Símablaðið - 01.03.1943, Blaðsíða 15

S í M A B L A Ð I Ð
15
hátt og nú hefir verið gert, — með því að
leita til annarar opinberrar stofnunar um
lán eSa eftirgjöf á starfsmönnum.
Því fremur viröist þessa þörf, þar sem
sami maður hefir mikil áhrif um kjör
þeirra starfsmannahópa innan Landssím-
ans og Útvarpsins, þar sem mestrar óánægju
hefir gætt undanfariö.
Sá maður, sem landssíminn hefir lánað
útvarpinu — er Einar Pálsson, verkstjóri
á Radioverkstæði Landssímans. Skal þess
getið, að vegna málaleitana forráðamanna
Útvarpsins mun hann hafa talið, að Út-
varpið hefði ekki í þjónustu sinni mann,
senr taka gæti eða vildi að sér starf stöðvar-
stjórans við útvarpsstöðina. Hitt var hon-
urn einnig kunnugt, að Sveinbjörn Egilsson
var kominn vel á veg með að stofnsetja
viðgerðarstofu ásamt Magnúsi Jónssyni svo
að telja mátti víst, að uppsögn þeirra yrði
ekki breytt.
Hitt hafði honum láðst að kynna sér,
hvort uppsögn þeirra var fram komin vegna
óánægju eða ósamkomulags, — eða hvort
þar var þá stuðst við frambærileg rök.
Mun þar hafa um ráðið, hve fljótt hann
lét tilleiðast að taka þetta starf að sér, að
hann var húsnæðislaus, — en hér var í
boði gott húsnæði.
En það kernur okkur, sem kunnugir er-
um, nokkuð spanskt fyrir, að Landssím-
inn skuli nú geta tekið Einar frá Radio-
verkstæðinu, — og sett yfir það mann,
sem allt fram til þessa hefur ekki þótt
hafa nægilega þekkingu til að bera, til
þess, að gerlegt þætti að láta hann hafa
lítilsháttar launahækkun. En um hin „tekn-
isku“ völundanhús Landssímans og út-
varpsins rata líka fáir. Allra sízt um leyni-
göngin milli þeirra. A. G. Þ.
Tvær úrsagnir.
Tveir meðlimir FÍS á Siglufirði, þau Al-
freð Lilliendahl simritari og ungfrú Harða
Guðmundsdóttir talsímakona, hafa sagt sig
úr félaginu. Um ástæðuna fyrir þessari á-
kvörðun er Símablaðinu ekki kunnugt. Hef-
ir stjórn félagsins ekki fengið svar við íyr-
irspurn um hana. En heyrt hefir blaðið það,
að ástæðan sé hækkun félagsgjaldanna fyr-
ir árið 1943. En eins og skýrt hefir verið
frá, var samþykkt á aðalfundi félagsins í
vetur að hækka félagsgjöldin árið 1943, í
því augnamiði, að efla styrktarstjóðinn
verulega.
Næsti aðalfundur tekur svo ákvörðun um
það, hvort félagsgjöldin skuli vera jafn há
árið 1944, og í sama augnamiði, eða hvort
þau verða lækkuð aftur.
En það mun svo að segja vera óskift
skoðun meðal félagsmanna, að styrktarsjóð-
urinn sé lang þýðingarmesta starfsgrein fé-
lagsins. Hefir hann nú þegar, — og þó af
vanefnum, — veitt mörgum mikla hjálp, en
mun í framtíðinni veita hana enn meiri.
Enginn þeirra, sem notið hafa styrks í
veikindum sínum, er þeir hafa misSt J4 eða
öll laun sín, —- munu sjá eftir þeim litla
skerf, er þeir hafa lagt fram til að efla
þenna sjóð. Enginn, sem skilur nauð-
syn þess, að tryggja sig eftir föngum gegn
fjárhagslegum vandræðum, mun telja eftir
sér að verja nokkrum krónum meir en áður
í því peningaflóði, sem nú er, til þess. Ann-
að vseri ófyrirgefanleg óforsjálni.
Vitanlega eru þeir til, sem ekkert tíma að
leggja af mörkum, en heimta allt af öðrum.
En dálítið er það einkennilegur hugsana-
gangur, að segja sig af slíkum ástæðum úr
stéttarfélagi, sem fyrir skömmu hefir fært
þeim launahækkun, sem nemur þúsund-
BRUNA- TRYGGINGAR
Margir símamenn og konur liafa þegar brunatryggt eigur sínar hjá
TROLLE & ROTHE h.f.
Þið, sem ekki haf'ið gert það, skuluð sem fyrst feta í fótspor
stéttarsystkina ykkar. Gleymið því ekki.