Símablaðið - 01.01.1949, Síða 50

18
SlMABLAÐlÐ
^i^arfar ^Áfaffclc
oróóon, t/eri
l/, :
UM FJOLSIMA
Strax og síminn haftSi náð nokkurri út-
breiðslu í heiminum, varð það hið mesta
vandamál, hvernig fá mætti nægjanlega
mörg og ódvr langlínusambönd. Loftlínur
voru auðvitað fyrstar, en þegar t. d. io eða
12 línur eru komnar á eina stauraröð, þá eru
staurarnir orðnir rétt eins og jólatré að sjá,
og átök veðursins og þar af leiðandi bilana-
hætta orðin mikil. Ennfremur er að sjálf-
sögðu dýrt að leggja langar línur með sverum
vírum. Deyfing á jarðstrengjum er mikið
meiri en á loftlínum, en með mögnurum má
bæta úr þvi, og tala eins langar vegalengdir
og vera skal. I jarðstrengjunum má hafa
gevpilegan línufjölda, en ef um langar
vegalengdir er að ræða, þá þarf vírinn að
vera mjög gildur, og strengurinn dýr. Af
þessum orðum má sjá, að það er ekki nema
von, að menn hafi snemma farið að reyna að
hafa fleira en eitt samband á hverri línu, og
það eru tæki og búnaður til þess, sem kallað
hefur verið fjölsími.
Fjölsímar geta verið með ýmsu móti, en
mörg atriðin eru þó alltaf eins. Undirstöðu-
hugmynd fjölsimanna er, að breyta tíðni
talsins, hækka hana, og má svo senda þetta