Freyr - 01.08.1986, Blaðsíða 9

skrifræði og kaupskap að baki. Að
vísu þykir í lagi að kvelja tóruna úr
villtum dýrum sé það fínt og
skemmtun að. Selurinn var verð-
laus ger gegnum svona vorkunn
og er nú meindýr. Sama hrekkinn
á sömu forsendum er nú unnið að
að gera hvalnum.
Hvort er það ekki sami hrekk-
urinn sem sjómenn gera ýmsum
fuglategundum og sjálfum sér
með því að nenna ekki að gera
annað við slógið en að henda því
fyrir borð á úthafsveiðum?
Bjargfuglsveiðar lögðust mikið
af vegna áhættu. En við sem stát-
um af hugviti sem útflutningsvöru
ættum að geta bætt aðbúð til
þeirra og nýtt þessi föng, líkt og
hefur verið gert fyrir aðrar veiðar.
Við viljum hafa fugl á borðum
og ölum hann á innfluttu fóðri,
einnig svín. Þannig myndast
neysluvenjur, en bragðlaukarnir
eru temjanlegir þó að gikksháttur-
inn ríði nú að jafnaði ekki við
einteyming.
Ég vona að það teljist ekki
atvinnurógur þó að ég segi að mér
bragðast betur átan af villtum
fugli en búröldum. Svínakjöt er
kallað hátíðarréttur. Ég hef hins
vegar étið sel hvunndags alla mína
tíð enda þykir mér hann betri.
Margföld reynsla er komin á
það að æðarvarp spillist þar sem
ekki er stöðug búseta.
Að búa á afskekktum stöðum
sem bjóða upp á gagn til heima-
nota eins og ég hefi verið að nefna
hér er ekki neitt fyrir einyrkja.
Gagnið verður ekkert nema nóg
sé lið til verkaskiptingar og sam-
vinnu.
Það verður heldur ekki gagn
nema að því sé búið. Það verður
ekki að því búið nema fleiri störf
séu með sem binda fólkið. Það
þarf líka markaðsvöru. Nútíminn
vill fleira en skapað verður heima
þó að vel sé nýtt.
Hlunnindi kalla á búsetu, önnur
störf þarf til að festa hana. Það
gera hefðbundnu búgreinarnar,
þetta herjans vandamál nútímans.
En fleira kann að geta orðið til
Selskinn að þorna milli þvottar og spýtingar. (Ljósm. Anna Guðrún Pórhallsdóttir).
Eysteinn G. Gíslason í Skáleyjum og Jens Valdimarsson, kaupmaður hans, að spýta
selskinn. (Ljósm. Anna Guðrún Pórhallsdóttir).
þess. Það verður ekki að því búið
nema af fólki sem finnur sig í
starfinu. Með heimskuna að
akkeri eða gróðafrekjuna að afl-
gjafa verður ekkert.
Auðn lands veldur oft eignar-
hald á því. Þeir sem eiga og ráða
hafa gaman af því og nokkurt gagn
þó að spillt sé og láta ekki laust þó
að aðrir vildu búa að. Þeir tor-
velda þannig nágrönnum búset-
una eða að orðið geti nokkurt
samfélag. Ellegar þá að setið er af
vana og áhugaleysi heimskunnar.
Þó að ég mæli ekki með stað-
festuleysi er það oft svo að fólk
vill skipta um og það þarf að
auðvelda svo að maður geti komið
í manns stað frekar en að eyða
land. Ég verð þó að horfast í augu
við þá staðreynd hve torvelt er að
hafa verðmæti í almennings eign.
Veldur það mest sú árátta landans
Frh. á bls. 614.
Freyr 601