Litli Bergþór - 01.05.2008, Blaðsíða 9

og það var mikið talað um þetta. Á þessum árum
voru engir leikstjórar, fólk stjórnaði sér nokkuð
sjálft og gerði eins og því fannst að þetta ætti að
vera en svo var stundum einhver reyndari sem sagði
svolítið til. En það var enginn sérstakur sem stjórn-
aði.
Leikritin voru oftast nær sýnd á jólaskemmtunum
sem haldnar voru. Það var starfandi karlakór í sveit-
inni í áratugi og yfirleitt söng hann líka á þessum
samkomum. Að einhverju leyti var þetta sama
fólkið sem var í karlakórnum og sem lék í leik-
ritunum. Oft voru sýnd styttri stykki þegar karla-
kórinn söng líka. Þetta voru stórar samkomur og
svo var dansað fram á morgun þangað til að fór að
birta. Fólk kom bæði ríðandi og gangandi á þessar
samkomur. Pabbi, Þorsteinn á Vatnsleysu, var
stjórnandi karlakórsins í 30 ár en æfingar voru á
Vatnsleysu. Það má minnast á það að t.d. þeir á Iðu
sem voru með í kórnum þurftu að byrja á að ferja
sig yfir ána til að komast á æfingar og svo komu
þeir yfirleitt gangandi eða fengu hesta að láni hinum
megin við ána. Ég gekk 17 ára gamall í karlakórinn
og var í honum á meðan hann var.
Það var síðast leikið í Vatnsleysuhúsinu gamla
árið 1960, rafmagnslausu og allslausu. Ég man nú
ekki nöfnin á öllum þeim leikritum sem voru sett
þar upp en það er nú kannski hægt að finna þau ein-
hversstaðar. Leikskrár voru ekki gefnar út á þessum
árum. Sumum man ég eftir t.d. Neiinu, það var
skemmtilegur farsi sem ég lék í. Svo var Þorlákur
þreytti sem var töluvert mikið stykki sem ég lék líka
í og eins í Jeppa á Fjalli sem var settur þarna upp,
heilmikið stykki líka og gekk vel og var skemmti-
legt. Ég lék skómakarann í því leikriti. I einu
atriðinu kom ég fram í nokkurskonar sjoppugati og
Jeppi segir við mig „Taktu ofan húfuna skómakara-
skratti!“ Einhverntíman hafði ég gleymt að setja á
mig húfuna en ég gat kjaftað mig út úr því með því
Sigurjón og Fríða f Leynimel 13, árið 1967
Sigurjón Kristinsson og Jónína Jónsdóttir, Lindarbrekku í
Er á meðan er.
að segja; „Vertu ekki að þessu maður, ég er löngu
búinn að taka ofan húfuna.“
Aratunga var tekin í notkun í júlí 1961. Fyrsta
stykkið sem sýnt var þar var Lénharður fógeti. Það
var mikið stykki og skemmtilegt, og þá var einnig í
fyrsta skipti leikstjóri með okkur sem var mikil
nýlunda. Það var Eyvindur Erlendsson frá
Dalsmynni, þá nýlega kominn frá Sovétríkjunum úr
fimm ára leiklistarnámi. Ég lék Lénharð og það er
með eftirminnilegustu hlutverkum sem ég hef leikið.
Er á meðan er, er hinsvegar eftirminnilegasta
stykkið sem ég lék í, en það var sýnt 1966 í
Aratungu. Þó að það sé farsi þá er geysilega mikið
vit í honum og hann er skemmtilegur. Jónas
Jónasson, útvarpsmaður, leikstýrði honum. Hann
setti þetta upp af mikilli kostgæfni, hann var svolítið
sérstakur og lengi að setja upp, var í fleiri mánuði
en hann gerði það vel og leikritið fékk feiknarlega
góða aðsókn.
Þrjú fyrstu leikritin sem sýnd voru í Aratungu
voru sýnd á jólaskemmtun á þriðja í jólum og það
var dansleikur á eftir eins og þá tíðkaðist. í
Lénharði fógeta er áhrifamikið atriði í enda
leikritsins þar sem Lénharður er dæmdur og tekinn
af lífi. Það þurfti að vera algjört hljóð í salnum svo
að þetta atriði nyti sín og við vorum satt að segja
smeyk um að það yrði ekki. En þrátt fyrir að þarna
væri á bilinu þrjú- til fjögurhundruð manns þá hefði
mátt heyra saumnál detta svo gott hljóð fengum við.
Ég veit ekki hvort þetta væri hægt í dag. Eins var
það þegar Bör Börsson var sýndur þá var svipaður
fólksfjöldi og í hvorugt skiptið sá vín á nokkrum
manni á meðan á sýningu stóð.
Svo fórum við með þessi stykki í leikferðir. Bör
Börsson var mjög skemmtilegt stykki, þar lék ég
Bör yngri. Við fórum með það upp og í Borgarnes
og sýndum það þar tvisvar sama daginn. Við fórum
líka í Logaland í Reykholtsdal. Er á meðan er
fórum við með á Hvolsvöll, það þótti kannski ekki
_________________________________ 9 Litli Bergþór