Litli Bergþór - 01.05.1990, Blaðsíða 5

fjallshlíðamar eru þaktar stöllóttum hrísgrjóna-
ökrum.
Þó að við tækjum það rólega, vorum við
dauðuppgefnar þegar við komum til þorpsins
Tatopani, eftir 5 daga göngu. Síðasta daginn
þurftum við líka að kliffa 1800 m. niður, en
Tatopan er í 1200 m hæð. Tatopani þýðir heitt
vatn. Þama era sem sagt heitar laugar og því
vinsæll áningarstaður ferðamanna. Ekki spillir,
að loftslagið er nánast hitabeltisloftslag, með
tilheyrandi ávaxtatrjám og blómskraði. Þvotta-
aðstaða er frekar lítil annarsstaðar á leiðinni, í
mestalagi bæjarlækur gegnum þorpin, - ekki alltaf
jafn þrifalegur, - ef það er þá nokkuð rennandi
vatn. Svo að flestir nota tækifærið til stórþvotta.
í Tatopani breyttist hin lauslega ferðaáætlun
okkar í fyrsta, en ekki í síðasta skipti. Stelpumar
höfðu fengið nóg af göngunni og ákváðu að snúa
auðveldari leið til baka til Pokhara. Ég var
hinsvegar fyrst nú að komast í form, svo eftir
tveggja daga stopp hélt ég áfram göngunni, nú í
fylgdþriggja svissneskra stráka, sem við höfðum
kynnst á leiðinni. Þessi gönguleið er það vinsæl,
að auðvelt er að kynnast fólki frá öllum
heimshomum. Allir era á svipaðri bylgjulengd, á
svipuðum aldri og með sömu ferðabakteríuna.
Maður er því sjaldnast einn á ferð, þótt ekki sé í
fylgd ferðafélaga. - Okkur reyndist hinsvegar
erfiðara að komast í kynni við hina innfæddu.
Bæði vegna þess að við stoppuðum ekki nema
einn dag á hverjum stað, og svo er túrisminn
búinn að “spilla” fólkinu að því leyti, að það lítur
á ferðamenn eingöngu sem gróðaveg. í öllum
smáþorpum á leiðinni era lítil fjölskyldugistihús,
þar sem gisting fæst fyrir sama og ekki neitt, gegn
því að borðað sé á staðnum. Gistingin kostaði
oftast sem svaraði einni íslenskri krónu (1981),
og maturinn frá 2-5 kr. Þetta þætti ekki dýrt á
okkar mælikvarða, en er dýrt á nepalskan. Þessi
gistiheimili era oft rekin af konum, því mennimir
eru í vinnu einhversstaðar annarsstaðar, eða í
hemum. Það er alveg ótrúlegt hversu fjölbreyttan
mat þessar konur geta framleitt, handa kannski 5-
10 ferðamönnum, á einum hlóðum á gólfinu. - En
það er venjulega eldunaraðstaðan. - Ferða-
mennirnir, og stundum fjölskyldan með, sátu svo
á gólfinu í kringum eldinn, eða hlóðimar, og gat
stemmningin oft orðið mjög skemmtileg á kvöldin.
Ef heppnin var með, var þarna sonur (eða sj aldnar
dóttir) á heimilinu, sem kunni meira í ensku en
bara það, sem kom matseðlinum við, og við
gátum fræðst svolítið um líf fólksins þama í
fjöllunum. En oftast vora það ferðamennirnir
annarsvegar, sem töluðu saman sín á milli og
DœmigeríNepalskt landslag.
innfæddir hinsvegar. Við bakpæklingarnir
skiptumst á ýmsum upplýsingum og ábendingum
um áhugaverða staði og ekki spillti góð ferðasaga,
y fir matnum í rökkrinu við hlóðimar, eða gítarspil
og söngur á eftir. Það var áhugavert að kynnast
öllu þessu fólki, en bara eilítið ankanalegt að
fræðast meira um aðrar heimsálfur, en landið sem
við voram í. - En við höfðum aðeins þriggja
vikna fjallgönguleyfi og leiðin upp til Muktinath,
þangað sem ferðinni var nú heitið, er um 250 km
fram og til baka, svo okkur veitti ekki af tímanum.
- Landslagið var stórfenglegt. Það breyttist úr
hálfgerðu hitabeltis landslagi með ávaxtaöjám
og hrísskákum upp eftir öllum fjallshlíðum, yfir
í “skandinavíska” banrskóga og óræktað land og
að lokum yfir í þyrrkingslega eyðimörk í regnvari
við Himalayafjöllin. Og alltafgnæfðu snæviþakin
háfjöllin yfir - og umluktu mann að lokum á allar
hliðar.
Fyrstu 5 dagleiðirnar reyndust vera þær
erfiðustu. Eftir Tatopani varð gönguleiðin auð-
veldari og svo styrktist maður með hverjum
deginum. Eftir 3 vikurá göngu munaði mann
ekkert um að hlaupa kílómetra upp og annan
niður í striklotu, og ganga 20-30 km á dag.
Eftir áframhaldandi fjögurra daga labb á milli
þorpa komum við til Muktinath, sem er tíbetskt
fjallaþorp í um 4000 m hæð, rétt við snjólínuna.
- Þar er fjöldi gamalla hofa (templa) hindútrúar-
manna og í einu slíku brennur heilagur eldur á
vatni. Koma pílagrímar langt að til að tilbiðja
hann. Þessi eldur hefur brannið þama í hundrað
ára, - sennilega jarðgas, sem kemur upp með
lindarvatninu, - og lítur þessvegna út eins og
vatnið logi. Meðan ég var inni í hofinu, kom
hópur tíbetskra kvenna inn, sem þuldu bænir,
krapu og hentu yfir sig hrísgijónum í sífellu, fyrir
framan eldinn. Klæðnaður tíbetskra kvenna er
mjög sérstakur og fallegur þó dökkur sé, og setur
svip á mannlífið.
Nokkrir ferðamannanna þoldu ekki þunna
loftið, og urðu að snúa við samdægurs. -
“Loftveiki” (High altitude sickness) fer að gæta í
Litli - Bergþór 5