r ð as t s l y s i n.