Fylkir - 23.12.1997, Qupperneq 9

9
FYLKIR jólin 1997
Myndin er tekin þegar I 0 ára bekkur Páls í Barnaskólanum fór í skemmtigöngu í Herjólfs-
dal. Neðri röð frá vinstri: Lísa Wium, Svana í Ásgarði, Bússa í Stafnesi, Steingrímur Ben.
kennari, Ása Hjálmars, Gréta á Flötunum, Þóra á Múla og Jóna á Túnbergi. Efri röð frá
vinstri: Sirrý í Breiðholti, óþekkt, óþekkt, Gússí á Geithálsi, Þórey á Hvoli, Sella í Baldurs-
haga, Stúlla í Breiðuvík, Bói í Túni, Anna Tomm., óþekktur, Eiríkur Haralds, Palli prests,
Garðar Gísla, Tryggvi á Vesturhúsum. Sumir strákanna í bekknum lentu út úr myndinni.
unnið hjá Phil og Sön. Það er
nú svo þótt fiskurinn sé góður
og gefi mikið þá þurfum við
að víkka grundvöllinn sem við
byggjum á, við þurfum að nota
öll sóknarfæri sem mögulegt
er til þess að ná árangri.
Heimurinn er alltaf að minnka
með auknum samskiptum og
auðveldari boðleiðum og við
þurfum að nýta þetta allt til
þess að styrkja okkar eigin
sjálfstæði og menningu og
grundvöllur þess er öflug
aftvinnuuppbygging.
Þjóðfélag þarf sterka stöðu í
þessum efnum og með sterkri
stöðu í atvinnu og hagsæld
styrkist staða fjölskyldunnar
sem er náttúrulega gulllyk-
illinn að öllu saman. Ég hef
verið svo lánsamur að eiga
stóra og góða fjölskyldu, það
félagsstarf þótl ég sé engin
félagsvera, en það hefur verið
skemmtilegt. Þegar maður fæst
við verkefni, stór eða smá, á
sviði félagsmála eða stórtækra
verkefna í uppbyggingu þá er
það auðvitað bæði krefjandi
og gefandi. Það er mjög
ánægjuleg tilfinning að hafa
fengið tækifæri til þess að taka
þátt í þeirri miklu uppbygg-
ingu sem hefur átt sér stað í
landinu undanfarna áratugi,
taka þátt í þeirri miklu
tæknibyltingu sem hefur orðið
og er í rauninni miklu meiri en
menn gera sér grein fyrir í
fljótu bragði. Við erum öll að
lifa tímana tvenna, næstum
daglega. Það var lengra milli
Vestmannaeyja og Reykja-
víkur þegar ég var að alasl
upp, en milli Reykjavíkur og
Páll ásamt vinnufélaga á virkjunarstað við Búrfell.
er mikils virði og ekki getur
maður kvartað undan vega-
nestinu frá foreldrum mínum.
Ef rnaður vaknaði á nóttinni
var nánast víst að mamma sat
við sauma eða með prjónana
að gera okkur föt. Þannig var
nú það, en allan þennan
kærleik og alla þessa natni
lærir maður af reynslunni.
Stundum er maður of fljótfær,
en flest lærist.
Ég man að amma þín
Margrét var mjög glæsileg
kona. Einu sinni sem oftar
kom ég í Suðurgarð á sunnu-
degi og þá var Margrét í
peysufötum og með fallegar
fléttur. Hvernig festir þú flétt-
urnar spurði ég gáskafullur. A
ég að gefa þér þær svaraði hún
að bragði og hló, en þarna var
ég tekinn í landhelgi, því
Margrét var með sítt og fallegl
hár og þetta voru hennar eigin
fléttur. Ég var aldeilis tekinn í
bakaríið heima á Ofanleiti
þegar þetta spurðist."
Aljdrei meiri velmegun
á Islandi en nú
Ég spurði Pál um gildi
félagsstarfsins sent hann hefur
tekið að sér í ýmsunr áttum?
„Einhvernveginn hef ég
flækst inn í alls konar
Sydney í dag. Almenn vel-
megun er mikil og meiri en
nokkru sinni fyrr á Islandi,
þótt alltaf sé eitthvað sem
betur má fara og því miður
alltaf einhverjir sem hafa .það
ekki eins og best verður á
kosið. Við megum vera
þakklát fyrir íslenskt þjóðfélag
í dag og möguleikarnir eru
miklir ef við gætum hófs í
kröfum og forðumst hégóm-
ann.
Heilsan og hamingjan
haldast í hendur ef menn
hugsa rökrétt. Aður lifðu
margir í stöðugum ótta, en
tæknin og þróunin hefur breytt
mörgu. Það var til dæmis ótt-
inn í sjávarplássinu þar sem
bátar voru stöðugt að farast.
Það grópast í mann atburður
eins og pabbi upplifði. Hann
þurfti að heimsækja heimili
og tilkynna skipsskaða og
mannslát. Þegar konan sá
pabba á tröppunum, prestinn,
fórnaði hún höndum í
örvæntingu og hrópaði: “Þú
þarft ekkert að segja.“
„Við höfum ástæðu til þess
að þakka fyrir svo margt sem
við búurn við í dag og teljum
sjálfsagt en það er fjarri því
sjálfgefið."
á.j.
