Unga Ísland - 01.11.1911, Blaðsíða 4

84
UNGA ÍSLAND
Þegar Pétur og Gréta sendu
j ólasímskey tið.
(Þýtt úr norsku.)
Þau höfðu kafað snjóinn og brotist í
gegnum skaflana, sem vindurinn hafði
hlaðið yfir þvera þjdðbrautin þau liöfðu
klifrað og klórað sig áfram upp eftir
hlíðinni þar sem ísbólstrar vóru undir
snjónum, og þau rifu sig til blóðs á ber-
um höndunum, er þau runnu ofan aftur
hvað eftir annað, þangað til argun fylt-
ust af tárum. En upp urðu þau að
komast, og það komust þau líka að lok-
um með he kjutrögðum.
Nú var takmarkinu náð — hinum
granna og gljáandi símaþræði, sern suð-
aði og hvein í vindinum. Hann varfest-
ur í giröinguna rneð dálitlum járnflein
og lá þaðan eftir hvítum símastaurunum
eins langt og augað eygði.
»Hefurðu það nú?«, spurði stúlkan,
sem nét Gréta-litla.
»Já, auðvitað, nú skal eg,« svaraði bróð-
irinn, sem hét stór;-Pétur, og svo dró
hann út úr blússu sinni litinn, kruklaðan
bréfmiða.
Á miðann var eitthvað skrifað með stór-
um, styrbusalegum stöfum, og um leið
og vindurinn þaut hvínandi fram hjá
þeim, gerði hann snögga Iykkju á leið
sína til þess að gægjast í bréfið, og það
var á þessa leið:
>Mamma, við bíðum svo eftir þér, og
okkur þykir svo leiðinlegt, að þú kemur
ekki. Lína frænka er veik og vill ekki
láta okkur fá nein jól, og okkur Iangar
svo til, að þú komir heim aftur til Grétu-
litlu þinnar og stóra-Péturs hjá Línu
frænku á Lyngstöðum.«
Þetta var þá heimska í Iagi, hugsaði
vindurinn; hvað ætla þau með þetta?
Hann ætlaði alveg að rifna af forvitni
og hringsnerist því utan um þau til þess
að sjá, hvað úr þessu yrði.
»Heldurðu, að það komist til skila?«
spurði Gréta litla og blés á krókloppnu
fingurna sína.
»Já, þó það væri, — til hvers annars
hefðum við þá ritsíma,« sagði stóri-Pétur
drýgindalcga og vafði miðanum vel og
vandlega utan um vírinn. Svo ýtti hann
honum á stað, en hann tiatn staðar rétt
undireins og lá grafkyr o hreyfðist ekki.
En þvilíkir kjan r! hvæsti vindurinn.
Skárri er það nú heimskan. Og hann
hentist hátt í loft upp ar tindrun. Já,því-
likt og annað eins! Het'r nokkur þekt
aðra eins vitleysu! Þau halda þa, að
jóla-símskeyti séu send á þennahátt. Húj. —
Þvílík heimska. Hú-új!! Nei, þá vissi
hann eitthvað betur.
Gréta-Iitla fór að gráta. Miðinn fór
ekki lengra. Hann komst þá aldrei til
mömmu.
»Ó, Pétur. Pétur, hvað eigum við að
gera,« veinaði hún. »Nú taum við eng-
in jól!«
Þeim þótti báðum svo leiðinlegt og
einmanalegt hjá Línu frænku og sökn-
uðu móður sinnar svo sárt. En hún
var í Ameríku, svo laugt, langt í burtu —
til þess að sjá um pabba, sem hafði verið
þar í mörg ár, og hafði nú orðið veik-
ur; en niamnta hafði lofað að kotna heim
fyrir jól — og nú vóru jólin bráðum
kontin. Æ, Itvað áttu þauaðgera? Það
urðu engin jól hjá Línu frænku; jól án
möinmu — nei það urðu víst alls engin
jól. Stóri Pétur hafði þó verið svo al-
veg viss um, að símskeytið kæmi tilskila
til mömtnu, og þá myndi hún eflaust
koma.
Þau störðu bæði hrygg á miðann, sem
hékk grafkyr á vírnum.
En nú hafði vindurinn hugsað sig of-
urlítið betur um, og þá kendi hann í
brjósti um systkinin og hugsaði meðsér,
að hann gæti í rauninni alt eins vel hjálp-
að þeim eftir mætti. Og húj — huúj
hvein í honum meðfram símavírnum, og
hann feykti símskeytinu með sér eins