Litli Bergþór - 01.12.2009, Blaðsíða 21

Dísa litla
Karen Gígja Agnarsdóttur
Verðlaunasaga úr 7. bekk
Lítil, ljóshærð stelpa með liðað hár skokkar niður Lauga-
veginn á jóladagsmorgni. Hún heitir Dísa og er átta ára, býr í
litlu, rauðu húsi efst á Laugaveginum með mömmu sinni og
pabba.
Á hverjum morgni klukkan átta, í tvö ár, hef ég fylgst með
henni skokka niður Laugaveginn, sama hvernig viðrar. í hend-
inni hefur hún lítinn brauðpoka. Hún nemur staðar við tjörnina
og mylur brauðið í litla mola og gefur öndunum. Svo skokkar
hún glöð í bragði aftur heim til sín.
Mamma hennar er mjög veik og hefur verið í rúmt eitt og
hálft ár. Þau eru mjög fátæk. Þess vegna er mjög erfitt að fá
læknishjálp fyrir mömmu hennar.
En þennan jóladagsmorgun er eitthvað öðruvísi. Þegar ég
geng að glugganum og ætla að fylgjast með Dísu er hún þar
ekki. Missti ég af henni? Hvar er hún? Fimm mínútum seinna
kemur hún gangandi út um dyrnar. Hún er döpur og tárin
streyma niður kinnarnar á henni. Svo röltir hún hægt og rólega
niður Laugaveginn, nemur staðar eins og vanalega við tjörni-
na, sest niður á lítinn bekk og kúrir sig niður. Ég veit ekki
hvað ég á að taka til bragðs. En eftir 15 mínútur hefur hún
ekki hreyft sig svo ég skýst í skóna mína, gríp jakkann og
hleyp í átt til Dísu, sem liggur þarna hreyfingarlaus. Ég hægi á
mér. Þegar ég nálgast hana, geng ég að henni og sest við hlið
hennar. Hún rís upp og þama sitjum við. Ég veit ekki hvað ég
á að segja. Allt í einu segir hún: „Mamma er farin”. Ég lít á
hana og spyr: „Hvað meinarðu”? „Mamma dó í nótt. Hún er
farin til Guðs”. Ég tek utan um hana, þrýsti henni að mér og
segi: „Þetta verður allt í lagi. Svona gerist, sumir lifa lengi,
aðrir stutt”. „En mamma var bara 26 ára og hún er farin og ég
sé hana aldrei aftur”. Ég lít aftur á hana og spyr: „Trúir þú á
himnaríki”? „Já“, svarar hún. „Þá veistu að þegar þú deyrð
ferðu til hennar”. „Já, ég veit það. Ekki hafa áhyggjur af
þessu”. Löng þögn. Svo spyr ég hana hvort ég eigi ekki að
fylgja henni heim. Hún kinkar kolli og stekkur á fætur. Ég
stend upp og tek í hönd hennar. Svo röltum við saman upp
Laugaveginn. Þegar við komum að húsinu hennar nem ég
staðar, beygi mig niður og horfi á hana. Það renna tár niður
kinnar hennar. Hún spyr mig svo hvað ég heiti. „Anna heiti ég
og ég bý þarna”. Ég bendi henni á húsið mitt. „Þú mátt alltaf
koma og heimsækja mig ef þig langar til þess. Ég er alltaf
heima”, segi ég og brosi til hennar. Það kemur smá bros, svo
fer hún að hágráta og stekkur upp í fangið á mér og segir: „Ég
þekki þig ekki neitt, en ég veit innst inni að ég get treyst þér.
Takk”, bætti hún við. Eftir smástund hleypur hún upp tröppur-
nar að húsinu sínu en áður en hún opnar dyrnar lítur hún á
mig og brosir, opnar dyrnar og gengur inn. Ég geng heim.
Næstu tvo daga get ég ekki hugsað um annað. Ég er alltaf
að líta út um gluggann og horfi mikið á þetta litla, rauða hús
sem Dísa býr í, en aldrei er nein hreyfing þar.
