Landneminn - 01.12.1952, Blaðsíða 7

Maximo Pacheco: Sofandl hermonn. (Pennateikning, 1934).
ystugrein, sem hét Landflótta konungar, þar sem
Kristjáni tíunda var gefiö í skyn, að ef hann léti ekki
af afskiptum sínum af stjórn landsins, þá hefði danska
þjóðin öll tök á því að losa sig við hann.
Þessi grein og sú afstaða sem blaðið markaði með
henni kom náttúrlega illa við hið konungholla etats-
ráð, sem hafði lagt mikið fé í að tryggja sér vináttu
konungs og skyldmenna hans. Hann fyrirskipaði aug-
lýsingabann á Politiken. Fjárhagsgrundvöllur blaðsins
hrundi og fyrst þegar hlaðið var að því komið að gefa
upp öndina, uáðust sættir og banninu var aflétt. Síðan
hefur aldrei staðið eitt illt orð í því um hina raun-
verulegu valdhafa landsins eða vinafólk þeirra.
Andersen ótti lika mikil skipti af Landmandsbanka,
sem dró íslandsbanka með sér í gjaldþrotið. Þá fórn-
aði hann tveimur af vinum sínum Emil Glúckstadt
bankastjóra og Harald Plum. Plum þessi var forstjóri
Transatlantisk Compagni, duglegur fjáraflamaður en
dálítið einfaldur. Hann hafði farið að blanda sér í
hin æðri stjórnmál, og hafði barizt fyrri aukinni íhlut-
un gegn bolsévikum, sem þá voru nýkomnir til valda.
Andersen þótti hann voga ,sér heldur hátt óg felldi
liann. Pium lézt skömmu síðar á voveiflegan hátt.
Þessi fáu atriði bregða nýju ljósi yfir æviferil
þessa harðsnúna fjáraflamanns og mikilsvirta etats-
ráð. Þó verður ekki sagt, að saga hans sé neitt eins-
dæmi. Ef betur væri að gáð mundi sjást, að svipað
ætti við um marga þá „atorkumenn“ sem auðvalds-
þjóðfélagið lítur upp til. Sumir munu kannski minn-
ast dæma frá íslandi og þarflaust að rekja þau nánar.
Það mundí líka varða við meiðyrðalöggjöfina.
LANDNEMINN 71