Unga Ísland - 01.11.1911, Blaðsíða 6

86
UNGA ÍSLAND
og ljósklæddan barnaleik fyrir innanblik-
andi rúður. — Og eg hefi séð jól með
blikandi stjörnur yfir dökkgrænum skógi
með glitrandi ískristalla á hverri grein.
En allar þessar myndir liverfa um þess-
ar mundir í bjarma stórrar, skærrar mynd-
ar, sem blasir við mér. Fyllir allan hug
minn: — Jóliti heima!
Yfir berum fannaflákunum, þar sem
bæirnir gægjast upp úr kafinu á víð og
dreif eins og smá eyjar, þar sem rjúpur,
hrafnar og flögrandi hópar af snjótittling-
uin eru alt lífið, þar sem einmana veg-
farandinn smá minkar og verður að ei-
litlum, lifandi depli á hinu geysimikla,
hvíta blaði vetrarins, — þar hafa jólin
»legið í loftinu« Ianga lengi fyrirfram.
Og svo koma þau alt í einu eins og
inndælt, lifandi æfintýr inn í harða og
einmanalega vetrartilveruna.
Eins og hvítt, storknað haf liggursnjór-
inn djúpur og þungur bæja milli og
bannar ferðir manna að mestu Ieyti *)
Þess vegna verður hvert sveitaheimili of-
urlít'Il heimur út af fyrir sig með sínu
sérstaka og sérkennilega lífi, sem ef til
vill kann að virðast fremur tilbreytinga-
lítið og einmanalegt, en þó hugðnæmt og
auðugra, en all flesta grunar. Og á jól-
unum kemur iíf þetta einna best í Ijós
með sínum sér-íslensku einkennum.
*) meðan vér ísl. kunnum, því miður, eigi
að nota skíði! Höf.
aðeins átt að vita það, þau
tvö, sem sátu hrygg heima,
að foreldrar þeirra vóru
svo nærri, og að símskeytið
hefði sannarlega komist til
þeirra! Pabbi þeirra var
orðinn frískur aftur, og í
vagninum vóru bæði jóla-
gjafir og annað skrítið
nanda stóra-Pétri og Grétu-
litlu.
Og vagninn þaut áfram
í myrkrinu, sem altaf varð
svartara og svartara.
Loksins komu þau á
bæjarhlaðið á Lyngstöðum. Tvö börn
komu þjótandi út.
»Er það mam r.a!«
»Já, mamma og pabbi!«
»Pabbi!«
»Pabbi líka!«
»Við fengum símskeytið.«
»Fenguð þið það? Onei, onei!
— »0 mamma!«
Svo gátu þau ekki sagt neitt meira,
en lágu í einu vetfangi í faðmi foreldra
sinna. Og svo komu jólin, og þvílíkog
önnur eins höfðu aldrei komið .að Lyng-
stöðum, og þeim jólum gleymaþau aldrei
stóri-Pétur og Gréta-litla.
Jólaminniiigar.
(Frumritað á norsku á æskuárunum.)
I.
í bernskunnar glæsilega æFintýrabún-
ingi leika þær mér í huga. Því gleymi
eg þeim aldrei.
Að vísu hefi eg oft séð fegurri jcl,
auðugri og skrautlegri. — Jól í stórum
borgum, þar sem fólksfjöldinn gengur í
bylgjum eftir götum og strætum í enda-
lausumstraum,ogbjölluglamur og klukkna-
hljómur fyllir geiminn. Jól með inn-
dæl jólatré og hljóð'æraslátt, glöð andlit