það var mikill samgangur milli
Suðurgarðs og Ofanleitis og
henni Nýju í Suðurgarði, en
Ingi sonur hennar var leik-
bróðir minn og einnig Eiríkur
Haraldsson sem átti heima á
næsta bæ, Steinsstöðum. A
þessum tíma voru tveir
fólksbílar í Vestmannaeyjum,
bíll Haraldar Eiríkssonar og
bíll Helga Benediktssonar.
Maður fór allt gangandi og
ekki þótti okkur peyjunum
mikið að ganga daglega suður
á Breiðabakka niður að lón-
unum sem þar eru og voru
okkar leiksvæði, buslpollar og
úthöf í senn. Suðurhluti
Heimaeyjar var okkar heima-
völlur. Suður í Klauf tókum
við á móti köllunum sem reru
árabátunum úr Klaufinni.
Ofanbyggjarasamfélagið var
mjög sérstakt, Arni í Suður-
garði mjög drífandi maður og
þar voru til tindátamót sem við
Sigfús fengum oft að steypa
tindáta í úr blýi. Það fengist
líklega ekki í dag fyrir
barnaverndarnefndum.
í Brekkuhúsi bjó Guð-
mundur. Gvendur hjálpaði oft
til í fjósinu heima. Hann var
aðventisti og hélt því fram að
þeir einu sem kæmust í
himnaríki að lokum væru
aðventistar úr Vestmanna-
eyjum. Pabbi spurði hann þá
hvort hann teldi ekki að það
yrði full fámennt og dauflegt í
himnaríki ef þar kæmust engir
aðrir inn. Þá varð Gvendur
nokkuð hugsi.
Þá var alltaf jafn
skemmtilegt að fara út í
Bjarnarey í rollustússinu, bæði
um sauðburðinn, að rýja og
smala á haustin. Einu sinni
þegar við fórum upp á
Hvannhillu bilaði vélin í
trillunni á bakaleiðinni,
pakkning fór, en það var bara
smíðuð ný pakkning á meðan
látið var reka. Menn voru ekki
að æðrast. Mér er mjög
minnisstætt þegar þakið fauk
af fjósinu á Ofanleiti í
Hins vegar man ég að Eiríkur
Haraldsson taldi Jóhannesi
Áskelssyni náttúrufræði-
kennara í MR trú um það að
það væru engar þúfur í
Vestmannaeyjum.
Þegar við fluttum til
Reykjavíkur 1944 fórum við
með Gísla J. Johnsen til
Stokkseyrar og fengum inni í
sumarbústað í Kópavogi. Þá
var umferðin ekki meiri um
Hafnarfjarðarveginn en svo að
maður fór út ef maður heyrði í
bíl. Ég tók inntökupróf í
Menntaskólann í Reykjavík.
„Ef þið eru rjóminn af
íslenskri æsku, hvernig eru þá
hin fíflin,“ sagði Einar
Magnússon rektor við okkur
30 sem komumsl inn af 180
sem sóttu um..
Við þurfum að víkka
grundvöllinn
Nýbakaður verkfræðingur
var Páll setur í verkefni við
eftirlit virkjunarinnar í Efra
Sogi 1959, síðan í ganga-
gerðina í Færeyjum og á
árunum 1961-1968 vann hann
erlendis, m.a. í Danmörku, en
þó lá leiðin heim aftur og þau
Sigríður byggðu hús í
Breiðholtinu sem þau fluttu í
alkomin heim árið 1970. Ég
spurði Pál um það sem stæði
Ijósast eftir þetta tilþrifamikla
tímabil á heimaslóð?
„Það hefur geysileg reynsla
fengist út úr þessu starfi og
það hefur gefið bæði gleði og
lífsfyllingu. Island er jú landið
manns og Islendingar eru
þrautseigir og hér læra menn
að bjarga sér. Samstarf okkar
við Phil og Sön hefur sent
okkar menn um allan heim,
þeir eru eins og maður segir
alls staðar og í lykilstöðum.
Með þessu móti hefur mikil
verkkunnátta safnast hingað
og í stóru verkefnunum eins
og til dæmis jarðganga-
gerðinni er verkkunnáttan
orðin íslensk, m.a. vegna þess
að margir íslendingar hafa
Fríða Hjálmars frá
Vegamótum og Palli fyrir
utan Ofanleiti 18. júní 1939.
Palli prestsins og Óli í
Norðurgarði.
bálviðri. Þá gekk mikið á, en
ég man líka hve mér þótti
undarlegt að skýin komu úr
suðvestri, en svo kom vind-
urinn úr suðaustri. Svo lærði
maður um lægðirnar og varð
eiginlega veðurfræðingur af
því að alast upp á toppnum á
Heimaey.
Hvernig eru þá hin
fíflin ?
Fjórtán ára gamall flutti ég
úr Eyjum, þá varð pabbi
prestur í Hallgrímskirkju, en
ræturnar eru ótrúlega strekar.
Þá var gengið til prestsins í
tvö ár, en hins vegar gengur
maður alltaf í barndóm þegar
maður fer til Eyja og
viðmiðunin er engu öðru lík.
Einu sinni í verkfræðinni var
Finnbogi Rútur Þorvaldsson
að segja okkur hvernig ætti að
byggja upp fjallvegi og nefndi
Stórhöfða sem dæmi. Ég
brosti en hann gaf sig ekki,
fjallvegur skyldi það heita upp
á Stórhöfða í 122 metra hæð.