Skátablaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 14

er kragi, og þar uppfyrir gnæfir skyrtu-
kraginn, beinstífur og að minnsta kosti
þriggja tommu hár. Þetta, til viðbótar
buxunum, sem ná tæplega ofan á ökla, er
allafkáralegur búningur.
Er athöfninni er lokið, fer ég út í kof-
ann minn til að ná í jólatréð, sem ég bjó
til í gær úr gömlum kassafjölum.
Úti snjóar. Stórar snjóflygsur svífa til
jarðar og vindurinn er tekinn að ýlfra.
Inni er friður og gleði.
Þegar fólkið sér mig koma með tréð,
ætlar allt um koll að keyra af fagnaðar-
látum.
Einhver nær í nokkur tólgarkerti. í stað
englahárs tálgar Odorpi niður kassafjöl
og spænirnar eru lagðar á greinarnar.
Súkkulaðibitar, vafðir í dagblaðapappír,
nokkur leikföng, uppljómuð kertin og tréð
gerðu sannarlega sitt.
„Slökkvið á lömpunum,“ segir Kristian.
Nú er það aðeins tréð, sem lýsir í þessu
lága hreysi. í kringum það leiðast, hönd í
hönd, ungir og gamlir og syngja.
Þegar búið er að dansa kringum tréð,
fer Kristian að skýra út fyrir börnunum,
hvað jólin séu.
„Og,“ lauk hann máli sínu, „nú skuluð
þið þakka góðum guði og Witteau (þ. e. a.
s. höf.) fyrir að gefa ykkur þetta fallega
jólatré.
Eftir þessa stuttu ræðu gengur Kristian
hátíðlega um, réttir hverjum og einum
hendina og óskar honum gleðilegra jóla.
Andlit hans er einbeitt og augnabrúnirnar
hnyklaðar.
„Youlti Pitlouarit."
Svo flýta allir sér sem mest þeir mega
út í snjóinn, sem þyrlast niður, vindinn
og kolsvart myrkrið og heyja ofsalega snjó-
orustu.
Kl. 20. Á meðan ég er einn í kofa mín-
um opna ég lítinn pakka, sem skrifað er
er á með hönd móður minnar: Jólin. Fyr-
ir utan gluggann minn heyri ég börnin
syngja sálm. Innan um barnaraddirnar
heyrist rödd Doumidiu, alvarlegri og á
réttari tónum leiðbeina hinum.
Til allrar hamingju er ég einn . . .
(Þýtt úr Tout Droit, kpkp).
Eskimóajjölskylda
fagnar sólaruppkomu
eftir langan og svartan
vetur. (Teikning eftir
Poul-Émile Victor).
90
SKÁTABLAÐIÐ