Landneminn - 01.12.1952, Síða 28

EINAR BRAGI:
Fjögur prósaljóð
Mánaljóð.
Máninn skín jafnl á réttláta oe rangláta. Ilvernig
œtti hann aS geta annab?
BarniS stendur á tjarnarbakkanum og hurjir hug-
jangiS á andlit tunglsins speglast í
dularjullu djúpinu. Grænt sef og gular starir
bœra broddana glettnislega, eins og jiau séu
a3 kitla kringluleitan karlinn undir hökunni,
og hann brosir góSlega aS gamansemi þeirra.
Lágur þytur í stráum heyrist handan jrá hinum bakk-
anum, þegar kvöldgolan kemur dansandi inn á
sviSiS utan úr bláu þúminu. llún stígur gldS-
lega nokkur hringspor og gárar flötinn meS var-
ÚS til aS hrceSa ekki barniS. Þá breytisl
tunglsljósiS í milljónir glitrandi siljurpen-
inga.
BarniS stingur hendi niSur í vatniS ejtir nokkrum
aurum til aS geta keypt sér brjóstsykur í búS-
inni á morgun. ÞaS grípur í tómt, l'tla skinniS,
en jer dS hlœja aS mistökum sínum og segir
mcS blik í augum: ÞaS gerSi ekkert til — mér
finnst alveg nógu gaman aS horfa á þá.
Máninn réttir firn af skínandi skildingum inn um
glugga ráSherrans, slráir þeim yfir svart eikat-
skrifborSiS, þunga jlosklœdda stóla, persneska
ábreiSu gólfsins og scgir meS hógvœrS: GjöriS
svo vel — og afsakiS hvaS þetta er lítiS.
En ráSherrann á í eldþéttum amerískum stálskápi 30
silfurpeninga sem eru gœddir þcirri náttúru,
aS af þeim drjúpa 30 jafn blóSugir á hverri
nóttu, og hann lítur ekki viS sil/urmynt mánans.
Eitt sinn mun máninn aSeins skína á réttláta. Hvernig
ætti hann aS geta annaS?
Leysing.
Einn morgun þegar viS opnuSum augun, stóSum viS
saman mörg börn á bakka fljótsins og spurS-
um undrandi, hvaSan okkur hejSi boriS aS. ViS
bárum eigi kennsl hvert á annaS en vissum,
aS viS vorum öll systkin, og sumum jannst viS
hefSum áSur sézt á öSrum slóSum.
Þcgar viS horfSum niSur í hylinn, sáum viS andlit
okkar í tœru vatninu og fórum aS syngja af
fögnuSi. VonglöS lögSum viS af staS niSur
grœna hlíSina og komum undir sólsetur aS
ósnum.
Er viS litum myndirnar sem skulfu órólega á skol-
gráum streng fljótsins, urSum viS skelfd og
vildum snúa aftur. En ofan úr hliSinni heyrS-
ust ungar raddir sem sungu: Leysing! Leysing!
Þá lögSumst viS fcgin til hvíldar á hvítri
ströndinni.
Um lágnœtti kom hajiS og breiddi yfir okkur bláa
öldu, t'l þess aS okkur yrSi ekki kalt mcSan
viS svœfum.
Ströndin hvíta.
Þúsund aldir hef ég hvílt í sandinum hvíta. Ég
ann Ijósu kornunum meS bjartsýnu augun og
uni mér hjá þeim. Á vorin hlaupa fátæk
börn um fjöruna berum iljum og hafa svo
fjarska gaman. Þau grafa í sandinn litlum
lummum og láta hann renna gegnum greipar
sér. Einu sinni leyfSu þau mér aS sigla
heilan dag í sólþurrkuSu pétursskipi á svo-
litlum polli.
En stundum kárnar gamaniS: Þcgar sjórinn fer í
fýlu, hrekur hann okkur sta3 úr staS og hefur
allt á hornum sér. En hvernig sem hann hamast,
þá fœr hann ekki hindraS, aS alltaf hrynur
eitt í annars ból.
SérSu svarta dranginn? Sá er hlœgilegur! Hann
bclgir sig og heldur hann sé mikill, af því
hann er svo harSur — harSur og svartur. En
hann er lítill karl. Ég hef lifaS mörg svona
merkikerti. Frost og vatn og vindar hafa
veSraS þau öll, og þau eru löngu horfin. Eins
fer honum þessum sem lestina rekur, því hann
er sömu ættar: var eitt sinn ferlegt tröll
sem álpaSist á nœturþeli niSur aS sjó. Hann
ætlaSi aS gleypa mánann, svo mennirnir reik-
uSu í myrkri og villtust fremur í tröllsfaSm-
inn. Alla nóttina eltist hann viS sigSina
hvítu — um dagmál var hann nœstum búinn að
nœla klóm í horniS. En sólin systir mána
leit í sömu andrá á hann rauSum geislaaugum.
Þá varS karltuskan aS kletti.
92
LANDNEMINN