Landneminn - 01.12.1952, Síða 27

lega til Reykjavíkur. EruS þið með nokk-
uð þess háttar meðferðis?11
Norðlingar: „Nei! Við erum bara með
hangikjöt. Það er allt merkt.“ Nú er þetta
skoðað og reyndist rétt vera, og þeir Norð-
lendingar kveðja. Tíminn líður. Annar
bill kemt^ ofanað. I þeim bíl eru strák-
ar héðan úr bænum. Við spyrjum nú eft-
ir benzíni og reyndar mjólk líka.
„Það er bara fólk afturi". — „En hvern-
ig er með skottið, góði. Viltu lofa okkur að
líta i það?“ spyrjum við. „Þið hafið ekk-
ert leyfi til þess“, svarar bílstjórinn. „Hver
hefur gefið ykkur leyfi?“ — „Verkalýð-
ur Reykjavíkur." „Hérna eru lyklarnir",
segir bilstjórinn. Við opnum. Þar er ekk-
ert. Bílnum er hleypt framhjá og vat fátt
um kveðjur. — Enn er heðið en nú eftir
bíl neðan að. Loks koma félagar okkar.
Við skiptumst á kveðjuorðum. „Blessaðir."
kveður við í kyrrðinni.
Við ökum sem hraðast í bæinn og of-
an á Hverfisgötu 21. Þar eru höfuðstöðv-
ar verkfallsmanna að næturlagi. Við læs-
um bílnum, göngum inn. Okkur er hálf-
kalt og hálfstirðir erum við eftir allar
seturnar í bílnum. Þá er þægilegt að
koma inn í hlýtt herbergi og fá sér kaffi-
dreytil. Það er nóg brauð með. Og ekki
spillir það ánægjunni að fríð stúlka og
íönguleg gefur okkur í bollana. Ragnar
Gunnarsson situr við skrifborð og segir
fyrir verkum allskörulega. Þegar við höf-
um drukkið nægju okkar svipumst við
eftir blöðunum. Jú, þau eru komin út. Ég
næ í Moggann og les þar um mjólkur-
niðurhellingu. Svo spyrst ég fyrir um
málið. „Það var hann Bjarni í Túni, sem
hellti henni niður,“ er svarið. „Hann átti
hana.“ Og ekki er ofsögum sagt af Morg-
unblaðslyginni,“ verður mér þá að orði.
Um það voru allir sammála.
„Hverjir vilja fara á vakt upp að
Hólmsá". „Ég, ég, ég“, er svarað. Og út
er enn gengið. Nú er ég kominn með
nýjum mönnum og þekki þar engan nema
Baldur Vilhelmsson sveitunga minn. Bíll-
inn fer á harðaferð upp eftir og ber ekki
til tíðinda fyrr en komið er að brúnni.
Þar er mikið lið átta menn eða tíu, allt
ungir menn. En sem við erum komnir á
áfangastað kemur bíll austan að. Það
verður að samkomulagi að við biðnm hans
allir. Þetta er alvanalegur vörubill með
grindum. Þarna er mikil mjólk. Við bregð-
um vasaljósi. Þá sjást benzintunnur lika.
Baldur lýkur upp hurðinni. Bilstjórinn er
einn. Baldur: „Gott kvöld“. Austanvéri:
„Gott kvöld“. Baldur: „Ætlarðu með
þessa mjólk í bæinn?“ A: „Þið eigið ekk-
ert með að stoppa mig!“ B.: „Það verðum
við því miður að gera. Starfsmenn mjólk-
ursölunnar eru í verkfalli og við erum að
sjá um að gegn þeim séu ekki framin
verkfallsbrot. Svo ertu með benzín líka! “
A.: „Það er nú bara handa sjálfum mér!“
Baldur: „Við skulum taka benzínið,
merkja það og flytja á öruggan stað. En
þú verður að fara með mjólkina heim
aftur." — „Ætli það ekki.“ Og verður nú
þetta að samkomulagi, og er náð í vöru-
bíl, sem við höfum rétt hjá. Á hann lát-
um við benzíntunnurnar. En með mjólkina
fór austanvérinn heim til sín.
Sumir okkar menn halda nú í bæinn
en átta verða eftir. Við tölum saman um
heima og geima, syngjum og kveðum,
segjum sögur, þjóðsögur. Ég man eftir
einni vísunni sem við kváðum. Hú.n er um
feitan prest sem var uppi á fyrrihluta 19.
aldar:
„Ef að dauður almúginn
úti lægi á Fróni,
mætti vera’ að mörvömbin
minnkaði á séra Jóni.“
Og þá er þessi oddhenda ekki slakari:
„Það er dauði’ og djöfulsnauð
er dyggðasnauðir fantar,
safna auð með augun rauð
en aðra brauðið vantar."
