Landneminn - 01.12.1952, Blaðsíða 13

MARTEINN MARKÚSSON:
Sögukafli úr óprentuöu handriti.
Vestanhryðjurnar lömdu húsin, og snjókófið sveifl-
aðist fram og til baka um götuna og skóp margvís-
legar myndir sem svifu í loftinu. Ljóskerin titruðu,
og hinn gulbleiki ljósbaugur umhverfis þau hrykkt-
ist til í vindhviðunum, og stöku sinnum hvarf hann í
sortann.
Diddi stóð í kjallaradyrunum og starði út, og þegar
élið var liðið hjá hneppti hann að sér jakkanum, stakk
höfðinu í vindinn, liljóp út úr portinu og niður göt-
una, og linaði ekki á sprettinum fyrr en inni á gangi
stóru timburverksmiðjunnar, þar sem hann vann.
„Þessi læti,“ tautaði hann og blés, „alltaf eins
þegar hann er á vestan.“ Síðan hengdi hann upp
jakkagarminn, sem hann var í utanyfir, og stakk sér
niður í spónabinginn, hljóp svo niður hallann, festi
poka á grindina og hóf moksturinn.
Úti fyrir hamaðist haglélið, svo glumdi í hurðinni,
og þegar vindhviðurnar kipptu í húsið svo brast i
rúðunum, vingsaðist ljóskerið sem hékk niður úr loft-
inu, til og frá. Annað veifið leit hann upp að lofts-
gatinu og tauataði: „Nei ekki enn, ekki kemur hann
enn, finnst líklega veðrið vont.“
Þegar leið að hádegi urðu élin strjálli og seinni-
partinn lygndi og gerði bezta veður, og Diddi mokaði
spæninum í poka, og færði þá fram að dyrunum, gaut
augum upp að loftsgatinu og tautaði: „Ekki kemur
hann, kannski er hann hættur, já, hver veit, kannski.“
En hann kom. Það var farið að skyggja úti, og hann
læddist inn ganginn, opnaði hlerann hljóðlaust og
hlassaðist niður á spónahrúguna, og þegar Diddi leit
til hans hvæsti hann og brá grönum. Diddi festi poka
á grindina og fór að moka og blístraði Iagstúf, en
maðurinn uppi í bingnum færði sig neðar. Allt í einu
tók Diddi undir sig stökk, og hljóp upp í binginn. Þá
brá hinn snöggt við, stóð á fætur og ætlaði að ná til
uppgöngunnar, en varð of seinn. Diddi henti sér flöt-
um, og náði taki um fætur hans, svo hann féll áfram
niður í spænina. Síðan tókust þeir á og bárust til og
frá, og spænir og trjáviðarsalli hvirflaðist upp, og
ekkert sást fyrir ryki, en við og við heyrðust blástrar
og sog, og að síðustu ultu þeir fram á gólfið.
Diddi var ofan á þegar þeir komu niður og settist
klofvega á hinn miðjan, og tók um kverkar honum
báðum höndum. „Nú hef ég þig,“ tautaði hann og
skyrpti út úr sér froðu og spónasalla, en maðurinn
öskraði.
„Ég drep þig,“ hvæsti Diddi og herti að svo hann
blánaði í framan. „Ég drep þig, ef þú svarar mér
ekki.“ Svo linaði hann takið. „Ætlarðu að svara því,
sem ég spyr þig?“
„Já, já,“ sagði maðurinn þegar Diddi gerði sig
líklegan til að herða að hálsi hans aftur. „Segja mér
hver þú ert og hversvegna þú ert að koma hingað og
allt?“ „Já já, ég skal géra allt,“ vældi maðurinn, „ég
skal gera allt eins og þú segir, ef þú sleppir mér.“
„Viltu sverja það?“
„Já, ég sver, ég skal gera allt, ég skal ekki ljúga.“
Og Diddi smálinaði takið, og þegar hann fann að
maðurinn hreyfði sig ekki, reis hann á fætur og gekk
yfir í binginn, og stóð svo milli hans og uppgöng-
unnar.
Maðurinn settist upp og þuklaði sig um hálrinn,
og skyrpti blóðlituðum spónasalla, og reis svo sein-
lega á fætur, og Diddi fylgdi honum með augunum.
„Til hvers ertu alltaf að koma hingað?“ hvæsti hann
að honum, og urraði eins og hundur, — „já til hvers,
svaraðu!“
„Ég efast um að þú hafir gott af að vita það,“ sagði
maðurinn með hægð.
„Þú lofaðir að svara,“ sagði Diddi og gnísti tönn
um og gekk einu skrefi nær.
„Já, já,“ sagði maðurinn glottandi, og rétti upp
LANDNEMINN 77