Á fimmta degi er bankað á hurðina mína. Ég opna, þar
stendur hún brosandi með blóm í höndinni og segir að í dag
eigi að jarða mömmu og „mig langaði að sjá þig, því þú sagðir
við mig að þetta yrði allt í lagi. Það fékk mig til að hugsa að
þetta væri kannski það besta sem gat gerst því mömmu leið
hvort sem er svo illa, svo ég ætla að halda áfram lífinu. Ég og
pabbi erum búin að ákveða að lifa með þessu. Ég vildi bara
þakka þér fyrir að hafa komið til mín, þorað að setjast hjá mér
og tala við mig. Ef ég hefði ekki hitt þig, væri ég örugglega
ekki hér núna”. Ég brosi og veit ekki hvað ég á að segja svo
að Dísa byrjar bara að tala aftur. „En ég held ég fari núna”.
Hún réttir mér blómið sem hún var með í höndinni og gengur
í burtu. Ég hleyp á eftir henni og gríp í hana. Þá stekkur hún í
fangið á mér. Ég tárast. Þetta kennir mér hvað falleg orð
skipta miklu máli og það borgar sig að vera góður við alla.
Eftir þetta kemur Dísa til mín á hverjum morgni þegar hún er
búin að gefa öndunum, við tölum um allt og við erum núna
bestu vinkonur.
Hin mörgu andlit Borghildar
Halldóra Skúladóttir
Verðlaunasaga tír 10. bekk
Halló, ég heiti Svanborg.
Það er erfitt að tala um þetta en mér fannst ég þurfa að
segja frá þessu. Alveg frá því að við vorum börn var hún
Borghildur alltaf sérstök og fólk starði á hana, ekki bara út af
þeirri staðreynd að við erum samvaxnar heldur líka að það var
eitthvað sérstakt við hana.
Þegar við vorum yngri fannst okkur gaman að klæða okkur í
búninga og þykjast vera mismunandi persónur en Borghildur
vissi aldrei hvenær ætti að hætta. Hún var oft í gervi í marga
daga. Uppáhaldspersónurnar hennar voru Rosetta, spænska
senjorítan með rosalega hreiminn og sjóarinn ruddalegi. Þegar
hún var sjóarinn blótaði hún hrikalega og var oft árásargjörn.
Þegar við fórum að eldast gáfu foreldrar okkar okkur tík sem
að kom seinna í ljós að var hvolpafull. Þegar hvolparnir komu
vissi ég ekkert skemmtilegra en að klappa þeim en Borghildur
sagðist ekki þola þá.
Einn daginn var ég að lesa bók inni í stofu og hvolparnir
léku sér á gólfinu. Áður en ég vissi af var Borghildur búin að
taka einn hvolpinn upp og sagðist ætla að þagga niður í honum
fyrir fullt og allt og henti honum út um gluggann. Hann féll
niður átta hæðir og dó samstundis. Eftir það ákváðu mamma og
pabbi að láta Borghildi fara í læknisskoðun. Við biðum lengi
ettir niðurstöðunni en loksins sögðu læknarnir okkur að
Borghildur væri klofinn persónuleiki.
Eftir að fréttin um sjúkdóminn dreifðist um bæinn fór fólk
að horfa á hana öðru vísi og þó ég hafi aldrei horft í augun á
henni nema í gegnum spegii sá ég samt að blikið sem hún hafði
einu sinni haft var horfið og ég sá það aldrei aftur.
Stuttu eftir að niðurstöðurnar bárust vaknaði ég við öskur í
Borghildi og skerandi sársauka í fætinum. Ég reyndi að setjast
upp en Borghildur lá stíf eins og spíta.
Sjóarinn var mættur. Ég þreifaði á fætinum og fann að hún
hafði stungið mig með silfurbréfahnífnum sem ég hafði gefið
henn í jólagjöf árið áður.
Læknarnir stungu upp á að hún yrði lögð inn á Geðdeild
Landsspítalans en foreldrar okkar sögðu að hún þyrfti þess
ekki. Þá sögðu læknarnir að Borghildur þyrfti að fá lyf til þess
að hún breyttist ekki eins oft f sjóarann. Þeir voru hins vegar
ekki vissir hvaða áhrif það myndi hafa á mig því að við deild-
um blóðrás.
Nú eru liðnir tveir mánuðir og lyfin hafa ekki haft neinar
sýnilegar aukaverkanir, sem betur fer. En hafið mig afsakaða á
meðan ég þagga niður í helvítis hundinum. Fyrir fullt og allt...
21 Litli Bergþór