Skátablaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 26

Framhald af bls. 99.
mörgum sinnum, svo að ég veit, hvernig
ég á að fara að, ef ég lendi í snjóstormi.
En ég skil ekki, hvers vegna hann ætti að
skella yfir núna í glampandi sólskini. Svo
ók hann niður eftir Karasjokka-ánni. Móð-
ir hans stóð og horfði á eftir honum, þar
til sleðinn hvarf bak við bugðu á ánni.
Ég vona, að honum gangi vel á leiðinni,
sagði hún við systurnar, sem höfðu staðið
og horft á bróður sinn leggja syngjandi af
stað.
Hreinninn tók strikið beint niður eftir
ánni. Snjórinn rauk fyrir eyrunum á Anta,
en hann sat bara og hló, og fannst þetta
ganga ágætlega.
Karasjokka lá eins og breiður vegur
framundan honum, troðinn niður undan
fótum margra hreindýra eftir veturinn.
Á bökkunum eru stórir furuskógar. Trén
teygja greinar sínar upp móti blárri him-
inhvelfingunni yfir ánni, og þau eru svo
sver, að fullorðinn rnaður gæti ekki teygt
hendurnar utan um þau. Innan um fur-
una vex grannvaxið birki. Hvítir stofn-
arnir eru eins og þráðbein kerti með
brúnum hnúð á endanum.
Það eru spor eftir héra, rjúpur og
refi á bökkum árinnar. Þar eru líka spor,
sem hann þekkir ekki. Geta þau verið
eftir úlf? Nei, því trúir hann ekki. Úlfur-
inn er farinn til Norður-Finnlands fyrir
löngu.
Sólin skín svo heitt yfir fannhvítan snjó-
inn, að hún því nær blindar hann. Það
er eins og loftið sé eitt stórt haf af hvítu,
sterku ljósi. Hann verður oft að halda
stóru hreindýraskinns vettlingunum sín-
um upp fyrir augun, til að blindast ekki
algjörlega. Snjógleraugu átti hann ekki.
Það voru aðeins stórbændurnir í Karasjok,
sem notuðu sólgleraugu. Hann hafði svert
sig undir augunum með viðarkolum. Það
gerðu allir Lapparnir í sterku sólskini.
Anti finnst það dásamlegt að aka niður
Karasjokka. Hann syngur allan tímann
um ána, skóginn, dýrin og sólarljósið.
Honum finnst hann upplifa mikið ævin-
týri í dag, og það sé margra söngva virði.
Já, Anti finnst hann vera landkönnuður,
sem sé að finna nýtt land. Svona langt
niður eftir Karasjokka hefur hann aldrei
farið fyrr að vetri til. Þess vegna er svo
margt nýtt fyrir hann, drenginn á sleðan-
um.
í skólanum hafði hann heyrt um Kól-
umbus, sem fann Ameríku. í dag finnst
honum, að hann sé Kólumbus, sem finn-
ur Karasjokka.
Er Anti hafði ekið í fimm tíma, mætti
hann gömlum Lappa á ánni. Þeir heilsast
með því að segja: Boris! Boris! hvor við
annan. Lappinn er á leið til Karasjok til
að heimsækja nokkra ættingja sína. Þeg-
ar hann heyrir, hvert Anti ætlar, segir
hann. Það er allt of langt fyrir þig, sem
ert svo ungur og óreyndur.
Anti hlær bara að gamla Lappanum.
Ég kemst áreiðanlega alla leið, segir hann.
Ég kann að aka.
En þú verður að vera aðgætinn og fara
varlega, segir Lappinn. Ég sá nokkur ný
spor eftir úlfa neðar með ánni. Og ég er
líka hræddur um að það skelli á snjó-
stormur. Ég hef svo mikla gigt í dag, og
það boðar alltaf snjóstorm. Að lokum
ráðleggur hann Anta að snúa til baka
með sér.
Nei, það vill Anti ekki. Ég ræð vel við
sleðann minn og ég skal komast til föður
míns.
Þú kannt ekki fótum þínum forráð, seg-
ir sá gamli. En þú skalt samt sem áður
gista á Skipagurra í nótt. Annars verður
hreinninn þinn of þreyttur. Þú getur feng-
ið gistingu hjá Jóhanni Tapjo kaupmann-
inum í Skipagurra. Og gangi þér svo vel.
Lappinn ekur áfram. Anti finnst hann
102
SKÁTABLAÐIÐ