Símablaðið - 01.09.1938, Blaðsíða 13

,S’ I M A B L A Ð I Ð
45
svo straumurinn á liaiulrafalnum verð-
ur of veikur og mun þá oft varla fella
liringifallloku. Verður þá að skifta um
segula og setja nýja í staðinn.
Myndin sýnir handrafalsgerð, sem
mikið er notuð hér á landi. Pólskórnir
A eru heil járnstykki, en ekki gerðir úr
beygðum járnplötum eins og eldri gerð-
ir. Akkerið B er úr þungum, deygum
járnplötum, og verður það skýrt nánar
síðar. Báðir endar akkerisvafsins eru
settir i samhand við (hægri og vinstri)
enda akkerisöxulsins með einangruðum
stiftum E. 2 hlaðfjaðrir F, sem festar
eru við ldiðarstykkin I, en einangraðar
frá þeim með ebonit- eða glimmerlagi,
eru látnar strjúkast við þessi stifti.
Á sveifarásnum er komið fyrir
sterkum gormi G, sem þrýstir á stopp-
hringinn H, sem festur er við öxulinn
með stiftskrúfu, en á hina hliðina þrýst-
ir hann á vinstra hliðarstvkkið I. Með
þessu ýtir gormurinn ásnum til liægri,
þegar handrafallinn er í hvíldarstöðu.
Á hægra hliðarstykkinu I, er komið
fyrir tveimur messingsívalningum K, og
á þá eru festar 4 blaðfjaðrir L. M. N og
0. Allar fjaðrirnar eru einangraðar
hver frá annari með ebonit- eða glimm-
erlagi. Fjöðrin 0 hefir ekkert rafmagns-
samband og er ekki eins og liinar búin
út með tengiskrúfum fyrir neinar að-
leiðslur. Að ofan liggur hún upp að
messinghringnum P, sem komið ei
fvrir á sveifarásnum, og er undir hon-
um búin út með lítinn ebonitsívalning
Q. í hvíldarstöðu handrafalsins liggur
fjöðrin M upp við fjöðrina N. Sé aftur
á móti sveifarásnum snúið, ýtist hann
að venju til vinslri, og fylgist þá fjöðrin
0 með, svo að sívalningurinn Q þrýstir
fjöðrinni M til vinstri og kemur henni i
samband við L. Þetta samband slitnar
strax og hætt er að snúa sveifarásnum.