Skátablaðið - 01.07.1935, Blaðsíða 7

voru nefnilega að gera við brúarhand-
riðið og vissu ekki um eldinn, fyr en um
seinan. Þá tóku þeir eftir því, að kvikn-
að var í skóginum báðum megin brúar-
innar, svo að þeir komust ekkert. Ekki
gátu þeir stokkið niður í ána, því það
var of hátt og þeir ósyndir og höfðu eng-
an kaðal“.
Faðir Toms hristi höfuðið.
„Og það er líklega ómögulegt að
koma kaðli upp til þeirra“, mælti hann
áhyggjufullur.
„Jú, með boga og ör!“ hrópaði Tom
ákafur. „Náum í kaðal og seglgarns-
hnotu hjá kaupmanninum. Bob getur
siglt með okkur upp ána á mótorbátn-
um. Svo siglum við alveg að brúnni; jeg
bind seglgarninu í eina örina og skýt
henni síðan með boganum mínum upp
á brúna. Alveg eins og björgunarlínu er
skotið um borð í skip með línubyssu.
Þeir geta svo dregið kaðalinn upp á
seglgarninu“.
William reið af stað til kaupmanns-
ins. Hann kom fljótlega aftur með kað-
al og seglgarn.
„Hérna er gríðarlangur kaðall og ein
hnota af seglgarni. Brúin er minsta
kosti 40 metra há“.
William tjóðraði nú hest sinn við trje.
Síðan flýtti hann sjer niður að land-
göngubrúnni, en drengirnir voru þegar
komnir niður í bátinn.
„Hefir þú nóg bensín?“ spurði Tom
og þreif í startarann.
„Jeg hefi nóg bensín“, svaraði fjelagi
hans. „Stökkvið þjer svo niður, herra
Trestle, og þér líka, herra William, ef
þjer viljið. Það er nóg rúm fyrir okkur
alla“.
Tom þreif nú startarann og snjeri
honum; vjelin byrjaði að hjakka og
blása. Báturinn rann frá bryggjunni og
var eftir stutta stund kominn út á miðja
SKÁTABLAÐIÐ
ána. Bob þrýsti á bensíngjafann og bát-
urinn rann á fleygiferð upp eftir ánni,
svo að freyddi af framstafni hans.
„Þetta er góður hraði“, sagði Willi-
am, og horfði á trjen, er sýndust þjóta
fram hjá báðum megin við þá.
„Ætli við verðum komnir til brúar-
innar eftir tíu mínútur?“ spurði hr.
Trestle og leit á Bob.
,Já, vissulega”, svaraði Bob. „Bátur-
inn fer eins hart og hann þolir. Eftir
fimm til sex mínútur verðum við komn-
ir þangað. En við verðum að gæta vel
að skerjum og grynningum í ánni“.
Áin beygði nú til hægri og þeir komu
inn í Matai-gljúfrin, djúp, þröng og
draugaleg. Áin hafði fyrir löngu graf-
ið sig þarna niður með ómótstæðilegu
afli. Vatnið var dýpra þarna, er straum-
urinn var líka sterkari og dró það dá-
lítið úr ferð bátsins.
Báðum megin við þá risu upp háir
klettar, þar sem hvert þrep og stallur
voru vaxin plöntum og smá-runnum;
hver brekka og hjalli var vaxinn runn-
um og burknum, sem blikaði í öllum
regnbogans litum. En uppi yfir var
dökkblár himininn og einstaka ský, sem
rak hægt undan vindinum.
En mennirnir í bátnum tóku ekki eft-
ir hinni fögru náttúru alt í kringum þá.
Við bugðu eina í ánni feykti vindur-
inn drífu af brennandi laufi og kvistum
yfir þá. Nú voru þeir komnir þangað,
sem eldurinn hafði náð alveg fram á
gjárbakkann. Við og við þeytti vindbyl-
ur ösku og brennandi laufi út yfir gjána.
Hingað og þangað, þar sem há trje
stóðu upp úr eldhafinu, teygðu logarn-
ir sig snarkandi og hvæsandi upp eftir
þeim. Með skerandi skrækjum flugu
páfagaukarnir fram og aftur, tryltir og
blindir af reyknum og ruglaðir af há-
vaða eyðileggingarinnar. Hópar af önd-
5