Freyr - 01.02.1968, Qupperneq 27

Frá xipphafi íslands-byggðar hefur hesturinn þjónað okkur í blíðu og stríðu.
þótt slíkt gerist ekki svo að segja við okkar
eigin bæjardyr.
Á hálfrar aldar afmæli dýraverndunar-
samtakanna á íslandi 1967, minnist Dýra-
verndarinn afmælisins, með afbragðs vönd-
uðu og fróðlegu afmælisriti, og rakti þar
gang mála á liðnum árum og greindi frá
þeim mönnum, er gengu fram fyrir skjöldu
og gerðust málsvarar, fyrst og fremst bú-
penings manna eða húsdýra og jafnframt
allra annarra dýra, bæði villtra og taminna.
Var þeim ljóst, að gerbreytingar var þörf.
Mannúðarleysinu voru engin takmörk sett,
kæruleysið um alla meðferð dýranna al-
mennt, var fullkomin villimennska og þjóð-
arskömm.
Er óhætt að segja, að þessir menn, er
fyrstir komu fram á sjónarsviðið, voru eng-
ir aukvisar, heldur þeir beztu og vitrustu
af leiðandi mönnum þjóðarinnar á þeim
tíma. Einnig er frá því sagt, hvernig þeim,
þrátt fyrir almennan andróður og fullkom-
ið skilningsleysi flest allra landsmanna,
tókst að þoka áfram þeim málefnum, er
mest voru aðkallandi.
Þegar horfellislögin svokölluðu voru á
sínum tíma barin í gegn á Alþingi, hefur ef-
laust mörgum þótt súrt í broti, og þótti
mönnum hér einungis vera á ferðinni sletti-
rekuskapur um einkamál einstaklinga og
engra úrbóta þörf.
En eins og allir vita, hafa þessi lög æ síð-
an, sem og önnur lög og reglugerðir, er
fengizt hafa samþykktar til hagsbóta mál-
leysingjunum, verið þverbrotnar, fótum-
troðnar og sniðgengnar á ýmsa vegu.
Þegar talað er um hungurdauða manna
og dýra má segja, að þegar dauðastundin að
lokum rennur upp, þá hafi fórnardýrin
gengið sín þyngstu spor, og dauðinn sjálf-
ur því ekki nema lausn frá þeim þjáning-
um, er þeim var gert að þola. Er það því
engin málsbót þeim mönnum, er hlut eiga
að máli, þótt hross þeirra, er barizt hafa
fyrir lífi sínu í fullkominni vanhirðu og
samvizkuleysi eigenda sinna, haldi líftór-
unni til þess eins, að sama sorgarsagan geti
endurtekið sig.
24. 4. 1967,
Sigurlaug Björnsdóttir frá Veðramóti.
83
F R E Y R