Það er margt fleira kveðið. Kveðskap-
urinn styttir stundirnar og eykur baráttu-
kjarkinn. Borgararnir reyna að sverta
okkur í augum almennings, en hvað varð-
ar okkur um það. Við erum hér á verði í
krafti þeirra þúsunda íslenzks verkalýðs
sem styður aðgerðir okkar. Því að það er
aðeins eitt ráð til að bjarga málstað al-
þýðunnar, samfylking.
AÐ BIÐJA LÖGREGLUNNAR IIJÁLPAR
Og tíminn líður. Áður en varir eru kom-
in vaktaskipti. Við kveðjum nýkoinna fé-
laga okkar með virktum og ökum sem leið
liggur ofan á Hverfisgötu 21. Þegar
þangað er komið sjáum við ógnarstóran
hóp manna kringum bil. „Hvað er um
að vera?“ spyrjum við í forundran. „Bíll
norðan af Akureyri". „Ilvað er hann
með?“ „Gosdrykki?"
Þetta er nokkuð stór bíll. Við ryðjumst
gegnum þvöguna að hlýða á orðaskipti.
Ragnar Gunnarsson: „........ og vissirðu
ekki að það er verkfall hér?“ .... Akur-
eyringurinn: „Það var ekkert verkfall fyr-
ir norðan. Þetta er fullkomlega löglegt og
ég læt ykkur ekki taka appelsínið af mér.“
Ragnar: „Geturðu læst bílnum?“
Nú var leitað en fundust engir lyklarn-
ir. Ástandið varð æ flóknara. Lögreglan
var kominn á vettvang. En það fékk ekk-
ert á Ragnar. Þegar norðanbílstjórinn sá
lögregluþjónana herti hann upp hugann
og sagði: „Vill lögreglan ekki hjálpa
mér?“ „Það er verkfall hér í Reykjavík“
svaraði lögreglan og var farin. „Viitu ekki
geyma þetta inni hjá okkur?“ spurði Ragn-
ar vingjarnlega. Nú var Akureyringurinn
gæfur orðinn, svo að hann svaraði: „Þett '
eru fimmtíu kassar".
Nú voru margar hendur á lofti og var
nú unnið að því sem kappsamlegast að
bera inn appelsínkassana. Ofan á appel-
sinkassana sjötiu (þeir voru taldir ná-
kvæmlega) hafði verið hlaðið tómum tré-
kössum. Það þótti mér skritið og spurði
hverju slíkt sætti. „Þeir gera allt til að
reyna að blckkja okkur. Þegar við stöðv-
uðum bilinn fyrst sýndist okkur ekkert
vera á honum nema drasl.“
AÐ STANDA ÚTI
Næst erum við Baldur sendir ofan að
frystihúsi Herðubreiðar. Við áttum að
gæta þess stundarkorn. Við göngum sem
leið liggur. Borgin er sofandi. Það giymur
í götunni undan fótataki okkar. Við segj-
um ekkert. Hér býr millistéttarfólk, eðli-
legir bandameiín verklýðsins. Loks komum
við ofan eftir og leysum félagana af Við
Baldur stöndum og bérjum okkur til hita.
Ég hef yfir mergjaðar rímnavisur en þori
ekki nema ofurlágt. Ég gæti vakið fólkið
i húsunum með slíkuin hávaða.
Rétt hjá okkur er lítill bill, svartur,
fjögra manna. Lengi litum við .bílinn
hornauga. En nú tók okkur fast að kóltia
svo að við tókum það ráð að rey.ia að
komast inn í bílinn. Og sjá, hann var op
inn. Við settumst í aftursætið. En nú varð
mér sú skyssa á að skella fullfast á eftlr
mér. Allt í einu stendur maður á tröppun-
um fyrir ofan bílinn. Hann var í blarönd-
óttum náttfötum og syfjulegur enda var
hánótt enn.
Maðurinn: IJvað eruð þið að gera við
bílinn minn?“ Mér virtist hann leggja
sérstaka aukaáherzlu á orðið minn. Ég
flaumósa: „Megum við ekki sitja inn í
honum stundarkorn? Við erum verkfalls-
verðir?" Maðurinn: „Jú, jú, meira en vel-
koniið." Og hann flýtir sér inn í húsið.
Baldur: „Hann hefur samúð með verk-
fallinu þessi.“
Ég: „Þetta er fylgjandi alþýðunnar."
Nú er bara að bíða unz dagur rennur.
Við Baldur sitjum hreyfingarlausir
Framh. á bls. 94.
LANDNEMINN 91