Landneminn - 01.12.1952, Síða 9

GEIR KRISTJÁNSSON:
m
A grasinu
Þetta, a‘ð finna gamlan sjóliða í
bólinu hjá henni, þegar maður kem-
ur heim ... að vera rekinn út aft-
ur af sínu eigin heimili án þess að
fá eins og fingurbjörg af brenni-
víni neðan í bolla ... að hafa
norpað við gluggann á gaflinum og
hlustað á marrið í rúminu og fund-
ið að þetta marr eggjaði mann til
að standa og hlusta þangað til allt
var þagnað og hrollurinn seildist
niður á milli herðablaðanna og
maður varð að halda sér í leppun-
um til að hafa hann í burtu um leið
og maður drattaðist niður holtið og
ofan á veginn . . . að hafa ekki borð-
að nema eitt einasta egg niðurí
Verkamannaskýli strax og þeir opn-
uðu, að vera næstum búinn úr kog-
araglasinu frá því um níu leytið og
geta ekki keypt annað glas sjálfur,
fá það ekki afgreitt jafnvel þótt
maður kæmi með peninga ... að
sitja á þúfu upp'á Arnarhól og horfa
á fólkið og dúfurnar og verða
blautur á rassinum af grasinu ...
að sjá engán sem skilur að maður
er eiginlega ekki neinn vanalegur
róni heldur ógæfusöm manneskja,
að hitta engan sem hægt er að tala
við og hægt er að segja sína ástar-
sorg . . . alla söguna eins og hún
gekk og eins og hún gengur og
eins og hún mun alltaf ganga . . . að
eiga ekki heima í þjóðfélaginu og
komast ekki á prent í skattskránni
jafnvel þótt maður reyni að standa
undir konu og heimili og eigi trygg-
an íverustað í bragga fyrir innan
bæ þegar engir aðrir þurfa að nota
hann og þegar hún lendir ekki í
því, eða nappar engan eða er sett
í steininn eða kjallarann . . . og þó
elskar maður hana og er giftur
henni og hefur rétt eiginmannsins til
að fara á stöðina, þegar hún sést
ekki í sjoppunum og spyrja þá
hvort þeir hafi tekið hana og þeir
eru skyldugir til að svara manni,
því þá er maður í rétti sínum og
þó að maður sé ekkert fyrir reki-
stefnur og leggi þetta ekki í vana
sinn, þá er þó þægilegt að vita, að
maður getur gert þetta og verið í
rétti sínum gagnvart lögreglunni,
því giftingin er lögleg með presti og
tveim læknisvottorðum þar sem
stendur: giftingarfær og þó maður sé
raunamaður í þessu hjónabandi
og í ástarsorg eins og ástatt er, þá
er það þó líka gott að vera í ástar-
sorg því þá líður manni vel og hef-
ur eitthvað til að tala um og þarf
ekki endilega bara að slá um túkall
heldur einnig að leita ráða og er
ekki eins einn eins og þegar maður
hefur ekkert að segja og þó að
margir af þeim sem maður gjarnan
vill tala við gangi fram hjá manni
og horfi í gegnum mann eins og
maður sé rúðugler þá er maður þó
ánægður á meðan maður á eitthvað
á glasinu og getur fundið notaleg-
heitin í maganum og situr og horfir
á dúfurnar og fólkið sem á erindi
á götunum, eða bíður eftir strætis-
vagni á torginu og þó að þetta sé
búið sem eftir er á maður næstum
fyrir nýju glasi og getur verið ró-
legur og kannske labbað heim upp-
úr hádeginu og lagt sig, því þáx
verður hann búinn að ljúka sér af
og farinn og annað hvort hefur hún
líka farið að dobbla annan eða sef-
ur og er sloj og rumskast ekki þó
hann hátti hjá henni og þá getur
hann kannski notað sér það á með-
an hún sefur og lætur sig dreyma
um Tyrone Power sem hún heldur
að hafi gefið sér hundrað dollara
til að stofna „hús“ fyrir og ráða
stúlkur og koma skipulagi á hissn-
essinn, því eftir að herinn kom var
hægt að fá nóg að gera og líka af
skipunum og ekkert vantaði nema
samtökin og hann gæti haldið til
])ar líka og þau verið gift áfram og
búið saman, því þeir sóttust oft
meir eftir giftu kvenfólki en hinseg-
in og fannst það meira gaman og
miklu öruggara og hann gæti hald-
ið áfram að vera í ástarsorg og
haldið áfram að vera ógæfusöm
manneskja og haft nóg til að tala
um við þá sem liann hitti og ekki
skopuðust að mannlegum tilfinn-
ingum eða sendu honum glósur á-
lengdar og þá þyrfti hann ekki
lengur að ráfa um hólinn og Stræt-
ið eins og hann væri búinn að týna
sálinni og svo löngunarfullur í
dropa eins og innýflin væru skrúbb-
uð með stálburstum . . . og geta
ekki setið kyrr á neinum stað en
leita að kunnugu og ókunnugu fólki
sem ekki var alltof fast á löggina
eða túkallinn og þó að hann vildi
kannske heldur að þau rifu sig upp-
úr þessu og þó að hann segði við
hana að nú skyldu þau hætta og
sýna borgurunum að þau væru
manneskjur og þó að hún lofaði því
og sæti heima og hann færi niður
í bæ og slægi mann sem hann
LANDNEMINN 73